Lesbók Morgunblaðsins - 26.04.1953, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
237
SJÓMAÐUR í
FYRIR mörgum árum kom Svein-
björn heitinn Egilsson til min með
þessa grein, sem hann hafði þýtt
að gamni sínu úr dönsku blaði.
A. Ó.
Danska blaðið „Sjömannen“ birtir
eftirfarandi sögu:
Sjómaðurinn halti Jónas slagar að
grindunum fyrir framan dómarann. og
með honum lögregluþjónn, sem úkær-
ir Jónas halta fyrir illa meðferð á dýr-
um. Hann skýrir frá því, að Jónas
halti hafi bundið stóran stein í taglið
á hesti, sem hann reið á um göturnar.
— Hvers vegna gerðirðu það? spurði
dómarinn.
— Eg bið yður afsökunar, herra stór-
aðmíráll, mælti Jónas halti. Það var
ekki ill meðferð á hestinum, eins og
bátsmaðurinn þarna skýi-ir frá. Ég
hafði leigt þennan gamla „Plimsollara"
til rannsóknarferðar á landi, en þegar
ég var kominn um borð og hafði dreg-
ið inn festar, þá reyndist svo, að ó-
mögulegt var að stýra þessum gamla
pramma. Hann tók sjó á sig að framan
og fór þvert yfir götuna þrátt fyrir
IMýunrgar
k Ný þurrkunaraðferð
NOKKURN tima tekur það jafnan
að þurrka hluti, sem eru málaðir, lit-
aðir eða lakkbornir. En nú er fundin
upp ný aðferð í Bandarikjunum til þess
að þurrka þá á svipstundu, eða 2—20
sekundum, eftir því hvert efnið er og
hvort málað hefur verið á pappir, tré,
vefnað, málm, gler eða plast. Þessi nýa
aðferð er nefnd „Chem-dry“ og er
fólgin i þvi að hinum nýmáluðu hJut-
um er stungið inn í *klefa, þar sem
efnaguíur cru, og þorna þeir þá sam-
stundis svo að málningin verður gler-
hörð. Taiið er að þessi aðferð muni
auka afköst á vinnustofum og spara
lnisnæði, þvi að alltaf þarf talsvert
rúm til þess að láta hluti standa þar
á meðan þeir eru að þorna.
ÚTREIÐATÚR
liðugan vind. Það var sama hvernig
ég hagaði seglum, að stjórn lét hann
ekki og rak jafnt til stjórnborða og
hann dreif til bakborða. Hann hlýtur
að vera of framhlaðinn, hugsaði ég,
því slundum lyftist skuturinn upp og
snerust þá lappirnar eins og skrúfa
á gufuskipi, þegar hún missir sjó í
stórviðri. Það þarf meiri seglfestu í
skútuna, hugsaði ég með sjálfum mér.
Í þessum vandræðum keyrði ég beint
á gamlan skipsfélaga. sem þarna var
mcð bökkuðum seglum og bað hann
að hjálpa mér til aö kasta akkeri, því
að ég vildi lcggjast á meðan ég gengi
frá seglfestu aftur í skut, svo að hún
yrði mátulega afturhlæð. Þegar ég
hafði komið þessu fyrir, sá ég að hér
var skúta, sem gat siglt, það megið þér
vera vissir um, herra aðmíráll. Hún
stýrði sem snælda þangað til þessi
sverðdansari, sem hjá mér stendur,
kom og skipaði mér að hala inn að
bólverkinu.
Dómarinn lét málið falla niður, þeg-
ar halti Jónas hafði lofað að losa segl-
festuna og fá dráttarbát til að koma
skútunni í höfn — sem á máli okkar,
sem á landi búum heitir að skila hest-
inum til eigandans.
«——'
Molar
Hjónm höfðu slegið skarpa brýnu,
en á eftir vildi hún sættast.
— Góði, við skulum jafna þetta, sagði
hún, og mætast á miðri leið. Ég er
fús að viðurkenna að ég hafi haft
rangt fyrir mér, ef þú vilt svo viður-
kenna að ég hafi haft rétt fyrir mér.
'k -k
Gvendur fíni þóttist sjá kunningja
sinn á undan sér á götu. Hann greikk-
aði sporið, náði honum og sló hrana-
lega á öxlina á honum. Maðurinn leit,
við og þá sá Gvendur að þetta var
ekki sá, sem hann ætlaði, heldur bráð-
óluinnugur maður.
— Fyrirgefið þér, sagði Gvendur
fini, ég hélt að þer væruð hann Björn
vindbelgur.
Maðurinn var með andköf og svar-
aði stamandi:
— Ekki þurftuð þér að berja mig
svona fast fyrir það.
— Hvað kemur yður það við hve
fast ég ber hann Björn vindbelg, sagði
Gvendur.
kr ~k
Það var verið að ræða um harð-
skeyttan og mælskan stjórnmála-
mann, og þá sagði einn:
— Ég segi ykkur það satt að þótt
hann fengi taugaveiki, þá mundi hon-
um batna, þótt hann fengi lungna-
bólgu, þá mundi honunr batna, þótt
hann fengi heilablóðfall, þá mundi
honuin batna. En ef hann fengi gin-
klofa, þá mundi hann springa.
Háttsettur embættismaður var á
ferð um vetur norður í Yukon-héraði
og gamall gúllnemi var fenginn til
þess að aka honum á sleða. Áður en
þeir lögðu á stað breiddi gullneminn
feld af villinauti yfir kné þeirra.
— 'Þú átt að snúa hárinu inn, sagði
embættismaðurinn. Veiztu ekki að það
er langtum hlýrra.
Gamli maðurinn sneri feldinum við
og hló.
— Að hverju ertu að hlæa? spurði
embættismaðurinn.
— Ég var að hugsa um vesalings
villinautin, sagði sá gamli, hvílíkir
dauðans bjálfar þau eru að hafa aldrei
uppgötvað þetta.
*k 'k
Kona nokkur hafði farið búð úr
búð og þegar hun kom heim saknaði
hún peningabuddunnar sinnar, og vissi
þegar að hún mundi hafa skilið hana
eftir í einhverri búðinni. Lagði hún
svo á stað aftur og gekk búð úr búð
og spurði um budduna. Þegar hún kom
i tíundu búðina, þá var buddan þar.
Konan varð ákaflega glöð og vildi láta
í ljós þakklæti sitt út af ráðvendni
búðarmannsins:
— Já, munrn- er nú á mönnum, sagði
hún, og sannarlega er það gleðilegt að
hitta einn ráðvandan mann. Ég skal
trúa yður fyrir því, að ég hafði verið
i níu búðum áður en ég kom hingað,
og enginn þar þóttist hafa orðið var
við peningabudduna.
'k
MALAJISKA er eitlhvert auðlæröasta
tungumál á jörðinni. í þvi eru mjög
fáar sagnir og epgar óreglulegur,
enginn greinir, engar forsetningar —
og engin málfræði.