Lesbók Morgunblaðsins - 24.06.1951, Síða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
327
fyrir hey og búpening, en í kjallara
var eldhús, búr og matstofa okkar
vinnuhjúanna.
Fanturinn hann
Stóri-Brúnn.
Jeg hafði það starf á hendi all-
an ársins hring að hirða um sauð-
fjeð og gæta þess að það flæddi
ekki. Voru tvö hættuleg flæðar-
sker þar við nesið og varð altaf
að hafa vakandi auga á því að fje
væri þar ekki þegar fell að. Grím-
ur átti um 50 kindur og gengu þær
allan ársins hring í Bessastaða-
nesi. Hann hafði og milli 10 og 20
hross í nesinu, stóðmerar og 2 grað-
fola, annan þrevetran en hinn 7—
8 vetra. Var sá brúnn að lit og hafði
Grímur fengið hann austan úr
Hornafirði. Hann var tröllvaxinn
og ramur að afli og því kallaður
Stóri Brúnn. Ekkert hafði hann
sjer til ágætis nema vöxtinn og
aflið. En Grími þótti ál-aflega vænt
um hann, helt víst að hann mundi
fá nýan Sóta undan honum, af því
að hann var úr Hornafirði.
Grímur tók af vinum sínum í
Reykjavik og Hafnarfirði marga
hesta til göngu í Bessastaðanesi.
Voru það reiðhestar þeirra og
mátti þá lita þar marga fallega
fáka. Meðal þeirra er mjer minnis-
stæðastur rauðstjörnóttur hestur,
sem Gunnlaugur Briem verslunar-
stjóri í Hafnarfirði átti. Var hann
bæði fagur og tigulcgur á vclli og
kostirnir cftir þvi. Einu sinni scm
oftar kom jeg út i Bessastaðanes og
sá þar furðulcga sjón. Stóri Brúnn
hafði lagst aítan á þann rauðstjörn-
ótta og Jjet Iiann bera sig á lcnd-
inni, en sá rauðstjörnótti þandi
sprettinn all hvað hann mátti mcð
þessa laglegu byrði. Jeg reyndi að
komast fyrir þá en tókst ckki þVí
að svo var ferðin á þeim mikil.
Lauk þessu á þann hátt að Stóri
Brunn rcið hinn niður og sligaði
liann svo að hann var máttlaus aö
aítan. Ekki vildi Briem lóga þeim
rauðstjörnótta, helt að honum
mundi máske batna. En svo varð
ekki. Hesturinn lifði við þessi
harmkvfeli i nær tvö ár, og þá var
honum lógað.
Stóri Brúnn settur í fangelsi.
Öðru sinni kom jeg út í nes og
sá þá aðra merkilega sjón. Jeg
sá hvar yngri graðfolinn stóð á
miðjar síður úti í sjó, en Stóri
Brúnn var þar á landi og hljóp
fram og aftur, sýnilega til þess að
varna hinum að komast á land. Og
ekki var neinn efi á því að hann
hafði hrakið folann út í sjóinn.
Jeg hljóp heim og spurði Grím
hvort hann vildi ekki koma með
mjer út í nes, þar fengi hann að
sjá sjón, sem honum mundi þykja
merkileg. Hann vildi fá að vita
hvað það væri, og er jeg hafði sagt
honum frá aðförum Stóra Brúns,
mælti hann:
— Bölvaður fanturinn! Það
verður að refsa honum fyrir þetta.
Svo tók Grímur staf sinn og gekk
með mjer út í nesið. Þar var alt
við sama og áður. Þá skipaði hann
mjer að handsama Stóra Brún og
hnýta upp í hann snæri. Þegar jeg
hafði gert það, sagði Grímur:
— Nú setjum við hann í tugt-
húsið fvrir þctta ofbeldi.
Svo teymdum við Brún heim og
stungum honum inn í hesthúsið.
Þar varð hann að dúsa í þrjá daga
um hásumarið. Það var refsingin,
scm Grímur lagði á hann, tugthús-
vistin. En ekki fór illa um Brún,
því að eftir fyrirskipan Grims var
honum gefin nýslegin taða á stall-
inn á hvcrjum dcgi.
Griinur vildi verða gamall.
Ekki kyntist jcg Grími mikið
þessi tvö ár, sem jeg var hjá hon-
um. Iíann leit aldrci eftir neinu
verki og aldrci varð honum að vcgi
aö taka sjer hrifu i liönd til gam-
ans, þegar verið var að þurka töð-
una á túninu. Var hann þó ern
enn. Hann var hár maður vexti og
grannur. Altaf var hann á dökkum
fötum með hvítt um hálsinn. Hann
hafði þann sið á hverjum morgni
er hann var klæddur, að taka sjer
staf í hönd og ganga fram að hlið-
inu, þar sem vegir skiftast. Er það
drjúgur spölur og góð morgun-
ganga. Stundum gekk hann út í
nes. Önnur var ekki útivist hans
nema þegar hann fór til Reykjavík-
ur eða Hafnarfjarðar og þá altaí
ríðandi. Aldrei fór hann í heim-
sóknir til manna þar á Álftanesi
og virtist yfirleitt ómannblendinn,
nema þegar gestir voru komnir.
Var hann kunnur að því að taka
vel á móti gestum, en þegar eng-
inn var kominn sat hann yfir bók-
um.
Altaf svaf hann á hörðu, svo
að segja berum fjölum.
— Það lengir lífdagana, sagði
hann.
Einu sinni spurði hann mig að
því, hvort jeg heldi ekki að hann
yrði langlífur.
— Jú, allra karla elstur, svaraði
jeg.
Þá ljómaði hann af ánægju, því
að hann vildi verða gamall. Eng-
inn gat glatt hann innilegar með
öðru en því, að óska honum langra
liídaga. Á. Ó.
4 4 4
IIVEFiNlG haldið þið að það sje að
lcika knattspyrnu á tunglinu, þar scm
aðdráttaraflið cr svo litið og,mcnn svo
Ijcttir á sjer, að þeir geta leikið sjer
að þvi að hafa 30 fet. i einu skrofi? Það
cr hætt við' að knattspyrnuvöllurinn
yrði að vera nokkuð stór, liklega svo
langur að markverðirnir sæi varla hvor
annan. Og ekki væri nóg að hafa þar
línuverði. Það yrði auk þess að hafa
aðra verði iangt utan við völlinn til
þcss að elta knöttinn. því að það mun
hægt að spyrna hunum þar hálfan kiló-
meter cða lcngru.