Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1953, Blaðsíða 14

r LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
[ 122 '
andi hörundslit. Sumir eru tinnu-
svartir, sumir álíka ljósir og „hvít-
ir“ menn. Nefið á sumum er flatt,
aðrir eru með kónganef. Sumir
hafa snarhrokkið hár, aðrir slétt.
Sumir eru risar að vexti, aðrir
dvergar o- s. frv.
Ef allar þjóðir jarðar ætti að
blandast saman af handahófi,
mundi það mannkyn, sem út af
þeim kæmi ekki verða blendingar,
er hefði öll einkenni allra þjóð-
anna, eins og sumir ætla. Fjöl-
breytnin mundi verða miklu meiri.
Kynslóð eftir kynslóð mundu sum-
ir halda öllum þeim einkennum,
sem einhver þjóð hefur nú, en hjá
öðrum mundi koma fram sam-
bland ótal einkenna, og þar mundu
koma fram menn, sem nú eiga fáa
sína líka.
Sú kynflokkaskifting, sem enn
helzt á jörðinni, stafar af því, að
menn taka sér fremur konur af
sínum kynflokki en annarra. Liggja
til þess margar ástæður, en sú
veigamesta er landshættir. Það er
t. d. miklu algengara í stórborgum
að menn taki sér konu úr sinni
borg heldur en konu úr einhverri
annarri borg. Það er líka venju-
legra að menn taki sér konu af
sinni eigin þjóð, heldur en af ein-
hverri annarri þjóð. En eftir því
sem samgöngur liafa aukizt og
fjarlægðirnar stytzt, fer það æ
meir í vöxt að hjón sé sitt af hverri
þjóð, jafnvel sitt af hvorum heims-
enda. Og það er vafalaust, að allt
stefnir nú að því, hægt og bítandi,
að allir kynþættir renni saman. —
Sumir halda að slík kynblöndun
væri hættuleg, en það er síður en
svo. Það hefur verið útbásúnað að
kynblendoingar sé afturúrkieist-
ipgar og standi mjög að baki báð-
um foreldrum sínum, en slíkt er
aðeins hjátrú.
\ Hitt er annað mal hvort alls-
herjar kynblöndun se æskileg. Það
yæri svo sem ekki æskilegt að allit
menn væri eins, þótt sumir telji
að það mundi vera hið mesta happ.
Tvö þúsund milljónir manna, sem
allir væri steyptir í sama mótinu,
væri ekki heppilegt þjóðfélag, jafn-
vel ekki hjá alheims einvaldsríki.
Þar væri ekki gott að lifa.
Mismunandi eðlisgreind og menn
-ingarþroski hefur verið aðaldrif-
fjöðrin í því að koma mannkyninu
á hærra stig. Og mismunurinn á
einstaklingum er meiri heldur en
mismunur á kynflokkum og þjóð-
um. Á sviði menningar er nóg
svigrúm tjl þess að einstaklingar,
kynþættir og þjóðir geti notið sín-
Það er fásinna að ætla sér að gera
þar upp á milli hvers framlag sé
mest og hvers minnst. Það er eng-
inn allsherjar mælikvarði til, sem
hægt sé að leggja á verk skáld-
anna, listamannanna, heímspeking-
anna, vísindamannanna, eða hinnar
einföldu hjartagæzku hins óbreytta
manns. Mannkynið þarfnast þeirra
allra.
(Káflar þessir eru útdráttur úr
bókinni „Heredity, Racé and
Society“, eftir L. C. Dunn og
Th. Dobzhansky).
Gengið í yljúlrid
Framhald af bls. 111.
í klettinum á móti sér og jarmað
hátt. Sagði hann að þá heíði sér
tekizt að koma lykkjunni um horn
hennár, og væri nú ekki eftir ann-
að en draga hana upp, og vonandi
brotnuðu ekki horn hennar, því
þau væri þykk og sterk. Væri þetta
tvævetur sauður, er nábúi okkar
Tryggvi bóndi Ólafsson á Gilsá
ætti.
Gengum við síðan allir að þessu,
og eftir skamrna stund var sauður-
inn kominn þarna upp til okkar, og
þar með fttllur sigur urrmnn.
Er sauðurinn' var nú kominn í
okkar hendur, færðum við hann á
gras, og fór hann að bíta af mikl-
um ákafa. Var auðséð að ekki hafði
hann verið lengi á bergsyllunni,
því lítið sem ekkert hafði hann lagt
af, en var vitanlega hungraður og
kviðdreginn. — Reiddum við hann
heim til eigandans um kvöldið, og
greiddi hann okkur vel fyrir förina.
Mörgum getum var leitt að því,
á hvern hátt skepnan hefði lent
þarna. Öllum, sem sáu hana þarna
í berginu, þótti það með svo mikl-
um ólíkindum, sem framast mátti
verða. Heldu jafnvel sumir, að ein-
hverjar illviljaðar dularvættir
hefðu fært hana þangað, til þess að
slys hlytist af björgun hennar, þó
gæfa okkar og fórnarlund yrðu
yfirsterkari.
Flúyuncfi kringlur
Frh. af bls. 115
þetta. Um leið og þetta er skrifað,
bárust fréttir til Sameinuðu þjóð-
anna um að fljúgandi kringlur
hefði nýskeð sézt í Rússlandi. —
Sendiherrar, sem hafa verið á bak
við járntjaldið, skýra svo frá að
fyrir nokkru hafi hópur kven-
stúdenta séð furðulega sjón
skammt frá Leningrad. Um svipað
leyti sáu nokkrir verkamenn í Don-
etz svipaða sjón. Og menn á sam-
vinnubúgarði skammt frá Tatarsk
sáu hið sama. En frásagnir þeirra
voru ekki birtar í sovétblöðunum
og ekki var heldur sagt frá þeim í
Moskvaútvarpinu.
Rússar brugðu við á annan hátt.
Fólkinu, sem séð liafði þessar sýhir,
var smalað saman af stjórnarvöld-
unum — og það hvarf. Sennilega
heíur því verið komið fyrir ein-
hvers staðar, þar serii það getur
ekki sagt frá fyrirburðunum.
Það er enn eitt af því dul&ríulla,
sem gerist á þessari öld.