Lesbók Morgunblaðsins - 20.09.1953, Blaðsíða 1

JAKOB THORARENSEN
TYNT BARN
Örlög geta andað kalt,
enn það mjög við sönnum,
tengt við smábarn veilt og valt,
vilt frá öllum mönnum.
Henni er hvíld né töf ei töm
tifa smáir fætur. —
Lífs á ystu leiðar þröm
litla stúlkan grætur.
Enda þó að engan gjóst,
undir heiðri hvelfing,
aðrir merki, er barnsins brjóst
blásið ógn og skelfing.
Örvænting er ávalt sár.
Alfaðir hinn mildi,
lát þú hennar heitu tár
höfð í dýru gildi.
Stúlku smáa í stórri neyð
styður aðeins þráin,
áfram brýst hún óraleið
út í fjalla bláinn.
Enn um skeið hún verst í vök
— víða krept að smáum.
Loks er henni rekkja rök
reidd í döggva stráum.
Yfir tindra í undrafirð
augu stjarna og mána. —
Svali á nóttu o» sumarkvrð
signa barnið dána.