Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1953, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
405
Eirtafla Drakes, er hann skildi eftir 1579, en fannst ekki fyr en 1936. Dag-
setningin er vel læsileg á myndinni.
aði hann með sér að bezt væri að
hirða þetta, því að vel gæti verið
að hann hefði gagn af því seinna.
Segir svo ekki meira af ferðum
hans að því sinni, en eitthvað háif-
um mánuði seinna kom gat á bíl-
inn hans og þá mundi hann eftir
járnplötunni, sem hann hafði
fundið og að hún mundi vera til-
valin að gera við skemmdirnar.
Sótti hann nú plötuna og fór að
hreinsa hana, því að mikill leir
hafði við hana loðað. Komst hann
þá fljótt að raun um að þetta var
eirplata og er hann hreinsaði hana
betur, sá hann að einhverjir stafir
eða krot var á henni. Brá honum
mjög í brún er hann gat lesið að
þarna stóð yfirlýsing frá Sir
Francis Drake þess efnis, að hinn
17. júní 1579 hefði hann numið
allt þetta land til handa hennar
hátignar, Elisabetar I. Englands-
drottningar og eftirkomenda henn-
ar á valdastóli Englands.
Hann kom nú-gripnum í hend-
ur sérfróðra manna og þeir sann-
færðust um að þarna væri komin
eirtaflan, sem getið var um í sögu
Drakes. Og nú er þessi merki forn-
gripur geymdur í háskólasafni
Kaliforníu.

ÞAÐ ER VISSAST
AÐ FARA VARLEGA
ÞAÐ var á einum fundi vopnahlés-
nefndanna í Panmunion, að bandarísk-
um liðsforingja varð það á, er hann
teygði úr fótunum undir samninga-
borðinu að koma við kommúnista
stúlku frá Norður Kóreu, sem var
túlkur á fundinum. Hann hneigði sig
og mælti kurteislega: „Ó, ég bið yður
að afsaka“.
Stúlkan leit ekki á hann og svaraði
engu, en sneri sér að kínverskum
majór og hvíslaði einhverju að honum.
Majórinn hvíslaði aftur að kínverskum
general. Þá stóð generalinn á fætur
og gekk út í símaherbergi kommún-
ista. Hálfri þriðju klukkustund síðar
kom hann aftur, hvíslaði einhverju
að majórnum, en hann hvíslaði aftur
að stúlkunni, og nú sneri hún sér að
bandaríska liðsforingjanum og sagði:
„Ekkert að afsaka“.
Rauðar
misgerðir
MIKHAIL K. KORTNEV, ökumaður
hjá „Oktober Victory" saumavélaverk-
smiðjunni í Moskvu, hafði alltaf
dreymt um að aka brunabíl. Eftirmið-
dag einn í júlí 1952, ók hann af tilvilj-
un fram hjá slökkvibílaverksmiðjunni
í Moskvu og sá skínandi fagran, nýj-
an brunavagn standa þar fyrir utan,
eftirlitslausan.
Kortnev ók í flýti til vinnustaðar
síns, lét afskrá sig, og hraðaði sé síð-
an gangandi aftur til bílasmiðjunnar.
Hann yfirleit hið nýja, fallega verkfæri
og klifraði upp í ökusætið. Sér til undr-
unar og ánægju sá hann að eldsneyti
var á bílnum. Hann setti vélina í gang
og ók af stað.
'Vagninn gekk vel og greiðlega og
brátt var Kortnev kominn til Babush-
kin, útborgar Moskvu, þar sem hann
bjó. Er heim kom, lagði hann vagn-
inum á lóðina bak við hús sitt. Heima
hjá sér hélt hann bílnum í sex mán-
uði. Enginn nágrannanna ónáðaði
hann með spurningum. Engan lög-
reglumann grunaði hið minnsta. —
Ekki einu sinni forstjórar verksmiðj-
unnar veittu því athygli að nýjan bíl
vantaði.
Að^ lokum, orðinn leiður á þessu
fallega leikfangi sínu, ákvað Kortnev
að selja það. Hjá kunningja sínum
frétti hann um sendinefnd frá Signalí
samyrkjubúi í Udmurt, sem er sjálf-
stjórnarlýðveldi 600 mílur frá
Moskvu, sem væri komin til höfuð-
borgarinnar til að*festa kaup á vagni
fyrir búið. Kortnev náði sambandi
við nefndina.
„Þetta virðist vera ágætur vagn, fé-
lagi'*, sagði fyrirliði nefndarinnar, „en
til hvers eru bjöllurnar og lúðrarnir“.
„Nýjar reglur, félagi“, svaraði Kort-
nev, „bjöllurnar kalla verkafólk þitt
heim af ökrunum, en lúðrarnir eru
varúðarráðstafanir vegna loftárásar í
framtíðinni“.
Formaðurinn virtist á báðum átt-
um. „Við erum mjög venjulegt og
meinlaust fólk, en — — —“ byrj-
aði hann.
„Ég fullvissa þig um að bíllinn er
frjáls og öllum óháður“, sagði Kortnev,
„og verðið er aðeins 22,640 rúblur, og
það tilboð steodur aðeins í dag“.