Lesbók Morgunblaðsins - 02.08.1953, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
445
hann svo lítillátur að lesa henni fyrir.
Og þá fór hann að taka eftir því, að
hvorki heima né erlendis hafði hann
kynnst stúlku, sem var eins og Rósa.
Og þá fór hann að bjóða henni í smá-
skemmtiferðir með sér og í Tivoli. Og
þegar þau fóru hringferðir með stóra
hjólinu og Rósa varð hrædd, þá strauk
hann lokka hennar og hvíslaði að
henni þeim orðum, sem allar ungar
stúlkur þrá að heyra.
Hún var fyrst í sjöunda himni, en
svo kom hugsunin um föðurinn, græn-
metissalann og skyggði mjög ískyggi-
lega á gleðina. Og það varð ekki
hjá því komizt að hún varð að sýna
kærastanum föður sinn. Áður en þau
lögðu á stað til skrifstofunnar, lét
hún föður sinn raka sig og setja á sig
nýtt hálsbindi. En það var með hálfum
huga að hún leiddi hann fram fyrir
kærastann.
Giuseppe varð þegar hrifinn af hin-
um fögru skrifstofum og sérstaklega
af heiðursskjölunum, sem þar voru
upp um alla veggi. Og hann tókst á
loft þegar hann heyrði að John hafði
misst móður sína í bernsku, eins og
Rósa.
— Hver eldaði matinn handa þér?
spurði hann.
Rósa reyndi að koma föður sínum
í skilning um að faðir Johns hefði
haft nóga þjóna og þjónustustúlkur til
þess að hugsa um hann. En Giuseppe
var ekki ánægður með það.
— Það er ekki sama að láta þjóna
elda matinn eins og gera það sjálfur,
sagði hann. Heimsæktu mig á fimmtu-
daginn, og hafðu pabba þinn með,
og þá skal ég sýna þér hvernig á að
fara að því að elda heima.
— Ég tek boðinu, sagði John. Rósa
hefir sagt mér að enginn geti búið
til jafn góðar pönnukökur og þú.
Um kvöldið heyrði Giuseppe að Rósa
var að gráta og kom honum það á
óvart. Morguninn eftir spurði hann
hvað að henni hefði gengið.
— Ég veit að þú gerðir það í góðu
skyni að bjóða þeim heim, sagði hún,
en með þessu hefirðu glatað framtíð
minni. Þegar faðir Johns sér hvað allt
er hér ömurlegt, þá tekur hann það
ekki í mál að John giftist mér.
Þegar hún var farin svipaðist gamli
maðurinn um í herberginu og var að
furða sig á því hvað hún hefði átt
við. Hvað var að þessu herbergi? Það
var þó hreint upp í loft. Hvers vegna
kallaði Rósa það ömurlegt?
®0==<<P<Q==<<P<Q==<CP<Q==<<P<Q=^CP<Cb=<CP<Q==<<y^Q=<G=«3==<CP<Ci=<i
o
cJlci n cli <f
Létt um laut og hjalla
læðist mildur svalinn,
yfir djúpan dalinn
dagur skín.
Handan himinfjalla,
handan blárra stranda
heilsar hlýtt að vanda
heimbyggð mín.
Unir ungur gróður
árdagssólar skini;
ótal æskuvini
á ég hér.
Faðmur minnar móður
mildum geislum stráður,
mjúkur eins og áður
opnast mér.
Kveðju gamalkunna
kærar raddir láta
óma æskukáta
enn í dag.
Úr vænum víðirunna
vni
vorsins gígja hljómar;
mér í eyrum ómar
, ' J ' <: »
1$ r;:xr
íslands lag.
Gullnir geislar skarta
á grænni skikkju þinni,
enn þá einu sinni
ástúð þín
hlýjar mér um hjarta;
hvílíkt stolt að mega
elska þig og eiga,
ættjörð mín.
Vættir allra átta
öruggt vörðinn standi,
firri um framtíð grandi
fjöregg þitt,
landið ljósra nátta,
landið hvítra tinda,
landið blárra linda,
landið mitt.

Böðvar Guðlaugsson
t< ,'K
Allt í einu rann upp ljós fyrir hon-
um — það voru veggirnir. Á þeim var
ekkert nema mynd hinnar heilögu
meyar og almanak frá járnvöruversl-
un. Já, þá voru ólíkir veggirnir hjá
honum Wakefield — allir með stórum
skjölum í umgjörð.
— Ég skal kippa þessu í lag, Rósa,
sagði hann við sjálfan sig.
Á FIMMTUDAGINN kom Rósa með
þá feðgana til föður síns. Þar var upp
marga bratta stiga að ganga, svo þeir
voru lafmóðir er þeir voru komnir
alla leið. En þegar þeir komu inn í
herbergi Giuseppe supu þeir blátt á-
fram hveljur af undrun. Frá gólfi til
lofts voru veggirnir allir þaktir hin-
um furðulegustu skjölum, bjórauglýs-
ingum, námsvottorðum rakara og ým-
issa annara handverksmanna, vöruaug-
lýsingum, félagsskírteinum og ótal
mörgu öðru þess háttar. - i ,
Rósa varð náföl þegar hún sá þetta,
og John dreyrroðnaði. En gamli Wake-
field byrjaði að hlæja.
— Er þetta-------jú, þetta á að vgra
eftirlíking af skrifstofu sonar mins,
sagði hann. Ég á við — að þú hefir
verið að stæla veggskrautið þar, öíí
heiðursskjölin. Er það ekki rétt?
Giuseppe kinkaði kolli.
— Mér sýnist á svip sonar míns að
hann hafi skilið skensið, ^agði gamli
Wakefield. Þú hefir ætlað að koma
honum í skilning um það, að allir
geta fengið heiðursskjöl, en að manh-
kostir og manndáð eykst ekki við það,
að hengja slíkt upp á vegg hjá sér.
Ég er þér innilega sammála og ég
tek í höndina á þér fyrir þetta ágæta
bragð.
Giuseppe brosti vandræðaíega:'