Lesbók Morgunblaðsins - 21.06.1953, Blaðsíða 3

377
r’ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
«
ins hreinni, við vægu verði, en
sjávarborðið í höfninni er mjög ó-
hreint og ef skipið liggur lengi,
vill setjast á það óhreininda rönd
-við sjómálið. Þá eru aðrir, sem
ráð hafa á bátsskrifli, sem þó ekki
er fært út á flóann og leggja þeir
fiskinet sín í höfnina, á milli
bryggjanna. Ekki myndi sú útgerð
þykja borga sig á íslandi, því afl-
inn er að vonum harla rýr og sá
ég eitt sinn veiðina, sem var hálf
vatnsfata af smásíli, úr tveimur
netjum, en skipverjar voru sjö, svo
varla hefur komið mikið í hvers
hlut við skiptin og ekki drýgðist
aflahlutur hinna óbreyttu háseta
við það að skipstjórinn, sem stóð
fremstur við dráttinn, stakk síli og
síli upp í sig af óskiptu, svo lystugt
sem það var nú, úr óhreinu vatn-
inu, auk þess, sem fiskurinn var
auðvitað lifandi.
En þó hér hafi verið dregin upp
mynd aumingjaskapar og örbirgð-
ar, þá er það engan veginn heild-
armynd af borginni Napoli, því hér
eins og víða í stórborgum erlendis
og ekki sízt í Suðurlöndum, er
skammt öfganna á milli. Á hinum
breiða steypta vegi, sem liggur upp
að kastalahæðinni, renna fallegar
Fiat bifreiðir, sem glansa í sólskin-
inu af bóni og krómi. Stundum er
bílstjórinn einkennisklæddur einka
þjónn, sem opnar hurðina fyrir
dyrum fínustu gistihúsa borgarinn-
ar, með bugti og beygingum fyrir
húsbændunum, sem stíga þarna út
í samkvæmisfötum. Slíkt er algeng
sjón fyrir utan óperuna við Via
Roma, en svo heitir aðalgatan í
Napoli og við hana eru mörg af
stærstu verslunarhúsunum og
nýja póst- og símahúsið, afar mikil
bygging og einkennileg fyrir þær
sakir að það er byggt í stíl við
Colosseum í Róm. Hús þetta er
húðað bláum marmara og hinar
mörgu tröppur eru í sama lit. Þá
er margt fallegt og markvert að
sjá í Napoli, eins og hinaafarskraut
legu, gömlu konungshöll, St. Páls-
kirkjuna o. fl., og vel er það ómaks-
ins veít að fá sér bifreið og aka
upp á kastalahæðina, því þaðan
sést yfir alla eða mest alla borg-
ina og langt út á flóa.
— ★ —
Leigubifreiðar eru flestar gaml-
ar og lélegar í Napoli og bílstjór-
arnir mestu þrjótar og ráðlegt mun
að semja við þá fyrirfram um
gjaldið, því þeir hika ekki við að
nefna ósvífnislega háar tölur, sé
um eftirkaup að ræða. Þá eru og
önnur almenningsfarartæki nokk-
uð áberandi í götulífinu, en það
eru eineykis hestvagnar, ef menn
kjósa þá fram yfir bifreið og gild-
ir sama um þeirra ökuþóra og aðra,
að sjaldan munu ágengari og ó-
prúttnari menn fyrirhittast. Stund-
um elta þeir útlendinginn tímun-
um saman með hrópi og köllum,
þar til annar hvor gefst upp.
ítalir eru eins og alkunna er
söngelsk þjóð, og ekkert er óvenju-
legt að bílstjóri, sem hefur verið
svo heppinn að fá „Gullfisk“ í bíl-
inn sinn til lengri eða skemmri
ferðar, reki upp miklar rokur, í
gleði sinni yfir viðskiptunum, en
fyrsta lagið er því nær undantekn-
ingarlaust „O Solo Mio,“ en það
lag kunna allir ítahr, ungir sem
gamlir og heyrist oft raulað á göt-
um úti og leikið á veitingahúsum.
ítalir eru góðir matreiðslumenn,
eins og frændur þeirra Frakkar og
öll framreizla á veitingahúsum hin
liprasta, enda hótelmenning á háu
stigi. Matur er fremur ódýr á okk-
ar mælikvarða, sérstaklega ef um
þjóðlega rétti er að ræða, eins og
til dæmis makkaroni, en án þeirrar
fæðutegundar geta ítalir ekki ver-
ið, enda borðuð af öllum, háum
sem lágum. Það er til dæmis hrein
unun að sjá ítalskan götudreng,
sitja með skálina sína fyrir dyrum
úti og skófla í sig makkaronipíp-
um af mikilli leikni. Það gerir ekk-
ert til þótt fæturnir séu berir og
þaktir dökkri, harðri óhreindaskán
upp undir hné, ef nægilegt makka-
roni er í skálinni, en stórutærnar