Lesbók Morgunblaðsins - 01.11.1953, Blaðsíða 24

646
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
*3rafoóóvirL
yvm
Þrumar fossins flaumur,
fMót'í'is bunei strnumnr.
Nú tofn’- mprr''n< taumur
tíl ®<n s’íiran brótt.
Auðn''stnn os' !"'in»p
frer aflið þan?að sótt.
Stevoubákn á bí’rffi
b'-ep-t þótt fljót'ð sargi.
ITn<1an vitsins vargi
virðist láta maret.
Þ»ssu fpikna fargi
fleytir áin vart.
Beizlast foss í flióti
fellur ofan í móti
um feikna eátt í erióti.
— Geisast vatnsins flóð
ört í æeiróti
út um steypta slóð.
Höfue hiól oe bræðir,
háspennt maenið æðir
vfir bolt oe bæðir
heim i sveit oe bore,
á hrant bað hveria bræðir
hryggð og þraut og sorg.
írafoss er falMnn.
fetar burran stai'inn
Ivnes oe móa lallinn
•fhf""tt VönetiIIó.
m"i he'nrahallinn
hýrgast mosató.
Fe litast nm í lióði
i 'anfs n>'ns næet*'etásj>
Vll hpfi'r frppeiir Fi-ófil
faorf hpr k"'*r'' á ia"li.
H“r malar Grétt' hinn góði
gullsins dýra sand.
Manndóms leiðir lieeia
um land sem harf aJV hvpgja.
Að silarhp'li skal hveeja.
— Hevr þú "nea h.ióð. —
Láttu ei skúrir sUvegja
á skinheitt geislaflóð.
MAGNUS EINARSSON
frá Laxnesi.
BÁTAHÖFNIN í REYKJAVÍK. Vestast í Reykjavikurhöfn er sérstakt athafna-
svæði fyrir smábáta og vélbáta og er í daglegu tali nefnt bátahöfnin. Þarna
eru nýtízku verbúðir á landi, þar sem allt er geymt sem útgerð bátanna við
kemur, og í þessum verbúðum búa einnig áhafnir aðkomubáta. — Ef vonir
manna rætast um aukna fiskgengd í Faxaflóa vegna stækkunar landhelginn-
ar, má búast við því að mjög aukist bátaútgerð hér. — Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.
LAUNUÐ SAUÐARTAKA
Jón Bjarnason hét maður, allknár og
fjörueur. Snjólaug hét kona hans. Hann
bió fvrst að Heiði og Kálfárdal í
Gönguskörðum. Hann þótti ærið ódæll
í uppvexti sínum, og iafnan var það að
hann lét fátt fvri" h'-,ósti brenna. Var
það fvrst lenei að illt orð la«ðist á
hann um sauðatökur og önnur óknvtta-
þrögð. Var og afar hart í ári, er hann
bió í Skörðunum. sultur og seira og
því óöld svo mikil, að eiei gapnaðist
fénaður sá fár, er menn áttu. Er það
eitt með öðru mörgu, að stafur var
rekinn í járnhring á bæardyrahurð
sem slagbrandur, að Hafsteinsstöðum
við Reynistað, svo heimamenn fengu
eigi út komizt meðan stolið var fé úr
fjárhúsunum. Var það því víða að
menn höfðu sauðfé sitt í baðstofum,
að betur fenei varðveitt, og gagnaðist
þó eigi stundum. Ekkja ein bjó þá að
Skollatungu í Gönguskörðum í Hegra-
nesþingi, er átti þrjú börn ung og ær
nokkrar, er hún hafði á baðstofugólfi.
Það var þá eitt kvöld í hríð um vetur-
inn, að maður kemur fannbarinn með
grímu inn á gólfið, greip eina ána og
dró út. Ekkjan þóttist kenna baksvip
mannsins og ætlaði það vera Jón
Bjarnason. Varð henni þá að orðum
angráðlega: „Hví gerir þú mér þetta,
Jón?“ Svaraði hann engu, en hvarf út
í hríðina með ána. Nær hálfum mánuði
síðar var það, að maður kom enn inn a
baðstofugólf í Tungu, í belghempu
s!ðri með slapahatt. Sá ógerla í augu
honum og andlit. Gekk hann að pallin-
um og greip hið yngsta barn ekkjunnar
allfáklætt, eða því nær bert. Var það
mær og hét Þórunn. Stakk hann henni
undir hempu sína og hvarf á brottu
með. Harmaði ekkjan það miög og
vissi eigi fvrst hverju sætti. En það
varð bert síðar, að maður sá, er meyna
greip, var Jón Bjarnason. Hafði hann
og tekið ána áður. Bætti hann með
þessum hætti ekkjunni ærskaðann og
ól upp meyna síðan (Gísli Konr.)
ÞAÐ GERA FRANSKIR
í gamalli kerlingabók er sagt frá því
að hrafninn hafi 9 náttúrur, þar á með-
al þá að þurfa ekki að sofa. „Hver sem
höggur af nefi hans lifandi og drekkur
úr honum blóðið, þarf lítið að sofa. Það
gera franskir".