Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1953, Blaðsíða 6

27G
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hæðum, skógum og smávötnum. Á
hæstu hæðinni er útsýnisturn mik-
ill. Aulanko er gjöf vellauðugs
Finna til Tavastehusbæjar. Af-
girti hann svæðið, byggði útsýnis-
turninn, lagði veg upp á hæðina og
skreytti meðfram honum. Skúta
klappaði hann inn í bergið á ein-
um stað og kom þar fyrir einkar
snoturri höggmvnd af birnu og
húnum hennar. Má af öllu sjá, að
í engu hefur verið til sparað, að
gera gjöfina sem bezt úr garði. í
Aulanko er glæsilegasta sumar-
hótel Finnlands og fjölsótt mjög
af útlendingum, sem Finnum sjálf-
um.
í framhaldi af ferðinni til Au-
lanko, heimsóttum við ævaforna
kirkju, Hattula, sem er nú vart
notuð lengur sem guðshús. Hvin
er byggð úr grásteini og tígulsteini.
Margt er þar málverka á veggj-
um og í loíti, biblíusaga í myndum.
Tréskurðarmyndir eru margar og
merkilegar í kirkjunni. Skírnarskál
er þar og mikil úr holuðum trjá-
bol, og múmíur undir gólfi. —
Klukkuturn voldugur og vítt og
mikið sáluhlið, og garður um
kirkju, hlaðinn úr grjóti. Kirkju-
garður er löngu niður lagður, en
þó sézt móta þar enn víða fyrir
leiðum. Á leiðinni heim fórum við
fram hjá myndarlegum bændabýl-
um, er stóðu með skömmu milli-
bili, og bar þar flest vott um vel-
megun, enda er óvíða í Finnlandi
blómlegri landbúnaður en í þessum
hluta Tavastlands. Jarðvegurinn er
góður, og bændurnir athafna-
menn.
Um kvöldið flutti ég síðasta er-
indi mitt á vegum Pohjola Norden,
fyrir 200 áheyrendum- En morgun-
inn eftir hélt ég til Helsingfors
með hraðlestinni. Fullur ljúfra
minninga um indælt fólk, er ég
mætti á leið minni, og feginn þó,
steig ég út úr lestinni og gekk út
á járnbrautartorgið í Helsingfors.
Tavastehus: Frá Aulenko
Mér fannst ég vera kominn heim,
svo kunnuglega kom þar allt fyr-
ir sjónir.
— ★ —
SÍÐUSTU DAGAR MÍNIR
í FINNLANDI
ÉG HAFÐI skamma viðdvöl í
Helsingfors. Fekk ég þó tækifæri
til þess að skoða allvandlega Rík-
isdagshúsið, sem er talin ein veg-
legust bygging á Norður-
löndum. — Og ennfremur
Stadion og Olympíuturninn, sem
er því nær 80 metra hár og telur
453 tröppur. Eins og ætla má er í
honum lyfta, annars væri uppferð-
in harla erfið. Úr turninum má sjá
yfir alla borgina. Við Stadion sá
ég marga æfingasali, hlaupa-
brautir og stökkgryfjur innanhúss.
Var þar margt ungra manna að
íþróttaæfingum.
Nokkrum dögum áður en ég kom
til Helsingfors var þar opnað nýtt
safn, Mannerheimsafnið. Til minn-
ingar um einn mesta Finnlending,
er uppi hefur verið að fornu og
nýju, Mannerheim marskálk, sem
dó í ársbyrjun 1951, þá á 84. ári.
Dáir öll þjóðin hann og virðir. Var
æfi hans óvenju viðburðarík, þó
að eigi verði saga hans sögð hér.
Safnið er í íbúðarhúsi Manner-
heims við Brunnsparken. Er þar
margt merkilegra muna, einkum
frá Austurlöndum. En um þau
ferðaðist Mannerheim mikið á
yngri árum, er hann var í þjón-
ustu Rússakeisara. Dýrafeldir eru
margir, þar á meðal tígrisskinn
Var Mannerheim mikill veiðimað-
ur og skytta góð, og lagði m. a.
nokkur tígrisdýr að velli austur í
Indlandi. í safninu eru og ýmsir
helgigripir, er Búddamunkar gáfu
honum á ferðalaginu. Geymd eru
þar öll heiðursmerki Manner-
heims og hermannsbúningar, allt
frá því hann var kornungur lið-
þjálfi og þar til hann náði hæstu
metorðum, marskálkstigninni, sem
enginn annar landi hans hefur
náð.
Síðla laugardags fyrir aðventu-
sunnudaginn, var ég staddur í einni
aðalgötu Helsingfors. Mig furðaði
strax á því hve mikill mannfjöldi
var þar saman kominn. Það var
ekkert hægt að komast áfram. All-
ir voru í ofvæni, og þá einkum
börnin. — Allt í einu varð gatan
eitt ljóshaf.' Það mátti heyra
bjölluhljóm, sem óðum færðist nær.
Nokkrir Lappar í þjóðbúningi, með
jólasveinahúfur á höfði og sítt
jólasveinaskegg birtust í sömu svip-
an. Þeir voru með stórvaxna
hreina í taumi. Hvellar bjöllur
hengu í hornum þeirra og hálsól-
um, og toguðu þeir í böndin, sem
kraftar leyfðu, því að þeir, þessi
frjálsu börn náttúrunnar, hafa
sjálfsagt ekki kunnað við sig inn-
an um allan þennan manngrúa,
sem tók á móti þeim með hrópum
og fagnaðarlátum.