Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1953, Síða 16

w LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
f 662
' ~~ "■*■■■■■
I
STEPHANS-HORNIÐ — Börn St-;phans G. Stephanssonar skálds, Jaknb,
Jóný og Rósa hafa afhent háskólanum í Manitoba til geymslu ýmsa muni
úr skrifstofu föður síns. Verða þeir geymdir þar í íslenzku lesstofunni. Er
þar fyrst að nefna skrifborð Stephans, sem Jón Jónsson frá Strönd smíðaði um
aldamótin, og skrifborðsstóllinn, sem Helga kona Stephans gaf manni sinum.
Þá er þar og útskorið horn, nefnt „Vinaminni“, sem íslenzkir vinir hans
gáfu honum 1909. Þar er einnig fork unnar fagurt eintak af „Andvökum“ í
skrautbandi og með eigin handar nöfnum allra þeirra, sem stóðu að útgáfunni,
ásamt skrautrituðu ávarpi og kvæði eftir Þorstein Þ. Þorsteinsson. Þá eru þar
ritföngin, sem Skagfirðingar gáfu honum 1917, hinar mestu gersemar. Enn-
fremur er þar bókaskápur hans og á vegg mynd af honum sjálfum. En til
hægri á veggnum má líta aðra umgjörð, og er innan í henni kló af beiti-
lyngi úr Mjóadal, sem Stephani var send og umhverfis hana skrautritað
kvæði, er Stephan orkti í tilefni af þeirri gjöf. — Það er fyrir frumkvæði
Finnboga prófessors Guðmundssonar að gripum þessum hefir nú verið feng-
inn svo veglegur samastaður, og þar sem þeir eru nú saman komnir í ís-
lenzku lesstofu háskólans, er kaliað „Stefánshorn“.
STUTTSTAFAHÁTTUR
Sigurður á Gillastöðum í Dölum
kvað vísu þessa svo eftir skyldi leika:
Mennirnir á marar iór
munu árar reina
æir var í unun rór
ömun vann ei neina.
Átti hér engi sá stafur að vera að næði
upp eða ofan úr línu og hefur hann
því stafað „æir“ fyrir ægir. (G. K.).
Hann hefur líka orðið að stafa iór (jór)
og reina (reyna). Þetta er líklega elzta
vísa kveðin undir svokölluðum „stutt-
stafahætti“ og ætti þá Sigurður þessi
að vera höfundur hans.
MUNl.TR Á HÖGUM
Þorvaldur skáld Rögnvaldsson á
Sauðanesi kvað þetta:
Standa á þambi lítil lömb
í löngum firði Skaga,
en ærnar hafa enga vömb
í Árskógsstrandar haga.
4
LEIRITLÆKJAR-FÚSI
kom eitt sinn á bæ að sumarlagi. Var
þar kona ein. heima með barn, er hún
ruggaði í vöggu. Fúsi bað hana að gefa
sér að drekka. Hún sagði að hann yrði
þá að rugga barninu á meðan hún
sækti drykkinn. Fúsi settist við vögg-
una og þegar konan kom aftur heyrði
hún hann kveða við barnið:
Varastu þegar vits fær gætt
til vonds að temja hendur,
það er gjörvallt þjófaætt
það sem að þér stendur.
Faðir og móðir furðu hvinn,
frændur margir bófar, \
ömmur báðar og afi þinn
— allt voru hýddir þjófar.
Var engin hæfa fyrir þessu, því allur
þótti frændbálkur sá góður. En þetta
var gaman Fúsa.
Svo fór um skógana.
Vigfús Ormsson varð prestur á Val-
þjófsstað 1789 (d. 1841). f þáttum, sem
Pétur Sveinsson í Hamarsseli (f.
1823) ritaði um hann, segir svo meðal
annars: — Vigfús prestur þótti held-
ur ágengur við skógana í Fljótsdal.
Selskógurinn í Víðivallalandi stóð þá
í sem mestum blóma, þegar hann kom
að Valþjófsstað, en Valþjófsstaða-
kirkja átti þar ítök sem víðar, sem
gamlir menn sögðu mér að væri frá
Stuttánni út að Dagmálalæknum, en
presti þótti það lítið, og vildi hafa
út að Klifalæk, og þann skóg hjó hann
allan upp, þar til hann var búinn með
hann gersamlega. Hann hafði flutt
um 100 hesta árlega í eldinn á Val-
þjófsstað, fyrir utan það, sem gert
var til kola, og svo fór hann í Lang-
húsaskóg og Amhallsstaða, og eyddi
aflinu úr þeim í eldinn og kolin“.