Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1953, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
*
57
Sú var tíð að söngva þjóð
sem að víða norðurs slóð
vígði ljóði um dáð og dyggð,
drengskap, frelsi, ást og tryggð,
upphaf bæði og endi heims,
yztu brautir stjörnugeims,
allt frá jökli út á sand
okkar byggði fósturland,
I-itla þjóðin öld af öld
innti af hendi þessi gjöld;
vits og listar átti hún auð,
annars þótt hún teldist snauð;
andinn sig til hæða hóf,
höndin sú er rætur gróf
kvæðin dýru ietruð lét,
línan bæði hló og grét;
hjarta þjóðar hrærðist þar,
hennar eigin sál þar var.
Eins og grevptur steinn í stál
stuðlað gevmdist skáldsins mál,
rimsins hagleiks-haldi tryggð
hugsun, meitluð, fáguð, skyggð,
fluttist kynslóð kynslóð frá,-•- > ■
kynstór, .tigin, björt og há,
andans kiæddist dáð hver drýgð
dýru skarti, guðum vígð.
Þenna mikla áar arf
okkur leifðu — þeirra starf
gullið skíra ljóðalags
lífi býr til þessa dags;
málið góða, mjúkt og hart,
mun þeim fjársjóð glata vart;
mæl það skýrt, og aftur öll
íslands strax þér svara fjöll.
Sonur íslands, ætlar þú
arfi þeim að glata nú?
Þú hefur fargað þinni sál
þér ef týnist feðra mál.
Hygg þú, hvílík háðung að
heiðri þínum væri það,
því án efa þá mun skráð,
þú hafir svikið fósturláð.
Dóttir íslands, dýra mey,
djásnið það lát saurgast ei,
málið sem hún móðir þín
mælti er gaf þér brjóstin sín;
helgidómur hreinn það er,
hann var falinn ungri þér,
honum skírum skila þér
skylt er jóði sem þú ber.
Oæt þess, unga íslands þjóð,
út ef deya in snjöllu ljóð,
þau er stuðull studdi og rím,
strax á mál þitt fellur hrím,
allur dvinar þróttur þá,
það skal visna eins og strá
unz það kalið út af deyr
aldrei til að lieyrast meir.
Vilt þú bera áhyrgð á
íslands tungu að deya sjá,
þá er geymdi í þúsund ár
þjóðar gleði og sorgar tár,
hvítvoðungsins hjal sem fyrst,
hinztu bæn á nábeð yzt,
flutti guði hæst í hæð
heims frá ósiálfbjarga smæð?
I*á er í þér ekki nein
* ærutaug á nokkra grein. .
Nei, það VILJI ei þinn er;
en að þessu marki ber
ef þér kemur ekki í sinn
arfinn dýra að vernda þinn.
Þú skalt vaka — vittu það,
váleg hætta stcðjar að;
allan veikir varnargarð
verði eitt í múrinn skarð.
íslenzk tunga, íslenzk ljóð,
eru fólksins hjartablóð;
enginn greint þau getur að,
glatist annað, víst er það
hitt er tapað þar með þá
því er ei neitt sem varna má.
Island glatar sinni sál
sé ei lengur stuðlað mál.
Vinur þinn sá ekki er,
eiturdrykk sem byrlar þér.
Nú er uppi óöld sú
er við þjóðlist bregður trú,
okkar dýra ljóðalag
lagt er fyrir róða í dag,
fyrir hrynhend, hringhend Ijóð,
hagkveðlingalag, er þjóð
boðið aumlegt aula-rugl,
andlaust, máttlaust. rímlaust þrugl;
ÓLAFSRlMA er útlæg gerð
illt er bjálfalið á ferð;
það er eins og okkar tíð
áa hugsjón risti níð.
Lát ei bjóða þetta þér,
þjóð mín, banalyf það er;
sá sem ber þér bikar þann,
bjóð að frá þér víki hann,
hann er ei vinur, hyggja skalt,
liafi ’ann sjálfur brugg sitt allt;
þar sem eyrun óxu fyr,
er það sæmst þau verði kyr.
Mundu að enn átt þú, mín þjóð, ■
Þorsteins bæði og Steingríms Ijóð;
Jónas lifir — lifa skal —
líka Stephans kvæðaval;
Matthías og Einar enn
eru og Breiðfjörð þínir menn;
meðan ennþá áttu Grím,
áttu speki og dýrlegt rím;
Gröndals háu hljóma má
heyra — fjöllin kveðast á.
Ennþá Hallgríms helgimál
himin opna þreyttri sál,
veita styrk og vekja þrótt,
vizkubrunnur allri drótt;
enn við Iluldu hörpu má
hugga móðir börnin smá.
Neyttu þessa, og þú ert rík,
þiggðu ei húsgangs tötra-flík.
Vak þú, íslands æska, vak,
á þig rögg með festu tak,
illgresið; sem óvarinn
akur máls og Ijóða þinn
skemmir nú, lát skorið 'brott
skemmda unz enginn sér þar vott;
þenna dýra að rækta reit
rómi einum streng þú heit;
íslands þjóðar-óðal mest
yrk þú sem þú megnar bezt,
svo skal framtíð þakka þér
þinn er dagur seztur er. • - - -
kArí.