Lesbók Morgunblaðsins - 15.02.1953, Blaðsíða 6

r LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
oo
í Ijós að það voru eingöngu hrútar
og stórar gimbrar, sem okkur var
ætlað að flytja. Hinir bílstjórarnir
höfðu valið úr minnstu lömbin,
vegna þess að íleiri komust af þeim
á bíl og flutningsgjald var miðað
við höfðatölu. Lömbin voru alls 35
og þegar við höfðum kornið þeim
fyrir á bílnum var kl. 6 (4 um
kvöld. Var nú farið að dimma og
komin stinn norðanátt með þoku
og rigningu.
—
Drungaleg nótt fór í hönd og
langur ljósatími. Ég var milli von-
ar og ótta um það hvernig raf-
hleðslan mundi ganga, því að
sennilega var rafgeymirinn tómur.
Við heldum vestur í Öxnadal. Allt
virtist vera í lagi. Bíllinn hlóð allt
að 20 með öllum venjulegum
Ijósum og stóru ljóskeri á palli
hjá gæzlumanni og lömbum.
Nú var komið niðamyrkur og úr-
felli og ekki girrlilegt að leggja á
Öxnadalsheiði. Þegar upp úr daln-
úm kom var þar slydda og sindr-
uðu ljósin í henni eins og neista-
llug svo að varla var hægt að sjá
skil lofts og láðs. Samferðamað-
urinn situr við stýrið. Hann er
gætinn og öruggur ökumaður. Ég
er aftur á palli og gæti lambanna.
Hvað eftir annað tel ég hve mörg
sé í hverri kró, til þess að vera
öruggur um að ekkert þeirra hafi
lagst og troðist undir. Það er hæfi-
lega rúmt um þau. Sum sofa stand-
andi, en önnur jórtra. Sumum líð-
ur þó sýnilega hálfilla, því að þau
þola misjafnt hristinginn á holótt-
um vegi. Samt standa þau öll og
hafa stuðning hvort af öðru. Ekk-
ert bar á hósta í þeim, enda var
gott loft í þessum bíl, ekki tjaldað
yfir allan pallinn og grindur til
hliða svo að loft lék þar undir. Ég
tel nauðsynlegt í slíkum fjár-
flutningum að svalt loft leiki alt-
af um kindurnar, þá standa þær
betur og er síður hætt við van-
líðan-
Við urðum að setja keðjur á bíl-
inn fyrir ofan Bakkasel og urðum
að fara ósköp hægt yfir heiðina
vegna dimmviðris. Segir svo ekki
annað af því ferðalagi en að sex
klukkustundir vorum við á leið-
inni til Blönduóss, í staðinn fyrir
fjórar stundir í báðum hinum ferð-
unum. Muggan og myrkrið hafði
þannig tafið okkur um tvær stund-
ir á þessum vegarkafla. Við ætluð-
um að fá bensín á Stóra-Ósi, en
þar var engan afgreiðslumann að
finna og tafði þetta okkur nokk-
uð/ Þarna var einnig fólksbíll frá
Akureyri og ætlaði að fá bensín.
Við ókum svo báðir að Laugar-
bakka í Hrútafirði og vöktum þar
upp. Afgreiðslumaðurinn segir þá
við okkur:
— Hafið þið heyrt um slysið,
sem varð í gær?
— Hvaða slys og hvar skeði
það? spurði ég.
— Það er sagt að maður hafi
fallið af lambabíl í Norðurárdal og
beðið bana, hefir sennilega lent á
símavír.
— Hvaða maður var það? spurði
ég-
— Talið var að það hefði verið
aldraður bóndi úr Grímsnesi.
Meira vissi maðurinn ekki. En
það var nóg að frétta þetta. Það
var rækileg viðvörun til okkar að
fara varlega á þeim slóðum þar
sem símalínur og rafmagnslínur
liggja yfir veginn, því að yfirleitt
eru þær allt of lágar fyrir nútíma
flutninga. (Ég skal hér til dæmis
skjóta því inn, að í fyrra var flutt
50 fermetra hús, einlyft með risi,
frá Ósabakka að Selfossi. Það er
35 km leið eftir Skeiðavegi og Suð-
urlandsvegi og á þeirri leið voru
28 hindranir af síma og rafleiðsl-
um).
Nú var þokunni létt fyrir
nokkru og veður gott í Vestursýsl-
unni, en nokkur kuldasaggi uppi
á Holtavörðuheiði. Við ökum all-
greitt og það er farið að birta a(
'degi þegar við komum niður í
Norðurárdal. Birta og ylur hins
upprennandi dags vekur allt nema
Vigfús á Hreðavatni. Ég verð að
vekja hann upp og tilkynna: „Allt
í lagi“. Ekki gátum við fengið
morgunkaffi þar, því að allir voru
í svefni. Því er haldið áfram.
Það er kominn yndæll haust-
morgunn er við komum upp á Blá-
skógaheiði. Þar er hrímblæja á
bliknuðu lyngi og laufblöðum. Við
ökum eins greitt og vegurinn leyf-
ir. Þegar austur í Þingvallahraun-
ið kom skein hin upprennandi sól
beint framan á bílinn og blindaði
mig í bili. Og þá varð mér hugs-
að um það hvernig mundi fara ef
maður sofnaði við stýri eða yrði
bráðkvaddur, meðan bíllinn væri á
fullri ferð. Ég þorði ekki að hugsa
þá hugsun til enda — vissi að 37
líf voru í veði ef eitthvert slys
yrði. —
Þegar að Selfossi kom talaði ég
við Hjalta Gestsson, sagði honum
frá ferðalaginu og að ég væri til-
búinn að fara enn norður næsta
dag. En hann sagði mér að það
hefði verið ákveðið að stöðva alla
þá bíla er hefði farið þrjár ferðir,
og það bann bitnaði nú á mér
fyrstum.
Ferðin gekk vel að Harðabakka.
Þar voru lömbin tekin af bílnum,
öll lifandi og jafngóð að sjá eftir
ferðavolkið. Kom ég svo heim kl.
12(4 og hafði þá verið á ferð í 18
stundir og lengst af í þoku og nátt-
myrkri. En gott er heilum vagni
heim að aka.
Vegarmælir bílsins sýndi nú að
hann hafði farið 2070 mílur í þess-
um þremur ferðum, en það sam-
svarar 3312 km.