Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1950, Blaðsíða 13

USSBÓR MORGUNBLAÐSINS
625
orðinn nokkru minni, en hríðin var
sót-dimm, sem fyrr. Þrátt fyrir það
þótt jeg vissi að hin koldimma
skammdegisnótt mundi skella á
innan stundar, runnu á mig tvær
grímur. Átti jeg að liggja hjer í
kofanum matarlaus þar til jóla-
dagsmorgun, eða átti jeg að
leggja af stað með kindurnar og
reyna að ná til bygða? Hvorug leið
in var góð. Ef það væri tryggt, að
icomið yrði bjartviðri á jóladags-
morgun, þá var auðvitað betra að
hírast í kofanum. En nú var alveg
eins líklegt að veðrið versnaði aft-
ur og þá var jeg enn verr settur.
Eftir vandlega umhugsun, afrjeð
jeg að leggja af stað til bygða og
taka kindurnar með mjer, hvernig
sem það kynni að útleiðast Færið
var sæmilegt fyrir kindurnar, til
að byrja með. En þó mátti búast
við því, að nokkur þæfingur yrði
í nýja snjónum, sem óðum hlóð
niður ofan á hjarnið. Þetta reynd-
ist rjett. Vindstaðan var nákvæm-
lega á hlið — og var það eini veg-
vísirinn. Ef vindstaðan heldist ó-
breytt alla nóttina, þá taldi jeg
nokkrar líkur fyrir því, að jeg næði
bygðinni á jóladagsmorgun. En
ef hún breyttist, var voðinn vís.
Kindurnar gengu ágætlega fyrstu
tvo til þrjá tímana. Jeg varð ein-
ungis að gæta þess, að þær leit-
uðu ekki undan veðrinu. En brátt
tóku þær að hægja á sjer og þæf-
ingurinn fór vaxandi. Þá tók jeg
til gamals ráðs, sem löngum hefir
gefist vel. Jeg rak tvær kindur,
þær duglegustu, á undan, en Ijet
hundinn reka hópinn á eftir. Þann-
ig hjelt jeg áfram viðstöðulaust í
tíu stundir og bar ekkert til tíðínda,
því veðrið var nákvæmlega eins
og hvergi sá á dökkan díl. Nú
leit jeg á úrið og sá að það var
eitt. Heima í sveitinni var fólkið
sennilega að búa sig undir að
ganga til náða, eftir að hafa lifað
ánægjulega jólanótt. Þar höfðu
allir borðað sig sadda, en jeg var
löngu búinn með nesti mitt og var
orðinn sársvangur. En það skifti
þó minnstu máli. Hitt skifti meira
hvort jeg væri á rjettri leið eða
ekki. Um það hugsaði jeg fyrst og
fremst.
En er jeg var í þessum þönkum,
rakst jeg á afar stóran stein, er
stóð upp úr hjarninu. Stein þennan
þekkti jeg strax og þá greip mig
óumræðileg öryggiskend. Jeg var
hjer um bil á rjettri leið. Hafði
örlítið slegið undan veðrinu, en
slíkt var auðvelt að leiðrjetta, þeg-
ar jeg vissi hvar jeg var staddur.
Þarna undir steininum hvíldi jeg
um stund. Þá mundi jeg eftir því,
að kindurnar tvær, sem urðu eft-
ir í fyrri leitinni, áttu að vera svo
sem hálftíma gang frá þessum
steini. Væri ekki freistandi að leita
þeirra á meðan hinar hvíldust? Og
mundi jeg finna stóra steininn aft-
ur? Það var vaíasamt. En samt
lagði jeg af stað, og eftir nokkra
leit fann jeg kindurnar. Þær tóku
sprettinn þegar þær sáu mig og
hurfu út í hríðina. En brátt tókst
mjer að finna þær aftur og þá
voru þær rólegri. Nú stefndi jeg
með þær í áttina að stóra steinin-
um, en fann hann hvergi þegar til
kom. Jeg leitaði um stund og var
alveg að verða vonlaus. Þá kom
mjer til hugar, að hjer gæti ef til
vill Lappi minn bjargað mjer út
úr vandræðunum. Hann hafði oft
gert það áður. Jeg skipaði honum
að finna kindurnar og hann fór
strax af stað. Jeg fylgdi honum eft
ir og innan lítillar stundar vorum
við komnir að steininumm. Hjer
sannaðist það, að Lappi brást aldrei
þegar á reyndi.
Enn lagði jeg af stað og gekk nú
betur en áður, því óþreyttu kind-
urnar voru duglegri að fara á und-
an og kafa snjóinn. Þannig helt
jeg áfram þar til birta tók af degi
á jóladagsmorguninn. Þá tók jeg
mjer nokkra hvíld, því kindumar
voru orðnar mjög þreyttar. En nú
kom ekki til mála að gefast upp,
því ekki var nema svo sem fimm
km. leið eftir ofan að Selinu. Og
þessa leið gerði jeg mjer vonir um
að komast á þremur tímum. Lappi
aðstoðaði mig dyggilega og hægt
og hægt nálguðumst við bæinn.
Það var bæði þreyttur og hungr-
aður maður, sem barði að dyrum
í Selinu þennan umrædda jóla-
dag, rjett um hádegisbihð. En ail-
ar þrautir hurfu eins og dögg fyr-
ir sólu, er heimasætan opnaði bæ-
inn og sagði: „Nei, ertu kominn
lifandi. Guði sje lof“.
^ W W
UNGUR maður ætlaði að bjóða sig
fram til þings í sveitarkjördæmi og
honum var mjög í mun að koma sjer
í mjúkinn hjá sveitarfólkinu. Hann
byrjaði á því að halda ræðu á gripa-
sýningu þar og mælti þá á þessa leið:
— Fyrir nokkru fanst mjer lífið í
borginni alveg óbærilegt og einn fagr-
an sunnudag greip jeg tækifærið að
hrista ryk hennar af fótum mjer og
fara gangandi upp í sveit. Leið mín lá
fyrst meðfram grænum runnum og svo
kom jeg út á fagurgrænt engi, sem tær
og blár lækur liðaðist um. Þar við læk-
inn stóð kýr, og var ákaflega rauna-
mædd á svipinn. Þegar jeg fór að gá
að hvernig á þessu stæði, þá sá jeg að
kálfurinn hennar hafði dottið í lækinn
og komst ekki upp úr honum aftur. Jeg
veit að þið bændur skiljið það, að jeg
var ekki lengi að hugsa mig um, held-
ur stökk niður í lækinn og hjálpaði
kálfinum upp úr. En hvað haldið þið
að kýrin hafi gert? f stað þess að hugsa
um kálfinn sinn kom hún rakleitt til
mín og tók að sleikja mig allan hátt og
lágt, rennandi blautur eins og jeg var
upp úr læknttm. Og nú spyr jeg ykk-
ur: Var þetta ekki hjartahrærandi tákn
um þakklæti blessaðrar skepnunnar?
— Ónei, kallaði einn áheyrenda. Hún
hefur haldið að hún hafi eignast nýan
kálf.