Lesbók Morgunblaðsins - 15.06.1952, Qupperneq 15
LESBÖK MORGUNBLAÐSlbJS
323
íai a einn. Fór ég þá að minnast á þetta
við kunningja mína, en allir aítóku að
fara með mér þar til að lokum að það
varð úr, að Gísli Jónsson frá Hvoli, sem
þá var vinnumaður á Kálfafelii, gaf
kost á sér til fararinnar. Var það mest
að áeggjan húsmóður hans, maddömu
Sólveigar, því að henni var vel ijóst
livcr búbætir cr að' fá fjallagrös.
Þýðingarlaust var að lcggja upp í
ferðina nema í cinsýnu vcðri og þurrki,
því að blaut fjallagrös eru þuhg og
ckki hægt að bera mikið af þcim svo
langa lcið. Svo lögðum við þá á stað
sncmma morguns mcð nesti og nýa skó.
í slíkar gönguferðir dugðu ekki aðrir
skór cn úr svellþykku leðri, því að skó-
frekt cr þar í fjöllunum og vissum við
af cigin rcynslu, að þótt maður lcgði
á stað á nýum skóm að morgni, voru
stundum vörpin cin cftir að kvöldi.
Við fórum bcint upp írá Kálfafclli
og inn alla Káifafellshciði, inn fyrir
Kvarnarhlíðahraun. Þar komum við að
Djúpá og urðum að vaða hana. Fórum
við þá úr sokkum og buxum til þess
að bleyta ekki fötin, og er við höfðum
klætt okkur aftur var orðið sauðljóst.
Nú lá lciðin upp Rauðabcrgshólm, sem
cr nokkuð brattur og aðdragandi upp
að Birninum, hinu háa fjalli, scm geng-
ur norður frá Lómagnúp, og er citt-
livcrt liæsta fjall í Skaftafcllssýslu.
Þarna cr ofurlitil lægð í háfjallið og
nefnist Gönguskarð. (Er þess getið í
bókinni „Fjöll og firnindi"). En í há-
skarðinu cr maður þó kominn um 800
metra yfir sjó. Þarna tylltum-við okkur
á steina og snæddum ncsti okkar og
svöluðum okkur á snjó, því að þótt
snjólaust væri ncðra, þá dró Björninn
snemma lil sin liríðarel, cins og jök-
ullinn.
Eítir stutta hvíld héldum við svo
niður Björninn að auslan og inn að
vestri Hvítá, yfir Hvítárodda og cystri
Hvítá og vorum þá komnir á Ilvitár-
holtin. Báðar árnar rcnna í djúpum
gljúfrum og urðum við að vaða þær.
Var nú skanunt cftir inn í Miðholta-
dal.
Þegar þangað koin sást fljótt að mér
hafði ekki missýnzt, Þarna voru grasa-
breiðurnar livcr við aðra og rnátti fictla
þcim upp i heilu lagi, því að þær lágu
á leirmold. Hristum við úr þeim mold-
ina og voru þau þá svo hrein, að varla
þurfti að tína ixiu er heim kom. llvor
ckkar hafði meðíerðis tvo poka, ámu-
sekk og hálftunnusekk. Fylltum við þ'á
a skcijynuja tí;ua og tróðua; tast
í þá og okkur var unnt. Höfðum við
varla verið lengur að þessu en fjórar
stundir. En vegna þess að grösin voru
þurr, voru pokarnir laufléttir, þótt
miklir væri þeir fyrirferðar. Býst ég
við að það hafi ckki verið nema 30—40
pund, sem hvor okkar hafði að bera.
Við snæddum rrú það sem cftir var
af ncstisbitanum og héldum svo hc'm á
leið. En er við ltomum upp uridir
Björninn, sóum við hvar 2 lömb rósuðu
inn mcð horium. Þau höfou sloppið úr
heimahögum og stcfndu nú upp að
jokli. Þar hcfði þau sjálfsagt boiið
bcinin um vcturinn, c'f vlð hcfðuín ckki
séð til fcrðá þeirra. Nú hófst mikilí
eltingalcikur við þá'ú þarná í fjállinu.
