Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1953, Side 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
661
faxa í leyfisleysi. — Við Elías held-
um svo vestur eftir frá selinu, en
Jón Þorsteinsson fór aftur eitthvað
innar yfir öræfin, svo að við urð-
um bara tveir samferða. Þegar við
Elías höfðum farið nokkuð langan
veg, spruttu upp undan okkur
tveir hreindýrakálfar. Ég spurði
Elías hvort við ættum að skjóta,
en hann gaf lítið út á það, annað
en það að þeir væru nú reyndar
fjarska smáir.
Kálfarnir voru hálf reikulir fyrst
eftir að þeir stóðu upp og var alveg
eins og þeir vissu ekki, hvað þeir
ættu að gera af sér, en svo virtust
þeir alveg vissir um að sjálfsagt
væri að hlaupa pg það gerðu þeir
svikalaust, litlu skinnin. Við Elías
fórum nú þangað sem hestarnir
voru og heldum þaðan til kofans,
og sagði Elías við mig, að það væri
vonlaust að fiima dýrin, úr því að
þau væru ófundin ennþá og' vildi
hann ekki missa annan dag frá
heyskapnum og ákvað því að tína
saman dótið og búa upp á hestana,
hirða kjötið út frá og halda því
næst heim, þó áliðið væri og var
það gert með eins hröðum hand-
tökum og við áttum til. Nú var Jón
kominn og hafði ekkert séð, og
sagði hann ekkert við ákvörðun
Elíasar.
Lögðum við svo af stað og lent-
um í svarta myrkri út öræfin, en
það gerði okkur ekkert til, því báð-
ir samferðamenn mínir voru svo
þaulkunnugir, að þeir voru hár-
vissir að rata heim. En heim kom-
um við ekki fyr en undir morgun,
enda var hvergi hægt að fara hart,
vegna vegleysu þegar út kom, og
svo var fullur burður á öllum hest-
unum eða um 200 pund, því að
dýrin voru væn og mun kjötið hafa
verið um 150 pund af hverju dýri,
og svo var bæði húðin og hausinn,
svo að þetta lætur mjog nærri.
Þessi veióferð var reyndar ekki
afleit, en þo held eg að við höf-
um búizt við, að hún yrði betri
en raun bar vitni að leiðarlokum.
Ekki man ég nú, hvernig veið-
inni var skift, en um þá báða fé-
laga mína má það segja, að þeir
voru ekki sérdrægir í þessum skift-
um, enda átti Elías það ekki til,
og reyndar Jón ekki heldur.
Jón þessi Þorsteinsson fór til
Ameriku nokkru síðar. Honum
vildi ekki lánast búskapurinn
þarna inni á heiðinni og er hann
því hér með úr sögumii.
Meira.
SAGT UPP VIST
Hjónunum líkaði hverjum dcgi bet-
ur við vinnukonuna og gátu ekki
dáðst nógsamlcga af því hvað þau
hefði verið heppin að fá hana. Það
kom því eins og reiðarslag yfir þau,
er hún sagði upp vistinni. Þau buðu
henni hærra kaup, styttri vinnutíma,
cn ekkcrt dugði. Seinast skýrði stúlk-
an húsmóður sinni frá þvi grátandi, að
hún hcfði komizt i kynni við ungan
mann og ætti nú von á barni, en pilt-
urinn væri horfinn. Hjónin buðust þá
til þess að ganga barninu í forcldra
stað, ef hún vildi vera kyr í vistinni.
Tók stúlkan því boði með fögnuði.
Árið eftir sagði hún vistinni upp
aftur. Hún hafði kynnst öðrum ung-
um manni og var ólétt, en. pilturinn
horfinn. Hjónin buðust líka til þess
að taka að sér þetta barn, ef hún vildi
vera kyrr. Og svo var hún áfram í
vistinni. Leið svo nokkur tími, en þá
sagði hún upp vistinni í þriðja sinn.
— Það getur þó ekki verið að þú
hafir komizt í tæri við þriðja pilt-
inn — svona í'ljótt, sagði húsmóðir
hennar.
. — Nei, en allt er orðið breytt. Þegar
ég réðist hingað fyrst, þurfti ég ekki
um annað að hugsa en ykkur tvö, en
nú hefir fjölskyldan stækkað svo að
ég kemst ekki yfir það sem ég hef
að gera.
Á SÍÐASTA SUMARDAG 1953
Þér ég otal þakkir tel,
þúsund rósir baratu,
fagra sumar, farðu vel,
flestum betra varstu.
Margrét Joösdottfr.
Molar
HJÓN í Ameríku urðu saupsátt, og svo
ruku þau bæði að heiman, sitt í hvor-
um bíl og sitt í hvora áttina. Rétt á
eftir snerist báðum hugur og þau sneru
við og úr því varð harður árekstur.
Þau voru bæði kærð fyrir ógætilegan
akstur.
— —
Erlendum sendimanni var sýnt mál-
verkasafnið í Moskvu. Hann stað-
næmdist fyrir framan tvær manna-
rnyndir, sem hengu þar hlið við hlið.
— Hvír er þetta? spurði hann og
benti á aðra myndina.
— Vitið þér það ekki? spurði hinn
rússneski leiðsögumaður alveg forviða.
Þetta er Gorochov, hinn mikli hugvits-
maður, sem uppgötvaði gufuvélina,
eimvagninn, útvarpið, flugvélina....
— En hver er hinn?
— Það er Mandschukowski.
— Og hvað vann hann sér til ágætis?
— Hann uppgötvaði Gorochov.
— 5eL —
Hún var ung ekkja, og eina nótt
brauzt ungur og laglegur innbrotsþjóf-
ur inn til hermar. Hún fórnaði hönd-
um.
— Vertu óhrædd, ég ætla ekki að
gera þér neitt, sagði innbrotsþjófur-
inn, ég vil aðeins fá peningana þína.
— Æ, allir eruð þið karlmennirnir
eins, andvarpaði hún.
leiðrettingar
í grein Carsten Nielsen í seinustu
Lesbók er ranglega farið með nafn
eins málarans. Hann er kallaður Ás-
mundur, en hét Ámundi. Hann var
fæddur 1738 og voru foreldrar hans
Jón Gunnlaugsson, ættaður af Aust-
fjörðum, og kona hans Þuríður Ólafs-
dóttir. Bjuggu þau fyrst í Vatnsdal i
Fljótshlíð, en síðan að Steinum undir
Eyafjöllum. Steingrimur biskup Jóns-
son segir um Ámunda, að hann hafi
verið „snilldarmaður, vel að sér um
flesta hluti, silfursmiður sæniilegur og
málari góður“. (Sjá ennfremur grein
um hann í Lesbók 6. apríl 1941 eftir
Mörtu Valgerði Jónsdóttur).
Þá var af misgáningi í seinasta blaði
Le&boka.r sagt að Matthías hefði þýtt
kvæðið Kafgrann eftir Schiller, en það
gerði Steiíigrimur Tiiorsteutóson.