Lesbók Morgunblaðsins - 20.09.1953, Blaðsíða 14

532
til þess að biðja hann að hætta við
förina vestur um haf. Bombard var
ósveigjanlegur, og hinn 13. ágúst
lagði hann einn á stað út á Atlants-
haf. Sex dögum seinna kom hann
til Casablanca. Þar reyndu menn
enn að kyrrsetja hann. En hann
helt áfram engu að síður.
Hinn 3. september komst hann
til Las Palmas á Kanaríeyum. Enn
var lagt fast að honum að hætta
við ferðalagið. Meðal annars sögðu
gamhr sjómenn honum að hann
mundi deya úr hungri, því að eng-
inn fiskur væri nærri yfirborði úti
á Atlantshafi. Þetta varð þó síður
en svo til þess að aftra Bombard.
Hann ætlaði að sýna að þetta væri
ekki annað en hégilja og vel væri
hægt að afla fæðu úti í reginhafi.
Hann gekk sem vendilegast frá
fleka sínum. Þegar hann þóttist
ferðbúinn, bað siglingafélagið í
borginni hann um að leggja ekki á
stað fyr en á sunnudag, svo að allir
bátar gæti fylgt honum úr höfn.
Og svo lagði hann á stað 19. októ-
ber. — Franski konsúllinn kyssti
hann á báðar kinnar og táraðist.
Öll skip í höfninni þeyttu eim-
pípur sínar. Það var svo sem auð-
séð á öllu að enginn bjóst við að
heyra neitt af honum framar, „og
mér fannst sem ég væri þegar
dauður“, sagði Bombard í spaugi
síðar.
NÓGUR FISKUR ÚTI í HAFI
Hann tók nú stefnu svo sunnar-
lega að hann lenti ekki í rekþang-
inu í Saragossa-hafi. Fullyrðingar
sjómannanna í Las Palmas höfðu
ekki við rök að styðjast. Undir eins
og komið var út á reginhaf, moraði
þar allt í fiski og það var eins og
fiskamergðin elti flekann. Bom-
bard þurfti því ekki að stunda
veiðar nema stutta stund á hverj-
um degi til þess að hafa nægilegt
að eta. Og það var sama sagan hér
eins og á „Kontiki“ að á hverjum
morgni var fjöldi flugfiska í flek-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
anum. Þeir höfðu flogið beint í
seghð í náttmyrkrinu og hrapað
niður á flekann.
Þremur dögum eftir að hann
sigldi frá Kanaríeyum, skall á ofsa-
veður. Flekinn skoppaði eins og
soppur á öldunum, og seglið rifn-
aði. Daginn eftir setti Bombard
upp varasegl, en í því kom vind-
kviða og sleit það út úr höndunum
á honum. Hann var í 12 klukku-
stundir að gera við gamla seglið.
27. október var afmæhsdagur
Bombards. Hann var þá 28 ára
gamall. — Þá fekk hann óvænta
afmælisgjöf — kjöt í matinn. Hann
var með færi úti eins og venjulega
og vissi þá ekki fyr til en mávur
hremmdi beituna og varð fastur
á önglinum. Bombard þótti þetta
góður fengur. Hann plokkaði fugl-
inn og át hann síðan hráan, en
sagði að hann hefði verið eins og
fiskur á bragðið.
HÆTTUSTUND
Honum varð það óhapp 2. nóv-
ember að vatnsþétta tjaldinu skol-
aði fyrir borð. — Bombard felldi
þegar seglið og kastaði út rekakk-
eri og fleygði sér því næst til sunds
til þess að bjarga seglskýlinu. —
Hann náði í það, en þegar hann
sneri við, sá hann að rekakkerið
hafði ekki opnazt og flekann rak
því hratt undan. Bombard varð þó
ekki hræddur, því að hann var
góður sundmaður. Árið 1951 hafði
hann tekið þátt í kappsundi því er
„Daily Mail“ efndi til yfir Ermar-
sund. — Hann hafði þá synt yfir
sundið á 21 klukkustund. Nú ætlaði
hann sér að ná flekanum á sundi,
en það dró sundur. Lét hann þá
seglskýlið laust og synti af öllum
kröftum. Eftir klukkustund hafði
enn ekki dregið saman með hon-
um og flekanum og tók hann þá
að örvænta um líf sitt. En allt í
einu opnaðist rekakkerið og flek-
inn stöðvaðist. Úrvinda af þreytu
skreiddist Bombard upp á hann.
Nú hafði hann ekkert skýh lengur
og vosbúð fór að fara illa með
hann. Fekk hann sár á hendur, er
ekki vildu gróa. Ekki hafði hann
samt miklar áhyggjur af þessu. —
Aðalvandamál hans var það að
geta allt&f haft eítthvað fyrir
stafni, því að hann vissi að iðju-
leysi mundi fara með sig. Hann
dorgaði því vissan tíma á dag,
eyddi ákveðnum tíma í að líta eftir
flekanum, að reikna út hvar hann
væri staddur, að ná í svif o. s. frv.
Útvarpið var í lagi, og hann gat
því fengið réttan tíma við útreikn-
ing sinn. En svo varð honum það
á að fara að hlusta á brezka út-
varpið dag eftir dag, og allt í einu
þagnaði útvarpið. Rafgeymirinn
var tæmdur.
Fugla sá hann alltaf. Einn dag-
inn sá hann bæði freigátufugl og
súlu, sem sagt er að hætti sér
aldrei lengra frá landi en 80—100
mílur. En þá var hann staddur 1200
mílur frá næsta landi.
ERFIÐIR DAGAR
í nóvemberbyrjun komu haust-
stormarnir. — Nokkrar skemmdir
urðu þá á flekanum, en stormun-
um fylgdi regn og það var bót í
máli að hann fekk ná nægilegt
vatn. Hinn 13. nóvember var of-
viðri. Hann hafði þá ekki getað
sofið í þrjá sólarhringa og ekkert
getað veitt til matar, svo að hann
var orðinn örmagna. — En þegar
storminn lægði og sólin tók að
skína, greru öll sár og sást á því
að þau höfðu verið af vosbúð og
kulda, en ekki af því að fjörefni
skorti í fæðu hans. Samt fór hann
nú að þola matinn ver en áður og
ólag komst á meltinguna. Hann
lagði mjög af og var svo máttlaus
að hann átti bágt með að hafast
nokkuð að. Dagarnir urðu nú lang-
ir og erfiðir og hann tók að ör-
vænta um að sér mundi lánast að