Lesbók Morgunblaðsins - 29.03.1953, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
185
s
s
s
s
s
s
s
s
s
} • j :
S
s
V
s
Cjt'œníand —
Hví skortir nú bæði dáð og duff,
hví dirfumst við ekki lengur?
Ef valnum í norðri förlast flug
þá fækkar í veröld um snjallan liug.
Nú verður og hlýtur að víkja á bug,
það vald sem á réttinn gengur.
Hvort búa þeir garmar á Garðarsey
að til gamans sér megi þá ræna.
Það sannar að Skrælingjar eru þau ei
hinn ísvani sveinn og skinnklædda mey
er sigla að nýju fögur fley
af Fróni til landsins græna.
Því nánir frændur á norðurslóð,
og niðjar Snælenzkra manna.
Þeir eru þó neistar af íslands glóð
sem aldrei gat kulnað, sama þjóð.
í ættina sver sig hið blandna blóð
þess bjartleita jökulgrannai
Fyrst Grænland er okkar eignarjörð
sá arfur skal heimtur að lögum. v
Sú réttarkrafa mun reynast hörð,
sem ryður burt kúgun við Eiríksf jörð.
Þar hlöðum við aftur í ýms þau skörð,
sem eyddust á fyrri dögum.
SVEINBJÖRN BENTEINSSON
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
)
)
s
III II. -I. .!■!- ... I I I I
leika hans. — Skáldið Rabindra Nath
Tagore kemst einhvers staðar svo að
orði, að för manna um veröldina sé
líkt og sjóferð, þar sem allir ferðist á
sama skipi, en þegar í höfn er komið
fer hver til síns heima. í geðheimum
eru sagðir bæði góðir staðir og vondir,
en þar bíður manna engin eilífð, heldur
aðeins stundleg tilvera eins og á jörð-
inni. Eftir mismunandi langa ævi í
geðheimum deyr maðurinn þar einnig
og för hans heldur áfram. Sá dauði
gerist á sama hátt að eterlíkaminn
iosnar úr tengslum við geðlíkamann
og maðurinn fæðist til ijósheima eða
himnaríkis eins og trúarbrögðin kalla
þessi svið tilverunnar. Á þessum svið-
um er vitundin skýrust og maðurinfi
nýtur þar mestrar hamingju. Hann
skynjar þar tímann, sér fortilverur
sínar og getur skyggnzt inn í framtíð-
ina. Óskir hans og draumar verða þar
að veruleika. En þetta er ekki að jafn-
aði hin eilífa paradís. — Þróun manns-
ins er ekki beinlínis upp á við heldur
líkist hún meir hringstiga, þar sem
hver hringur er hærri hinum síðasta.
★
Á sama hátt og maðurinn hélt „upp“
á við verður hann aftur að fara „niður“
hinar þrjár veraldir — þó leið hans
verði aldrei hin sama. Dauðinn niður
á við er kallaður fæðing. Fæðing og
dauði helzt alltaf í hendur. Það er ekki
hægt að dreya án þess um léið að fæð-
ast. Það er sama fyrirbrigðið. Sú hlið
þess sem snýr að þeim heimi, sem hann
er að kveðja kallast dauði; sú hlið þess
sem snýr að þeim heimi sem hann
heldur sig kallast fæðing. Þannig fer
maðurinn venjulega aftur til jarðar-
innar. Á þessari leið tekur hann á sig
líkama, sem svarar til þessum veröld-
um. Með fæðingu sinni til jarðarinnar
tekur hann á sig þriðja líkamann, sem
síðan eyðist í dauðanum, og hann held-
ur á ný upp til geðheima og þannig
heldur hringferð mannsins áfram um
aldaraðir.
Þó maðurinn hafi í eðli sínu aðeins
eina vitund, er þar þó um þrjú vit-
undarsvið að ræða, sem líkt og hinir
þrír líkamar svara nákvæmlega til
hinna þriggja heima. — Skynfæri
manns, taugakerfi og skynsemi mynda
hina jarðnesku vitund hans. Þau eru
tæki til að skynja þann veruleika, sem
fyrir hendi er á þessu sviði (sem að
vísu er afstæður en ekki algjör). En
þar sem hinir æðri heimar eru byggðir
upp af öðrum grundvelli yrði hin jarð-
neska vitund mannsins þar blind. Þess
vegna verða hin æðri vitundarsvið
mannsins að koma þar upp á yfirborð-
ið og skynja hina nýju og ólíku til-
veru. Á jörðinni hefur maðurinn einnig
hinar tvær æðri vitundir sínar, en þær
eru þar dulvitaðar og bíða birtingar
sinnar líkt og líkamar hans þar til
komið er til þeirra eigin sviðs. Þessar
vitundir eru þó aldrei óvirkar þó þær
séu dulvitaðar, heldur vinna þær hver
á sínu sviði og safna reynslu og þekk-
ingu um árþúsundir.
En hver er tilgangur þessarar farar?
— Markmið hennar er mannleg full-
komnun. En áður en henni er náð verð-
ur einstaklingurinn að hafa aflað sér
fullkominnar þekkingar á öllum fyrir-
brigðum manniífsins. Öll sú reynsla og
þekking sem maðurinn aflar sér glat-
ast ekki, heldur geymist hún dulvituð
í vitund mannsins, og þegar marki háns
er náð verður hún eign hans. Skóli
mannsins er langur, harður og strahg-
ur. Því hærra takmark sem mánnin-
um er sett þeim mun erfiðari er ganga
hans. Skólinn er því harður og stráng-
ur aðeins vegna hinnar háu köllúnar
og hins mikla hlutverks, sem mannsins
bíður að námi ioknu.
Indlandi, jan. 1953,
Gunnar Dal.
ir Sá er munur á hlébörðum og tígris-
dýrum, að hlébarðar veiðá á nótt-
unni, en tigrisdýr á daginn.