Lesbók Morgunblaðsins - 22.03.1953, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
171
Man hún skáldið, er hann lama
maður, eins hann var lengi,
strauk litlu lokkana hennar. Hún
sýndi mér húsið, er ég var hér
siðast, en nú er hún veik og þreytt,
aldin að árum. Mikið missir Rune-
bergshúsið, þegar hún fellur frá.
Borgá er meira en menningar-
og minningabær. Hið starfræna
líí er þar einnig í fullu fjöri. Iðn-
aður er mikill, einkum trjáiðnað-
ur, og þó undarlegt sé í ekki stærra
bæ, er þar mest bókaútgáía í Finn-
landi. Eitt útgáfufyrirtækið heíur
sjö hundruð manna í þjónustu
sinni. Mun ekki fjarri því, að önn-
ur hver bók, sem prentuð er í land-
inu sé prentuð þar.
Borgá var illa leikin í síðasta
stríði. Þrettán meiri háttar loítár-
ásir voru gerðar á hana, en loft-
varnir litlar. Varð af nokkurt
manntjón, og húsbrunar miklir.
Sjást þar enn nokkrar leifar rúst-
anna. í einni loftárásinni tættist
sundur hús í námunda við Rune-
bergshúsið. Stærðarsteinn úr því
lenti á þakinu og braut það, en
stöðvaðist á sterkum bjálka, án
þess að meira tjón hlytist af. Er
steinn þessi geymdur við húsið til
minja. Telja það margir krafta-
verk, að sjeinninn skyldi ekki
valda meira tjóni en raun varð á.
Og heitl bað Ida gamla fyrir hús-
inu sínu þá.
í Borgá er sérstakt smáhverfi,
hermannabærinn, sem byggður
hefur verið af bæjarbúum og' geí-
inn örkumla hermönnum úr stríð-
inu. Eitt vandaðasta húsið er þó
gjöf frá sænskum bændum. Talar
þetta hverfi skýru máli um mann-
kærleika þann, sem finnska þjóðin
sýndi og sýnir óhamingjubörnum
stríðsins.
I Borgá er einn stærsti og elzti
lýðháskóli landsins, er starfar
undir öruggri íorystu Helmer J.
Wahlroos. Hafa íslenzkir nemend-
ur sótt skólann og látið vel af dvöl
BRIDGE
AK85
¥ A 7 4 2
♦ 7 5
4» D 6 5 4
A9 7
¥5 3
♦ KD 10964
*K G 9
A A 6 2
¥ K D G 9 8 tí
♦ A G 3 2
♦ --
Suður sagði tí hjörtu og austur tvö-
faldaði. V sló út TK. Hvernig átti S
nú að spila til þess að vinna? Sagnir
höfðu verið þessar: S 1 hjarta, V 2
tígla, N 2 hjörtu og A 3 lauf. Nú var
það ákveðið að spila í hjarta og þess
spurði S með 3 tigla sögn. V sagði pass
og N sagði 3 hjörtu þar sem hann hafði
ekki fyrirstöðu i tigli. S spurði þá aftur
með 3 spaða sögn og N svaraði með
5 hjörtum til þess að sýna að hann
hefði asinn í hjarta og kóng í spaða.
Þá hikaði S ekki við að segja hálf-
slemm. Skulum vér nú lita á hvernig
S spilaði.
1. hann tók TK með ásnuin,
2. sló út HK og tók með ásnuni i
m u u m ‘i ó
¥ 10
♦ 8
* Á 10 8 7 3 2
borði ,
3. lauf úr borði, trompað heima,
4. H6 slegið ut og tekið með H7 í
borði,
5. annað lauf úr borði, trompað
heima,
6. lágspaði tekinn með kóng í borði,
7. lauf úr borði, ti'ompað heima,
8. tekur slag á SÁ. Og nú skiftast
spilin þannig á hendur:
A tí
¥ 4 2
♦ 7
♦ D
A------
V------
♦ D 10 9 tí 4
----
A 6
¥ G
♦ G 3 2
A-------
9. S slær nú út T2 undir T7 i borði.
Ef V drepur með TD, þá er TG
orðinn frí á hendi, því að S
kemst inn með því að trompa
lauf, og þá fer seinasti spaðinn í
borði í TG. Annars er alveg sama
með hvaða spili V drepur, hann
getur ekki slegið út öðru en T og
S hlýtur að fá slag á gosann.
sinni þar. Hitti ég þar nemanda
norðan úr Skagafirði, sem var ný-
kominn til skólans fyrir tneðal-
göngu Norræna íélagsins hér-
Ég ílutti erindi og sýndi kvik-
myndir i hátiðasal skólans að
kvöldlagi. Var þar troðfullt hús og
mikill hlýhugur i garð íslendinga,
sem og annars staðar i Finnlandi.
Mér var skammrar dvalar unnt
í Borgá að þessu sinni, þar eð dög-
um mínum var fyrirfram ráðstaf-
að. En um morguninn áður en ég
hvarí þaðan langaði mig að koma
á einn stað, sem ég hafði að vísu
heimsótt einu sinni áður. Það var
kirkjugarðurinn, sem að legu til og
umgengni er nokkuð einstakur í
sinni röð. Hann liggur handan ár-
innar á hárri hæð, Nesbakkanum,
umluktur háum og' tígulegum furu-
trjam. Þar hvilir Rimeberg undir
miklum bautasteini, úr svörtum
granít, og hefur sveigur verið
lagður að honum. Og örskammt frá
skáldið hugljúfa og' mannvinurinn,
Jarl Hemmer, er lauk æii fyrir ald-
ur fram 1944. Einn af þessum
ógleymanlegu mönnum, sem liða
og þjást með öllum heiminum, og
kvölin verður að lokum um megn.
Og hér er nýr víðlendur reitur,
sem ég' hei ekld fyrr augum litið,
Hetjugrafir Borgábæjar. Hér hvíla
ungir menn, er í trúrri þjónustu
létu lífið fyrir frelsi þjóðar sinn-
ar og lands. Og hátt ofar öJJtum
lágu, litlu marmarahellunum
gnæfir hinn mikli, einfaldi tré-
kross, sameiginlegt minnismerki
um þá alla, tákn þjáningarinnar og
hins hljóða, sigrandi kærleika.
(Meira)