Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1953, Blaðsíða 2

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
l: 110
hvernig seppi lét, og undruðust það
ekki síður en eigandi hans.
Aldrei hafði í manna minnum
sézt eða fundizt kind í gljúfrinu,
enda talið ófært með öllu. Er þeir
komu fram á gilbarminn og tóku
að htast um, komu þeir auga á kind
langt niðri í berginu að austan-
verðu,. beint niður af hundinum,
sem alltaf gelti og hamaðist. Gátu
þeir á engan hátt skilið hvernig
kindin hefði komizt þetta, því að
hengiflug var í knngum hana. Ekki
var samt um að villast, þarna stóð
kind á dálítilli sillu í berginu, og
gat sig lítið hreyft. Tóku þeir nú
að athuga allar aðstæður, en allir
urðu þeir á eitt sáttir, að ómögu-
legt væri að ná henni, það eitt gæti
komið til mála að stytta eymdar-
stundir hennar með skoti, og þó
sýndist þeim, að slíkt gæti mis-
heppnazt með öllu. Er þeir komu
úr leitinni tilkynntu þeir fjallskiia-
stjóra hvers þeir hefðu orðið a-
skynja. Brá hann þegar við, og
leitaði hófanna við menn að reyna
að bjarga þessu við á einhvern
hátt. Urðu undirtektir daufar, og
vildu engir Ieggja sig í slíka för.
Þótti fjallskilastjóra illa horfa-
—k—
Þcgar þctta gcrðist bjó ég í
Hleiðargarði. — Kom íjallsktla-
stjóri þar sem víðar og bar upp
erindi sitt. Er hann liafði lýst öll-
um aðstæðum, leizt mér þunglcga
á slika för, en þótti þó slæmt að
geta ekki leyst úr þessum vard-
ræðum hans, þvi honum bar skylda
til að gcra allt, sem unnt væri til
að bjarga skepnunni. Gat ég ekki
til þess hugsað að hún yrði þarna
hungurmorða. án þess reynt væri
með einhverjum hætti að koma
henni til hjaipar.
Á heimiiinu voru tveir þaulvanir
klettamenn, sem oft höfðu sótt
kmdur í. ógongur, þar æm aðrir
hofðu fra snúið. Voru það þeir Jón
ÓLafssaa .meðuAróðir minn, &em
að vísu var tekinn að eldast, en
þrautreyndur kletta og fjallgöngu-
maður; hinn var uppeldisbróðir
minn, Bjarni Pálsson, er síðar var
beykir hjá Kaupfél. Eyfirðinga í
mörg ár og andaðist á Akureyri
1945. — Hann var alkunnur kletta-
maður, gætinn og hugrakkur. Báð-
ir voru þeir hinir ágætustu skot-
menn. Lauk svo tali mínu og fjall-
skilastjóra, að ég lofaði ferðinni,
ef hann gæti fengið þá Jón og
Bjarna til að fara. Hitti hann þá
að máti, og kom þar að lokum að
þeir hétu ferðinni.
Fórum við nú þegar að búa okk-
ur til fararinnar. Bjarni átti byssu,
sem var með afbrigðum góð; var
hún bæði langdræg og harðskevtt,
en framhlæða og haglabyssa’, því
kúlurifflar voru þá í fárra hönd-
um. Tók hann hana um kvöldið og
hreinsaði rækilega. — Tvo nýa og
langa kaðla tókum við til fararinn-
ar og nýtt færi er til var. Lögðum
við svo af stað snemma morguninn
eftir. — Er við vorum að fara, datt
Jóni í hug að taka með sér þvöru-
staf er hann átti, en þeir stafir voru
eins og venjulegir broddstafir, að
öðru lcvti en því, að broddurinn
var sleginn flatur og cggmyndaður.
Tiðkuðust slíkir stafir fyrir og um
aldamótin og reyndust vel, að
höggva sér spor yfir lijarnfannir og
svell í klettum og fiöllum. Var það
Iieppni að honum datt þetta i hug,
eins og síðar verður sagt.
—-k—
Segir nú ekki af ferð okkar fyrr
en komið var fram í dalbötninn, en
þangað mun um þriggja tíma x’eið-
Menn þeir er höfðu orðið kindar-
innar varir, höfðu. verið svo for-
sjálir að lxlaða litlar vörður á gil-
barmana, á vesturbanninn þar sern
hasgt var að sjá til kindarinnar, og
á austurbarmmn þar sem hún-var
undir. Hiðum. við félagar fratn að
\ estan — Hvassafellsdal. — til. að
&já sem beát að&toðu. f uudmii
við brátt vörðuna, og sáum þegar
kindina. Við illu höfðum við búizt,
en ekki eins og nú blasti við. Var
færi svo langt til hennar, að þeim
Jóni og Bjarna þótti það vonlaust
með öllu að reyna að skjóta hana
til bana. Athuguðum við nú allt
sem bezt, og kom loks saman um
að gera tilraun að komast niður
að ánni í gljúfrinu, ef ske kynni
að þar opnaðist einhver leið til að
komast í sæmilegt skotfæri við
kindina. Fórum við nú að klifra
niður hamrana, og gekk sú ferð
seint og illa. Þó komumst við nið-
ur að ánni alla leið, en þar varð
fyrir okkur torfæra, sem við höfð-
um ekki tekið með'í reikninginn.
Allt grjót við ána var svellað og
hált sem gler, svo ekki varð iótað
sig á því. Kom sér nú vel að hafa
stafþvöruna; skófum við klakann
og svellið af með henni, og mjök-
uðumst þannig spölkorn áfram. —
Sáum við ekki langt frá okkur, að
mikið stórgrýti hafði hrunið úr
hamraveggnum, og stóð það upp
úr iðunni. Virtist það svo þétt, að
komast mætti frá cinum steini til
annars, nokkuð fram í ána, og
máske alla leið yfir að eystri veggn
-um. Taldi Bjarni að þaðan mætli
máske skjóta kindina.
Ekki cr auðvelt að lýsa svo vel
só, hvernig öllu var háttað þarna,
cn auðséð var aó cinhveru tíma, og
af cinhverjum ástæðum, ef til vill
í jarðskjálftakipp, hafði þarna
hrunið juikiö úr hömnxnum niður
í ána. Við hrunið hafði myndazt
geil inn í bergið, en klettadrangar
gengu fram beggja megin, og voru
báðir bogmyndaðir, einkum annar
þeirra. Þar \’ar sillan sem kindin
stóð á, en vegna þess að drangarnír
voru sveigmyndaðxr, sá illa upp í
geilina. Þumlunguðumst \dð áfrain
meðíram ánni. þar tiL við komum
að þessari halígerðu stembru.
Hugðist rm Bjarni, sem engm
sfccxunrtxU &áu&t á, að.yeyna að