Lesbók Morgunblaðsins - 28.01.1951, Blaðsíða 8
52
LESBÓK MORGUNBLAÐSÍNS
SKÚLI SKÚLASON:
Án skóganna gæti Finnar
ekki verið sjdlfstæð þjóð
Maður sjer hvergi
neou rumlegra jafn-
langt nefi sínu fyrir
skógi, nema þar
sem eiithvert hlnna
mörgu vatna rýfur
skógarþykknið.
FINNAR tala um „grænt gull". Það
er líking á borð við „hvít kol‘‘ eða
„silfur hafsins" — síldina. En græna
guliið í Finnlandi hefir það fram
yfir silfur hafsins að það er jarðfast,
rótgrðið við' moldina, sem það vex
uþpúr svo áð það getur ekki falið
sig. eiiisog sTldin gerir því miðui* of
oft Græna gullið er skógurinn. og
hann Rafnar ekki undir nafni, þvi
að hann er mesta auðlindin, sem
finiisk náttúra heftir að bjóða. Finn-
land er lagmesta skógland Evrópu,
að fráskildu Rússlandi norðariverðu.
og engin þjóð i heimi á afkomu sína
undir skóginum í jafn ríkum mæli og
Finnar. enda nemur skóglendið 5.3
hektörum á hvert mannsbam i larid-
intr. Rúmlegá 70fó alls þurrlendis í
Finnlandi er vaxið skógi, eða alls
21.7 miljón hektarar. Og það komast
mórg trje fyrir á landflæmi, sem er
tvöfalt stærra en ísland. Og þetta
er eóður skógur, betri en í Noregi og
Sýiþjóð. Bæði vegna þess að útflutn-
ingsskilyrði fyrir timbur voru fyrr-
um lakari í Finnlandi en í hinum
löndunum og skógurinn því ekki
höggvinn jafn miskunnarlaust og svo
vegna hins, að Finnar urðu fyrri til
en hinar þjóðirnar, að finna vísinda-
legan grundvöll undir meðferð skóg-
anna og setja reglur um meðferð
þeirra.
Rumur helmingur af finnsku skóg-
unum (52.3%) er fura, en næst kem-
ur greni, rúmlega fjórðungur
(28.5%). Þriðja aðalviðartegundin
er birki, 16.8%, eða sjöttungur aí
öllu skóglandi. Aðrar viðarteguadir,
einkum ösp og elri, eru aðeins 2.5%
samtals.
Ef nokkursstaðár er ástæða til að
segja, að maður „sjái ekki skóginn
fyrir tómum trjám“ þá er það í Finn-
landi. Sannast að segja hlýtur þeim,
sem kemur frá landi víðáttumikils
útsýnis, að þykja „þröngt fyrir aug-
að“ er hami ferðast um Finnland, því
að maður sjer hvergi nema rjett rúm-
lega jáfnlangt aeíi súau, neara þar
sem eitthvært hinna mörgu vatna
rýfur þyknið og flytur sjóndeildai'-
hringinn fjær. Sumsstaðar gefur að
vísu að líta dali eða lægðir, þar sem
ífler til margra býla í einu og nokk-
ui-nvegin samanhangandi ræktað
land, en allstaðar er þó skógurinn
nálægur og þekur allar hæðir. Og
þegar kemur í hin eiginlegu skógar-
hjeruð er Hann svo yfirgnæfandi, að
ekki fer mairs fyrix ræktuðu blett-