Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1953, Blaðsíða 4

LESBÓK MOKGUNBLAÐSINS
[ SÖ
i
alrlrei unnið á bm» á honum, or*
ekki mun hann heldur hafa breyzt
við kynblöndun. Hefir og þessi
fjárstofn flest þau einkenni, sem
sauðfjárfræðingar nútímans telja
að hafi verið á fé því er landnáms-
menn fluttu hingað í öndverðu.
— ★ —
Eftir hálftíma töf á Þingvöllum
var okkur leyft að halda áfram.
Var nú komið kalsahret og storm-
ur. Tjaldað var yfir bílinn meir
en til hálfs og undir tjaldinu gat
maður staðið uppréttur. Þar er bíl-
lampi, sem lýsir „eins og leiftur
um nótt“, svo að vel sést yfir
lambahópinn. Ég tók eftir því að
það var eins og þreytudrættir
kæmi á svip einstaka lambs og
svo spyrnti það við framfótum og
lét sig síga að aftan eins og það
vildi aka sér. Helt ég fyrst að þetta
væri af því að það klæjaöi, en
komst að raun um að svo var ekki.
heldur mundi þetta vera af þreytu
og var það ekki óeðlilegt. Ég gaf
þeim öllum nánar gætur og gat
ekki betur séð en að þeim liði yfir-
leitt vel. Og þar sem nú seig að
leiðarlokum, var sem þungu fargi
væri af mér létt og ég varð svo
glaður að ég söng við raust.
Við förum yfir Sandlækjarós.
Þar eru hreppamörkin. Þarna
nemur bílstjórinn stað.
—. Hvað er nú að? kalla ég hátt-
— Loftur á Sandlæk er kominn
hér með mjólk handa okkur.
Við tökum þessari hugulsemi og
góðgerðunum fegins hendi og slok-
um nýmjólkina eins og við værum
nýkomnir úr sólbruna á eyðimörk.
Fleiri menn ber þarna að. Allir
vilja fá fréttir af ferðalaginu og
sjá kindurnar. Þeir höfðu ekki séð
sauðkindur í heilt ár, og þarna var
nýi fjárstofninn að koma. Það
var því engin furða þótt þá lang-
aði til að sjá blessaðar skepnurnar
og hvernig hann væri útlits þessi
nýi fjárstofn. Mér er ekki um töf-
ina og með góðu móti slæ ég botn
í samtalið og læt bílinn aka á
stað.
Klukkan var orðin hálf ellefu
þegar við höfðum losað bílinn hjá
Skaftholtskofa á Harðabakka. Þá
höfðu lömbin verið 14% klukku-
stund í bílnum, þar af 12%
klukkustund í akstri. En það sá
ekki á þeim. Allt var í lagi. Og þá
þakkaði ég guði í hjarta mínu fyr-
ir það hve giftusamlega þessi för
hefði tekizt.
ÖNNIIR NORDURFÖR
Morguninn eftir, laugardaginn
20. sept., vaknaði ég klukkan 5
alhress í huga og fann hvergi til
þreytuverkja eftir ferðalagið. Ég
hafði ákveðið að fara þrjár ferðir
norður, en samferðamaðurinn tók
dauft undir það í gærkvöldi að
leggja á stað aftur. Hann þóttist
dasaður og er þó maður á bezta
aldri. Ég lofaði honum að sofa til
klukkan 7. Komumst við svo á
stað laust fyrir kl. 8. Á Selfossi
lét ég smyrja bílinn og athuga
hanri. Ýmsir, serri höfðu ótrú á
honum og spáð illa fyrir okkur áð-
ur, hrósúðu nú bílnum á hvert
reipi og þótti hann hafa dugað vel.
Segir nú ekki af för okkar fyr
Cn við komum að Varmahlíð. Þá
var svo áliðið að ég ákvað að fara
ekki lengra, vildi ekki eiga það á
hættu að þurfa að vekja upp á
Akureyri. En snemma vorum við
á fótum næsta dag. Talsverð hálka
var á Öxnadalsheiði og þorðum
við ekki annað en setja keðjur á
bílinn fyrir ofan Bakkasel. Til
Akureyrar vorum við komnir um
miðjan morgun og hittum Guð-
mund á Efri-Brú. Hafði hann þa
hugsað sér að láta okkur ekki fara
suður þann dag, og þótti mér vænt
um, þar sem nú var sunnudagur,
því að ég vil helzt halda sunnu-
daga helga og hvílast þá eftir vel
unnin vikuverk.
Um klukkan 6 á mánudagsmorg-
un vorum við komnir að réttun-
um í Staðarey. Var þá enn eigi
farið að birta, en nokkrir bílar
voru komnir og sá fyrsti að leggja
á stað. Urðum við því enn seinast-
ir, en komumst þó 40 mínútum fyr
á stað en áður. Við höfðum nesti
með okkur og þurftum því hvergi
að staðnæmast.
Veður var gott, en vegurinn var
mjög farinn að skemmast vegna
vætu. Hafði ég tekið að mér að
tala við vegaverkstjóra Skaga-
fjarðar og jafnvel Húnvetninga
líka og fá þá til að hefla veginn
og fylla holur. Fór ég því í síma í
Varmahlíð, en náði í hvorugan.
Sendi ég svo skeyti til húnvetnska
vegaverkstjórans, en mér var sagt
að sá skagfirzki væri skammt frá
veginum á leið minni og mundi ég
geta náð í hann þar. Það reyndist
rétt. Tók hann málaleitan minni
vel og kvaðst þegar skyldu senda
menn með bíla til að gera við veg-
inn í Blönduhlíðinni, en veghefill
sinn væri norður í Fljótum. Við
állt þetta töfðumst við um hart-
nær tvær klukkustundir.
Hjá Stóra Ósi vorum við orðn-
ir bensínlausir, höfðum því eytt
jafn miklu þangað og okkur hafði
dugað að Fornahvammi í fyrri
ferðinni. Má bezt á því sjá hvað
vegurinn hafði versnað og var nú
þyngri en fyr.
Næst fengum við bensín hjá
Skarði í Lundarreykjadal. Þá var
komið norðaustan rok og farið að
skyggja. Nýi vegurinn yfir Uxa-
hryggi var orðinn ójafn og erfið-
ur. En alltaf var haldið áfram og
ekki numið staðar fyrr en á
Harðabakka. Höfðum við þá verið
15% klst. á leiðinni frá Staðarey.
Allt hafði þó gengið vel eins og
fyrri daginn og við skiluðum lömb-
unum öllum óskemmdum og furð-
anlega hressum. Sjálfur var ég ó-
þreyttur, en fagnaði því þó að