Lesbók Morgunblaðsins - 29.07.1951, Blaðsíða 8

372
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
SJÖ ISLENSK SYSTKIN í IlASKÓLA — Mynd þessi birtist nýlega á
fremstu siðu i blaðinu ,.Tlic Grand Forks Herald", cn lijer cr hún tckin el'tir
„Thc Icclandic Canadian". Er hún af sjö systkinum, sem nú stunda nám sani-
timis við háskólann í Norður Dakota, þar sem dr. Richard Beck er einn af pró-
fcssorum. Þau eiga eldri bróður, seni þegar hefir lokið lagaprófi við þennan
háskóla, cn yngsti bróðirinn er ellefu ára og á hann að fara í háskólann þeg-
ar bann hefir þroska til. Faðir þeirra heitir Riehard B. Áruason og er umhoðs-
maður fyrir líftryggingafjelag i Grand Forks. Foreldrar hans voru Árni Árna-
son og kona lians Guðrún Baldvinsdóttir, hálfsystir Sveinbjarnar Johnson
prófessors. Kona Hiehards heitir Sigriður og voru foreldrar bennar Eirikur S;e-
mundssou og kona lians Þuriður Jónsdóttir. Voru þetta alt isl. landnemar í
Ilensel í Norður Dakota. Þess má geta utn þau syslkinin lijer á iuyndinni, að
yngri systurnar eru Jiríburar.
vikursandar. í austri gnæíir Hckla
hátt við heiðbláan himin og viða
sjer i kolsvarta veggi hraunílóðanna
frá hennL Það vekur því nokkra
furðu að sjá fallegt og gróskumikið
skóglendi'á hægri hönd, er innar
dregur. Maður hefði sist búist við
þvi að Iíekla mundi þyrma skóglenöi
svo naem sjer; En þarna hafa vcrið
talsverðir skógai’ áður. eins og ör-
neínin Heimaskógur, Myrkviður og
MwMdið tænda til.
y' '. ’ (Meira).
1 I 4
líáð við lungnabólgu.
Tryggvi Gunnarsson segir frá þvi í
cndurminningum sinum, að hann fór
eitt sinn i kalsaveðri á báti yfir Eski-
fjörð og ofkældist svo að liann fekk
lungnahóJgu. Skipaði keknir honum
rð halda kyrru fvrir, cn morgunir.n
c.flir drcif Tryggvi sig á stað. þvi að
hann þurfti að koniast tii Scyðisfjarðar.
Siðan segir hann: „Gömul staksteinott
gáta lá frú bænuin fram að þjóðveg-
inum. Var takið svo slæmt meðan jeg
fór eftir hcnni, að i hvcrt sinn seni
hesturinn skriplaði á steinunum, varð
'jcg að Stinga fingium sem fastast í
tfíðuna, þar scm takstingurinn var. En
þvgar kom á þjóðveginn dansaði klnr-
jnn upp brekkurnar og fór þá svo, að
þegar komið var upp á heiðarbrúnina,
vár tákið horfið og beinverkirnir. J ;g
hafði þrjá hesta til rciðar, skifti um
'lriístú á hverjum klukkutima, ug fór
ærið þart yfir. Lögðum við á stað
fra Eskifii-ði kl. 11 árdcgis og komum
lii Seyðisfjprður k). ti siðdegis og hðfð-
‘uói þantiigtfarið leiðina yfir Eskifjarð-
rarheidi og Fjarðarhciði á sjö klukku-
stundum. Næsta dag var jeg orðinn
lieill heiJsu". — Eftir þessu ætti það
að vcra guU ráð við lungnabolgu að
bregða sjer á liestbak.
l<i»ug dagicjð,
-Ehm sinni fór Jón postur Magnós-
ion (1$29—1901) snemma dags eða um
iniðja nótt frá Reykjafirði við ísafjarð-
ardjúp. Hánn var gangandi. Um hádegi
var harn-kominn að Stað á Reykjanesi
og hafði fengið flutning yfir Þorska-
IjÖi'ð- j’iióáU UcU Uuúu aO KioUsfjuiO'
arnesi og fekk þar flutning yfir Gils-
fjörð undir Holtsiand i Saurbæ. Það'm
gekk hann aó Vígljutsstöðuin á Fells-
stvöíid, þar sem liann átti þá heima.
L>rakk hann þar mjólk og hatði sokka-
sktfti, en lielt svo áfram að Staðar-
íclli og kom þangað kl. 11 um kvö'd-
ið. Þar var þá Bogi Thorarensen amt-
maður. Þegar hann vissi aó Jón var
komínn á einum degi frá Reykjafiröi,
varð honum að orði: „Ertu Jón Magnús-
son póstur, eða ertu andskotinn sjálf-
ur".
I’restcfni villist.
Sú er saga um Ilannes Arnason
kcnnara, er hann vigöist til prests hjer
i dómkii kjunni, að er hann skyldi stíga
i stólinn, viltist hann upp i biskupssæt-
ið; cn það er cinn og sumi stigi að neð-
an, er liggur b.eði upp i stulinn og
biskupssætið. Skimaðist hann þar mik-
ið uin eins ug honum kauni eitthvað
ókunnuglega fyrir, livar liann var
staddur, en fór þó að gauía olan i
hempuvasa sinn og leita aö ræðunui.
Meðhjáipurinn sá þetta og flýtti sjer
upp stigann til hans og fór að gcra
honum skilj^nlcgt, að hann hefði vilst,
tók svo í hönd honum og teyrndi hann
ofan stigann og skaut honum inn í
gloluui. Þu sugði Huiuieu upphult, gvu
söfnuðurinn mátli vel heyra: „Tak,
1'ak, mange Tak! Jú, aldcilis rjctt;
hjerna inun jeg tiga að vera.“
Ljúblöðin.
Þegar Torfi Bjarnason, siðar skóla-
stjóri i Ólafsdal, var vinnumaður i
Húnavatnssýslu á yngri áruni, hugsaði
liann mikið um það að finna upp liá,
sem ekki þyrfti að dcngja, eins og ís-
lensku spikurnar. Árangurinn varö sá,
að ljáblöðin, seni notuð voru uin lund
alt til skamms tima, voru smíðuð í
Skotlandi að fyrirlagi Torfa og efcir
leiðbeiningu hans. — íslensku spíkurn-
ar varð að eldbera í hvert sinn, er
þær voru dengdar. Var það seinlrgt
verk, vandasamt og dýrt, þvi að mikið
af kolum þurfti til hitunarinnur og
voru notuð islensk viðarkol. Þær
mundu minni skógarleifarnar á tslandi,
ef Torfi hefði ekki iundið upp Ijú-
blöðin.
Svipað' og nu.
í brjefi til Jutis Eirikssopar sumarið
1709, scgir Brynjólfur Sigurðssun sýslu-
maður í Hjáimhoiti: „ísiands vesæld
vex með pragt, hoffcrðughciíum og
yfirdáð í klæðaburði og lifnaðarmáta;
skattar fjölga og Jiað rjettlega, *il
straffs íyrir vora fásinnu, en þvi uuóur
þuó Iwiðrjgttú’ m UUO".