Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1953, Blaðsíða 14
676
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Karlmenn vinna að
slátrun grísa áður en
veizlan hefst
hlaðnir alis konar birgðum.
Það er fljótgert að kynnast öll-
um evaskeggjum. Þeir eru ekki
nema 500 og flestir þeirra eiga
heima á ey, sem er ekki stærri en
svo, að hægt er að ganga hringinn
í kring um hana á fimm mínútum.
Nokkrir eiga heima á tveimur
næstu evum og er skammt á milli
og má ganga eftir kóralrifinu milli
þeirrr. þegar lágsjávað er.
Evaskeggjar eru ólíkir öðrum
Su^urhafsevabúum í því, að þeir
þjappast saman á þessum þremur
eyum, en sækja mest af fæðu sinni
í útevar. Þar eru aðallega ávaxta-
tré beirra.
Til þess að hagnýta sér útevarn-
ar, á hver f jölskylda hnt, og á þess-
um bátum stunda menn einnig
veiðar í lóninu.
Mér varð starsýnt á stúlkurnar
við matreiðsluna. Sumar voru að
ná kjarnanum úr kókoshnetum,
blönduðu hann með vatni og gerðu
úr honum „krem“. Aðrar voru að
flysja og hreinsa puraka rætur.
Enn aðrar voru að matreiða brauð-
aldin. Þær flysjuðu hýðið af, skáru
svo rauf í aldinið, bitu í og
rifu legginn innan úr. — Síðan
fylltu þær holuna með kókoshnot-
ar „kremi“, vöfðu þetta vandlega
innan í græn blöð og svo var það
tilbúið að steikjast í ofninum. Ég
sá að þær fóru eins með margs
konar aðra fæðu, en sumt settu
þær í hnetuskeljar, sem þær nota
á sama hátt og vestrænar konur
nota skaftpotta.
En vestrænum konum, sem eru
vanar alls konar þægindum í eld-
húsi, skínandi pottum og glerílát-
um, hrærivélum og rafmagnsofn-
um, mundi þykja furðulegt hvað
matreiðslan er einföld hjá konun-
um þarna. í staðinn fyrir rafmagns
ofn nota konurnar ofn, sem þær
búa til sjálfar. Þær grafa gryfju í
jörðina, fylla hana af eldsneyti og
kveikja í. Ofan á eldinn eru svo
lagðir kórallasteinar og þegar þeir
eru orðnir hæfilega heitir, þá er
matnum raðað þar á og síðan er
þakið yfir með grænum blöðum,
blaðfléttum, og seinast með sandi.
Nokkrum klukkustundum síðar er
allt tekið upp úr gryfjunni og þá
er maturinn steiktur eða soðinn.
Til eru nokkrir pottar, sem þær
nota til þess að sjóða í og hafa þá
útihlóðir, en aðallega fer matreiðsl-
an fram á þann hátt sem nú var
sagt frá. Og ílát þeirra eru flest úr
tré, eða það eru þá hnetuskálar eða
skeljar.
Það er langt frá því að ég gæti
gert mér grein fyrir hvernig hinar
ýmsu fæðutegundir voru mat-
reiddar, því að konurnar á Kap-
ingamarangi geta gert 22 mismun-
andi rétti úr brauðaldinum, kókos-
hnetum og puraka. Einn rétturinn,
búinn til úr taro soðnu í kókos-
olíu, fannst mér sérstaklega ljúf-
fengur.
En það var fleira matreitt en
ávextir. Svínum og alifuglum var
slátrað, og fiskar og hrísgrjón voru
soðin í pottum.
Undir kvöld komu margir bátar
frá hinum eyunum, hlaðnir af
veizlumat. Var það alt borið til
hússins þar sem veizlan átti að
vera.
Meðan á þessu stóð var fólkið
í hversdagsklæðum sínum, stúlkur
með mittisskýlu eða í stuttpilsi, og
karlmenn með lendaskýlu eða í
buxum. En er undirbúningnum var
lokið, þustu alhr að lindinni til að
þvo sér eða fengu sér bað í sjón-
um.
Skömmu síðar kom þetta fólk
svo í sparifötum sínum. Stúlkurn-
ar voru í morgunkjólum eða síð-
sloppum, karlmenn í buxum og
skyrtu og sumir jafnvel með háls-
knýti.
Einni stundu fyrir sólarlag höfðu
allir safnazt saman þar sem hjóna-
vígslan átti að fara fram. Og þá
komst ég fyrst að því, að brúð-