Við höfðum pokana bundna ganan
þarmig, að tunrrupókána höfðúm við á
bakinii cn hina mirini í fyrir. Og þ'ó'lt
þcir væri lcttir urðu þcir okkUr nú til
hins mesta trafala í cltingalciknum við
Ijónstygg lömbin. Að lokum gátum við
þó flæmt þau yfir Björninn og cftir
það voru þau þæg, runnu á undan okk-
ur cins og hundar og lögðu liiklaust í
Djúpá þar sem þau komu að hcnni.
Faðir minn átti þcssi lömb; annað
þeirra varð scinna afbragðs foruslu-
sáuður.
Við koinufn heirn upp úr miðnætti
og höfðum þá gengið 50—00 km yfir
vcgleysur og fjöll og ckki hvílt okkur
ncitt ncma þær fjórar stundir, scm við
vorum að grasa, cf hvíld skyldi kalla.
Næsta haust fór ég við annan mann
til grasa inn í Miðhöltadal og þriðja
haustið cinn. En þá var farið að sncið-
ast um grös þar og cr mér svo sagt, að
nú sjáist þar ekki grös. Við höfum (ínt
þau svo að scgja blað fyrir bíað, og
grösin eru lcngi að ná sér aftur og
máskc verður þurna aldrei grasalund
framar.
Þá cr sögunni af þessari grasaíerð
lokið. Hún sýnir að við vorum ekki
ragir við að lcggja land undír íót og
sækja á brattan. Oít gcngum við frá
Núpslað inn að líágöngum og Græna-
lóni og komum heiin að kvöldi. Ungir
og hraustir fjallgöngumcnn, scm alizt
hafa upp við hcHa utlæli cn við, ætti
að gera það' að gamni sínu í sumar-
fríinu að ganga þessa leið og sýna hvað
þeir eru frerrtri okkur, sem vorura á
létlasla skciði fyrir 00 árum. En ef þeir
skyldi velja heimleiðina um Hvítarholt
og Vestúrskóga, ætti þeir uð lesa góða
baeu aður en þeir leggja á Skollastíg,
ef Núpstaðarmeaa væri el;I;i ; för meS
þeúft. *' Á- O.
Steini var yngstur af þrcmur
bræðrum. Hann fckk fötin þeirra
þcgar þeir voru vaxnir upp úr
þeim og hann fekk Icikíöngin
þeirra, þcgar þcir höfðu ckki
gáman sf þcim lengur. Hann var
orðinn dauðþreyttur á þcssu og
cinu sinni sagði hann við mörnrnu
sína:
— Vorð ég að giftast ckkjunum
þeirra Stjána og Bjössa þcgur
þcir dcya?
-k
J_.iti 1 stúlka kom inn í lyfjabúð
og spurði:
— Er hægt að fá laxcrolíu, scm
ckkcrt bragð cr að?
— Við skulum nú sjó til, sagði
lyfjasvcinninn. Og hélna cr Hmo-
naði handa þér á meðan þú bíður.
Litlu stúlkunni þótti límonaði
mjög gott og hún drakk í cin-
um teyg úr giasinu.
— Jæja, fannstu nbkkurt laxcr-
olíubragð að þessú? spurði lyfja-
sveinninn.
Þá fór litla slúlkan að gráta.
— Það átli ckki að vora handa
niér, Hcldur lianda miimmu.
-k
Mamma var í sumarfríi lijá
frændfólki sinu og pabbi vár
heimu með tvær dætur þeirra.
Þau skrifuðu henni oft og létu
hið bczja af sér, svb aö hún var
farin að hálda uð )iaú söknuðu
sín ckki ncitt. Svo fékk’ hún cinu
sinni bréf frá yngri dóttur sinni
og þar stóð:
— Elsku manima, nú búum við
í stærsta húsinu, sem ég hcf séð
siðan þú íórst að heiman.
TV
Kcnnari: Gctur nokkúrt ykkar
sagt mér hvernig á því stðð að
Salcmon kónúngur var vilrastur
allra?
Litil stúlka (réttir upp hcndi):
Eg veit það. Það var vegnu þess
að hann ótti svo margar konur
lil að segja sér frá.
★
— Kæra föðursystir. Þakka
þér fyrir hrlnglúná, scm þú scnd-
ir mér á sc:c ára uímælinu inínu.
Oltkur líður vel 911 eg er hrædd
um að þú sért lasin, því pabbi
sagði að bú værir meo lausa
skrúfu í höiðinu ....
wwn "" I —