Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1953, Blaðsíða 14

660 '
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
inni austan við Jökulsá. Sum stóðu,
en þó held ég að fleiri hafi legið.
Nú var kostað kapps um að kom-
ast í gott skotmál og tókst það
sæmilega, án þess að þau yrðu
okkar vör.
Fórnardýr valin úr stórum hópi
Við stönzuðum þarna í því skjóli,
er við höfðum, sem var svolítil mel-
alda, og vorum við að athuga dýrin.
í hópnum bar einna mest á stórum
tarfi og leyst mér vel á hann, því
að hann var langvænztur að sjá
af hópnum. Hann var með hvít
horn. Hornin verða þannig, þegar
loðnan er dottin af þeim, enda virt-
ist hann vera vel þroskaður og full-
orðinn. Þarna var líka annar tarf-
ur. Hann var svipaður á stærð, en
hornin á honum voru dökkgrá og
loðin. Við fórum að hvíslast á um
það hvernig við ættum að skipta
með okkur dýrunum, og kom þá í
híuta Elíasar tarfurinn með hvítu
hornin, en ég átti að skjóta á þann
með gráu hornin, en Jón Þorsteins-
son átti að fást við stóra kú, sem
auðsjáanlega var geld og gaf því
törfunum ekkert eftir, og fórum
við nú að koma okkur fyrir, og til
þess að allt færi eftir áætlun, áttu
allir að skjóta í einu, því að hug-
myndin var að reyna að skjóta aft-
ur á hópinn, ef við yrðum dálítið
handfljótir að hlaða byssurnar aft-
ur. Hópurinn var mjög stór, milli
35 og 40 dýr.
Nú skutum við allir eftir merki
frá Elíasi og tókst það allsæmilega,
og skal nú greina glöggt frá því.
— Árangur skotanna varð þannig:
Tarfur Elíasar særðist mikið og
hljóp af stað ofan hálsinn og Elías
á eftir og hurfu þeir. En hvernig
sem á því stóð þá hafði tarfurinn,
sem ég skaut á, fótbrotnað nokkuð
ofarlega og stökk hann af stað og
stefndi út öræfin og hljóp Jón Þur-
steinsson á eftir honum og skildi
ég ekki þá ráðstöfun, svo að ég varð
að elta kú Jóns Þorsteinssonar, en
hún hafði lærbrotnað og hentist
áfram á þremur fótum og stefndi
út öræfin. Ég var vel frískur á fæti
og hljóp það sem ég gat og komst
ég loksins fyrir hana og kom á
hana skoti, og banaði henni með
því. Síðan gerði ég kúna til og bar
kjötið upp á melöldu, þar sem hæst
bar, breiddi svo húðina yfir það
og skákaði svo hausnum ofan á allt
saman og reyndi svo að staðsetja
þetta eftir því sem ég gat, og setti
allt vandlega á mig, til þess að mér
yrði auðveldara að hafa upp á því
aftur.
Nú fór ég að svipast um eftir fé-
lögum mínum, og kom þá Elías
neðan hálsinn og var búinn að gera
til sinn tarf. Það var ekki að því
að spyrja að Elías mundi tæplega
tapa særðu dýri, því hann var svo
frár á fæti, að það voru næstum
einsdæmi og þolinn að sama skapi,
og þar af leiðandi heppinn með af-
brigðum. Svo löbbuðum við Elías
þangað, sem dýrin höfðu verið og
sáum við þá, hvar Jón kom frá því
að gera til tarfinn, sem hann hafði
elt, þó það væri nú reyndar minn
tarfur. — Svo fórum við að tala um
það, hvert dýrin hefði farið og
vildi Elías reyna að komast eftir
því, hvert þau hefði farið, og
að grannskoða umhverfið og vita,
hvort við fyndum ekki för, er segðu
okkur til vegar. Og er við höfðum
ranglað dálítið um, fann ég för í
stórri mosaþúfu, og dáðist Elías að
því, hvað ég hefði verið eftirtekt-
arsamur. Svona þyrftu allir hrein-
dýraveiðimenn að vera. En það
væri nú síður en svo, því sumir
virtust ekkert vita í sinn haus,
hvernig þau höguðu sér eða hvert
þau færi eftir árás, en á því gæti
oft oltið um talsverðan framhald-
andi árangur af veiðiferðum.
Niðurstaðan af samtali okkar
varð sú, að Elías og Jón fóru eftir
því sem förin sögðu til um; hann
treysti mér ekki eins vel og þeim,
og kom þá í minn hlut að tína sam-
an hestana og halda síðan inn að
Sauðárkofa, og skyldi ég svo búast
þar um til næturgistingar og bíða
þeirra þar, og framkvæmdi ég svo
þessa áætlun, eftir því sem ég bezt
gat.
Ég var svo búinn að hita kaffi
og bíða lengi, þegar loksins að þeir
komu, því þeir komu ekki fyr en í
svarta myrkri. En ég hafði kveikt
ljós á kerti og hafði það þar sem
þeir hlutu að sjá það, og flýtti það
för þeirra talsvert, því þeir sáu
ljósið. Elías sagði mér, þegar hann
kom, að hann hefði tapað af för-
unum nokkru eftir að við skildum,
en haldið svo inn öræfin og loksins
hefðu þeir séð dýrahópinn, en ekki
látið þau verða sín vör, og bjóst
Elías við því, að þau mundu verða
á leið okkar, þegar við færum út
eftir á morgun. Og skapaðist í okk-
ur lifandi veiðihugur og löngun, og
vongóðir sofnuðum við eftir að
hafa borðað og drukkið heitt kaffi
eins og hver vildi.
Ekki urðu allar ferðir til fjár
Morguninn eftir var farið
snemma á fætur og lagt af stað og
bjuggumst við jafnvel við því, að
hitta dýrin það tímanlega, að við
gætum þreytt dálítið við þau, og
lá nú vel á okkur. En það fór nú
á aðra leið. Við leituðum þarna á
víðáttumiklu svæði, en fundum
ekkert, og hafa dýrin þar verið
okkur snjallari, og að lokum gáf-
umst við alveg upp við alla leit.
Við heldum nú út öræfin, en við
fórum aðra leið en þá, sem við
komum inn eftir, og með því kom-
um við á Þuríðardalsbrúnir og
skoðuðum selsrústir þær, er notað
var sem sel af Hrafnkeli bónda á
Aðalbóli, þegar hann bjó þar. Þar
vó hann drenginn, Einar Sámsson,
samanber Hrafnkelssögu, fyxir það,
að hann fór á bak hestinum Frey-