Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1953, Síða 20
642
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þá fór ég rétt strax af stað aftur
með föður mínum og tókum við
með okkur sleðagrind, því nú var
talsverðu að aka heim, ef við fynd-
um særða dýrið, sem reyndar var
trúlegt, þar sem það reyndi ekki
til að standa upp þegar ég kom að
þvi.
Eftir æðilangan tíma komum við
inn eftir og var þá dýrið á sama
stað og ég skildi við það og ætlaði
það aó rísa á fætur, þegar faðir
minn kom að því, en valt þá á
hliðina og var íaðir minn fljótur
að lóga því.
Dýrið ætlaði svo sem ekki að
gefa sig, þvi að það ætlaði að berja
með framfótunum, en af því valt
það á hliðina, að annar framfótur-
inn var brotinn.
Þessi veiðiför er þá á enda, nema
heimförin, hún gekk afleitlega. Við
gengum frá dýrinu á grindinni,
sem við höfðum komið með og svo
blaut sem færðin var, þá var þó
veðrið miklu verra og var ég
fjarska þreyttur, þegar ég kom
heim og enginn blettur þurr á okk-
ur, því að hlífðarföt fyrir bleytu
voru þá ekki í hvers manns eigu.
Tvö dýr skotin sama daginn
Næsta morgun var komið bezta
veður og lagði ég nú af stað í nýa
veiðiför og var nú ekki hníflaus.
Ég tók stefnu á svonefnt Forvið-
arfjall, innan til, og þaðan helt ég
svo suður á Breiðdalsheiði utan til,
og bjóst ég nú jafnvel við, að ég
myndi kannski sjá einhver dýr. En
ég komst samt alla leið suður á
Tjarnarásbrún, sem eru landa-
merki á milli Skriðdals og Breið-
dals. Þegar ég var kominn upp á
háhálsinn, fór ég að horía vel í
kringum mig í allar áttir, því af
ásnum er útsýni ágætt. Á endanum
helt ég mig sjá 2 dýr liggjandi
skammt frá svoneíndum Tjarnar-
flötum og þegar ég fór að aðgæta
betur aliar aðstæður, sá ég, að
margar mishæðir voru á milli okk-
ar, og fór ég því að reikna út,
hvernig bezt væri að komast í
skotmál. Ég fór nú að koma mér af
stað og þokaðist áfram, þorði ekki
annað en að fara gætilega, sérstak-
lega þegar ég þurfti að fara yfir
hæðir, sem voru á leið minni. Nú
hafði ég ekki riffil föður míns,
heldur mína eigin haglabyssu, og
var hún hlaðin með selahöglum og
rennilóðum, sem var nú venjulegt
dýraskot, og var það nefnt þver-
handarskot, enda var það það líka.
Eftir marga króka og miklar
bollalengingar, komst ég loksins í
skotmál, miðaði og skaut, en það
skrítna skeður, að annað dýrið eða
það, sem ég skaut á, settist á aftur-
endann, en hitt hljóp í burtu. Ég
gekk nú þangað, sem dýrið sat, og
gat það ekki hreyft sig. Ég tók svo
með hálfum huga í horn þess, og
þá valt það á hliðina og gat ekki
hreyft sig, og skar ég það tafar-
laust. Máttleysi dýrsins stafaði af
því, að skotið hafði farið í gegnum
mænuna. En vegna þess, að staður-
inn, sem ég skaut dýrið á, var rétt
við alfaraveg, sem liggur yfir
Breiðdalsheiði, reyndi ég að fjar-
lægja það skotstaðinn, og gerði ég
það vegna þess, að ég vildi ekki að
ferðamenn, sem færu um heiðina,
væru að hnýsast í þetta happ mitt.
Þegar ég hafði gengið frá dýrinu
eins og ég vildi hafa það, hlóð ég
bvssu mína aftur með venjulegu
dýraskoti, og fór ég svo á hnotskóg
aftur, og fór ég nú heldur hærra í
fjallið eða í norðurátt í stefnu á
Skriðdal. Þegar ég hafði gengið
æðilengi spruttu upp undan mér
æðimörg dýr, og var ég fljótur að
miða og skjóta, þó að þau væru öll
á hlaupum. Fell eitt eftir smá-
sprett og er það eina dýrið er ég
hef skotið á hlaupum. En hin dýrin
hurfu mér út íjallið. Ég fór svo
að flá þetta dýr, og sá ég þá, að
rennilóðin lágu út við skinn, þeim
megin er frá mér sneri, og höfðu
farið í gegnum hrygginn, og var
þá ekki að furða, þó að dýrið lægi
fyrir skotinu.
Það gekk ekki stríðslaust að
koma þessu dýri suður á Tjarnar-
ásinn, þangað sem hitt dýrið var,
en einhvern veginn kom ég því
samt, og var ég ánægður og lagði
af stað heim, er ég hafði hvílt mig
dálítið.
Daginn eftir fórum við svo af
stað og fluttum veiðina heim, og
þótti fólki mínu og öðrum þetta
sóma frammistaða hjá mér.
Samkvæmt framansögðu verð ég
að taka það fram, að þessi byssa
mín sýndi mjög glöggt, hvað mátti
bjóða henni, bæði hvað vegarlengd
og skotmeðferð áhrærir, því vegar-
lengd þessa seinna skotmáls var
sem næst 45 faðmar, og þó talið
sé í frásögn „Á hreindýraslóðum",
að ég hafi jafnvel skriðið til að
komast í færi, hafi verið að líkind-
um af því, að ég hafi haft slæma
byssu, þá er það fjarstæða eín,
enda gerðu það fleiri en ég að
skríða á skotmál. Sömuleiðis er það
gefið í skyn í sömu bók, að ég muni
ekki hafa náð tveim dýrum í einu
skoti, en ég vil leyfa mér að benda
á söguna um það atriði, þegar þar
að kemur.
Gott búsíiag
Þessar hreindýraveiðiíerðir, eins
og reyndar allar veiðiferðir, voru
miklum erfiðleikum bundnar, en
samt var þetta dýrakjöt gott búsí-
lag, sérstaklega fyrir mannmörg
heimili og fátæk. Auðvitað voru
dýrin dálítið misjöfn að vænleik.
Flest munu þau hal'a verið um 75
til 80 pund að þyngd, kjötið, en ef
maðuf var svo heppinn að fá tarfa,
sem var reyndar sjaldgæfara, þá
var það alltaf meira kjöt, oftast
nær um og yíir 100 pund kjöts.
Vegið að ósjálfbjarga kálfi
Einu sinni vorum við þrír staddir