Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1953, Blaðsíða 18

640
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
betur, ef við hugsuðum til að reyna
við þau.
Þau sneru öll hausunum í storm-
inn, eins og þau gera ævinlega, og
var nú úr vöndu að ráða, hvað gera
skyldi. Töluðum við nú um það, að
við skyldum skjóta báðir í einu,
en svo leiðinlega vildi nú til, að
úr hvorugri byssunni gekk skotið,
og fórum við nú að reyna að bora
úr knallpípunni með nál, sem
venjulega var höfð með, og þegar
það var búið, var okkur orðið
óskaplega kalt, og mig kól á fingr-
unum í þeirri viðureign. En samt
skyldi nú reyna aftur, en allt fór á
sömu leið, en nú urðu dýrin okkar
vör og tóku til fótanna og hlupu
upp á brýr og stefndu inn fyrir
Öxarárbuga, en þá sáum við fleiri
dýr og kom okkur saman um, að
nú skyldum við skilja og átti ég
að elta dýrin, sem frá okkur hlupu,
en Halldór ætlaði að reyna við hin
dýrin, er við sáum seinna.
Ég lagði nú af stað og fór geist,
til að fá í mig hita, því mér var
orðið fjarska kalt og helt ég nú
sem leið liggur ihn í Öxarárbuga.
En af því að þar var meira skjól,
þá fór ég að reyna við byssuna
aftur og vandaði ég mig nú, eftir
því sem ég gat, þó kalt mér væri á
fingrum, og boraði ég nú all illsku-
lega með nálinni í knallstútinn og
barði niður byssunni. Smám sam-
an fóru að hrjóta korn úr knall-
stútnum og hugði ég þá komið
samband og bætti svo nýu púðri í
knallstútinn, en fyllti hann þó ekki
alveg, og setti svo knelluna á píp-
una, og þóttist nú nokkuð öruggur
um árangur. Kom ég nú að hárri
öldu eða brekku, en ég sá ekki upp
á hana, því brekkan var æðibrött.
Ég fór nú að fara fjarska gætilega,
því að ég gat búizt við að dýrin
væru þar uppi, einhvers staðar, því
melaldan var stór um sig. Þegar
ég gægðist upp fyrir brúnina, sá
ég, að þar voru æðimörg dýr á beit,
og voru þarna miklu fleiri dýr en
ég átti von á. Þarna þekkti ég þá
hornbrotnu kúna, sem ég var búinn
að sjá áður, og var hún nú í einna
bezta færi fyrir mig eða þaðan sem
ég var, og hafði ég nú hraðar hend-
ur og miðaði á bóginn á henni og
smellti af. En hvað skeði, skotið
gekk úr byssunni og sú hornbrotna
steinlá, sem ég hafði þó tvisvar
áður verið búinn að miða á. Svona
er það oftast nær, að enginn veit
sína æfina fyr en öll er, og svo fór
um aumingja hornbrotu.
Veiðin sótt
Um veiði þennan dag er nú ekki
meira markvert að segja, því að nú
varð ég að halda til bæa, bæði íil
að hvíla mig og fá mér hressingu,
og svo varð ég að hugsa fyrir því
að ná í veiðina næsta dag, ef veður
leyfði. Það gat verið varhugavert
að láta líða langan tíma frá því að
veiði gafst og þar til hennar var
vitjað. — Um Halldór get ég ekk-
ert sagt eða um hans veiði þehnan
dag, því að ég sá hann ekki meira
eftir að við skildum. Ekki man ég
nú samt hvort það viðraði svo
næsta dag, að ég gæti sótt veiðina.
Sá flutningur fór venjulega fram á
þann hátt, að maður dró veiðina á
sjálfum sér á lítilli sleðagrind, en
í þær ferðir fóru oft tveir menn,
sérstaklega þegar langt var að fara
eða vond færð. Næstu daga eftir
þessa veiðiferð komu talsverðir
snjóar og illviðri, en þó var gang-
færi ekki mjög slæmt, því það
gjörreif af öllum hávöðum og ollu
því látlausir stormar af norðri.
Eltingaleikur við sært dýr
Næsta góðan dag eftir þessi ill-
viðri og þessa löngu hvíld, kemur
Halldór á Haugum og vill nú fara
í nýa veiðiför, og kom okkur sam-
an um það, að við skyldum leggja
á stað hið allra fyrsta og þá
skyldum við fara inn á Múla-
öræfi, því þar bjuggumst við helzt
við, að dýr myndu vera.
Næsta dag lögðum við svo af
stað í næsta leiðangur og fórum
innfyrir Djúpugilsá og sáum við
fljótlega nokkur dýr þar innfrá,
sem nefnt er Háurð. Þau voru æði-
langt í burtu, þegar við sáum þau
fyrst, en það sáum við líka, að þau
heldu sig á stórri flatneskju og
mundi því enginn leikur að komast
að þeim, og þurftum við því að at-
huga vel gerðir okkar, svo að væn-
legt yrði, og var þá ekki annað að
gera en bíða eftir því, að þau
hreyfðu sig úr stað og bættu með
því aðstöðu okkar á einhvern háít.
Þegar fór að líða á daginn, var
aðstaðan orðin það breytt, að við
töldum reynandi að skjóta á þau,
en árangurinn af þeim skotum
varð ekki annar en sá, að ein kýr
lærbrotnaði, en hún var nú alls
ekki á því að gefast upp, þó að
hún væri lærbrotin, en samt kom-
umst við á milli hennar og hinna
dýranna, en það kostaði okkur
talsverð hlaup og gátum við eftir
talsverðan þvæling rekið hana í
rétta átt, það er að segja í stefnu
á byggð, og að lokum komum við
henni ofan í Skriðdalinn. En ekki
var nú sopið kálið, þó að í ausuna
væri komið, og setti hún nú upp
fjallið hinum megin við Skriðd-al-
inn. Fjall það er hún fór upp í
nefnist Forviðarfjall og er nokkuð
innan við Stefánsstaði og eftir
mikil hlaup og mikla mæðu og
staut komumst við fyrir hana upp
undir hnúkum; þar sneri hún við
aftur og tók nú stefnuna ofan fjall-
ið og við á eftir og dró nú heldur
saman með okkur, því nú hlupum
við eins og við gátum, en þá gerði
hún sér lítið fyrir og sneri til fjalls-
ins aftur og nú urðum við að duga
eða drepast, því nú var farið að
dimma mikið og mátti því ekki
dragast lengi úr þessu að við kæm-
umst í skotfæri við hana.