Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1953, Blaðsíða 3

r LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
111
stikla á steinunum yfir. Var þetta
hin mesta glæfraför, grjót allt
svellað og flughált, en bráður bani
búinn ef hanmmissti fótfestu og
fell í ána. Löttum við Jón hann,
en ekki tjáði það- Batt Bjarni byss-
una á bak sér, þreif þvörustafinn
og tók að skafa af fyrsta steininum
fram í ánni. — Ekki höfðum við
haft neinn vað með okkur niður í
gilið til að setja á Bjarna til að
draga hann upp, ef hann hefði fall-
ið í ána, enda hefði slíkt líklega
orðið til lítils gagns; snarstreng-
urinn hefði þegar tekið hann og
kastað honum á hamravegginn eða
stórgrýtið, sem þarna er alls staðar
fyrir neðan.
Bjarna gekk allvel að skafa gler-
unginn af steinunum og fóta sig á
þeim, og var kominn drjúgan spöl
áleiðis. en þá gerðist nokkuð óvænt,
sem sýndi okkur, að út í ófæru var
stefnt. Allt í einu heyrðist hark
uppi í hömrunum, og skæðadrífa
af lausagrjóti þeyttist niður geil-
ina, og skall niður í ána skammt
fyrir framan Bjarna. Ef hann hefði
verið kominn litlu lengra, var auð-
sjáanlegt að hann hefði orðið fyrir
grjótfluginu, og líklega beðið' bana
samstundis. Var það ætlun dkkar,
að kindin upp á sillunni hefði orðið
hans vör og tekið að hreyfa sig eitt-
hvað, cn lausagrjót ruðst undan
fótum hennar fram af skcið þcirri
cr hún stóð á.
Er Bjarni fekk þessa dembu nær
því á sig, sneri hann við 9g komst
klaklaust til okkar aftur.
—#—
Þótti okkur nú.sýnt, að hér niðri
í gljúfrinu.yrði ckkcrt gert, sení að
gagni mætti vcrða. Snerum við þ\u'
við sönni leið og við höfðum farið,
og komumst heilu og höldnu upp
úr gilinu. Tókum við hcsta okkar
og hcldum út fyrir gljúfrið, og
fram.með því að austan, þar til við
konrom þangað er við vissum að
kindin var ustlir. — Settumst við
þar og ræddum málið. Kom okkur
saman um, að ekki væru nema
tveir kostir fyrir hendi; annar sá,
að snúa frá við svo búið, og þótti
engum okkar það góð úrræði, hinn
var sá að síga niður, en á því var
sá hængur, að enginn okkar hafði
nokkuru sinni séð bjargsig, og viss-
um þess vegna ekki hvern útbúnað
þurfti til þeirra hluta.
Bjarni vildi óvægur síga í bjarg-
ið. — Sagðist hann þó áður vilja
fara svo tæpt á bjargbrúnina, sem
möguiegt væri og athuga hvort
ekki mætti þaðan skjóta kindina.
Fellumst við Jón á þetta. Tókum
við báða kaðlana, og bundum enda
þeirra við jarðfastan stein, sem svo
heppilega vildi til að var þarna
skammt frá gilbarminum. Síðan
bundum við annan kaðalinn undir
hendur Bjarna, og höfðum stög
líkt og axlabönd yfir axlir hans.
Man ég nú ekki glögglega hvern
útbúnað við höfðum á þessu, en
líklega hefur hann verið af mikilli
vankunnáttu. Tók nú Bjarni byssu
sína, en við Jón lögðumst á bakið
ofan við steininn og heldum í kað-
alinn, sem festur var við Bjarna.
Var steinninn hin ákjósanlegasta
viðspyrna- Bjarni lagði svo á stað
til að skyggnast niður í hamrana,
og sáum við að hann fór alveg fram
á brún. Vorum við viðbúnir ef
hann skyldi missa íótfestu og hrapa
niður. Svo varð þó ekki, og' kom
hann til okkar eftir litía stund. —
Hafði hann þær fréttir að færa, að
séð hefði hann til kindarinnar, fyr-
ir jteðan sig, cn enginn kostur
rnundi að koma banaskoti á hana.
Greip lrahn nú liinn kaðalinn,
setti lykkjit á cnda lians og bjó
rammlega um, gckk síðan aftur
fram á gilbannhm og renncli hon-
um niöur til kindarinnar. — Að
siðustu tók hann færið, batt öðrum
enda þess ura iætur okkar, þat sem
við lágum og spypntum. í steminn.
Var gert avo rað fyrir, að þegar víð
skyldum hætta að láta kaðalinn
síga niður kippti hann einu sinni
í færið, en tvisvar aftur ef upp
skyldi draga. Að lokum tók hann
þvörustafinn með sér, og kvaðst
mundi reyna að nota hann til að
taka af sér sveiflur, sem ef til viil
kæmu á sig í siginu. Er hann l:om
fram á klettabrúnina kastaði b?mn
færinu niður, settist á brúninr. og
mjakaði sér fram af.
Ekki leið okkur Jóni vel mcðan
þetta fór íram, en nú varð að duga
vel, ef ekki átti illa að fara. Létum
við káðalinn síga hægt og hægt, en
ekki var það auðvelt fyrir okkur
tvo. Leið svo nokkur stund, en þá
heyrðum við allt í einu að kindin
jarmaði hátt. — Vissum við ckki
hverju slíkt sætti, en töldum þó, að
líklega væri Bjarni farinn að nálg-
ast hana. Jafnframt heyrðum við
að grjót fór að hiynja niður í ána.
Fór ónota hroilur um okkur félaga
við það, en samt heldum við áíram
að láta kaðalinn síga.
Leið nú enn stund, en þá íund-
um við allt í einu að kippt var í
færið, sem bundið var um fætur
okkar, en það var merki þess að
nú skyldum við liætta að láta kað-
alinn síga. Lcið svo enn stund, cn
þá var kippt tvisvar í færið. Þá
þóttumst við vita, að nú vildi
Bjarni komast upp, hvernig sem
íerðin hefði lánazt. Færðumst við
Jón nú þaukana og tókum að draga
ai' öllum kröftum; var það erfitt,
en smátt og smátt þokaðist kaðall-
inn upp af gljúfurbarminum, og
mikil var gleði okkar, er við eítir
mikið strát og átök sáum kollinum
á félaga okkar skjóta upp fyrir
bjargbrúnina.
Þegar Bjarni kom til okkar, ?Tar
liann hinn hressasti, og sagði aö nú
væri allt í bezta lagi- Þegar hann
lrefði komið niður undir silluna,
hefði vesahngs skepnan nsið upp
I’ramh. a bls. 122