Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1953, Blaðsíða 17

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
679
eru mér sammála um þetta atriði.
Það varð svo að samkomulagi á
milli okkar, að við skyldum ekki
skilja, heldur ganga báðir saman,
því það væru svo sterkar líkur
fyrir því, að við myndum finna dýr
á þessum slóðum og þá væri meiri
líkur fvrir meiri veiði, ef við vær-
um saman, og nú stefndum við
vestur á svonefndanGrrmtarflóa.—
Hann er norðan við Nálhúshnúka,
sem svo eru nefndir, og eru þeir
norðan við Snæfell. Svo voru
hnúkar þessir nefndir, þegar ég
var heima á Iíafursá. Þegar við
höfðum gengið æðilangan veg, sá
Elías dýr og þótti mér slæmt, að
ég skyldi ekki sjá það fyrst, af því
að ég var talinn hafa góða sjón á
þeim árum. En það fór nú svona,
að Elías varð mér hlutskarpari
þarna eins og reyndar æfinlega.
Sex skot — og ekkert hæfir.
Nú var veður að breytast og leit
út fyrir éljaveður með kvöldinu, ef
það var þá ekki annað verra, og
stóð vindur af Snæfelli.
Þegar við komum nær dýrunum,
sáum við að þetta voru tólf dýr,
og voru það allt kollóttir tarfar, og
var það dálítið skrítið frá okkur
séð. Þarna voru þeir á beit á stórri
sléttu. — Þegar við heldum að
skotmál væri orðið sæmilegt, skut-
um við báðir í einu, en fengum
ekki neitt, og þarna skutum við
sex skotum hvor, og ekki svo mikið
sem særðum nokkurt dýr, og var
þetta stórundarlegt, að okkur
fannst, sérstaklega með hann Elías,
sem aldrei missti skot. En vegna
þess, að við gátum ekki lagt byss-
urnar á og urðum að sigta frí-
hendis, en stormurinn orðinn ansi
mikill, þá kenndum við því um,
hvað óheppnir við vorum. Tarf-
arnir brokkuðu svo út öræfin, og
sáum við þá ekki meir.
Þá sagði Elías með hægð: „Jæja,
Jón minn, svona fór þá þetta. Samt
er nú ekki víst, að krummi hafi
verið að skrökva að okkur, og skul-
um við nú leggja leið okkar inn
að Sauðahnúkum, því að þar er
skjól og talsverð jörð, og þar hljót-
um við að finna einhver dýr, eða
heldurðu það ekki, Jón minn?“
Nóg um veiSidýr.
Þegar við erum skammt komnir,
verður mér litið ofan á mig og sá
ég þá, á að gizka lófastóran blóð-
blett á vinstra lærinu rétt ofan við
hnéð„ og undraðist ég það stórum,
og segi Elíasi þetta, og segir Elías
þá, að þetta muni vera veiði fvrir-
boði, og bætir svo við: — „Nei,
krummi grevið er nú ekki svo vit-
laus, þó að hann sé nú prakkari í
aðra röndina."
Þegar við höfðum farið æðispöl,
sér Elías dýr, dálítið upp í Sauða-
hnúkum, og voru þau öll á beit í
sátt og samlyndi, og var þarna heil
breiða.
Þegar við nálguðumst þennan
hóp, sáum við ennþá fleiri niður á
sléttunni undir hnjúknum, og tald-
ist okkur Elíasi, að þarna væri á
annað hundrað hreindýr. Nú fór-
um við að fara gætilega, og það
vildi okkur til happs, að lækjar-
skorningur var þarna ofan úr
hnúknum, og fórum við upp lækj-
arskorninginn ýmist skríðandi eða
hálfbognir, og með því móti kom-
umst við í bezta færi við dýrin.
Við skutum báðir í einu, en hvor-
ugur hitti og held ég enn í dag
að báðar kúlurnar hafi komið í jörð
á leiðinni eða við höfum ekki sigt-
að rétt samkvæmt fjarlægðinni. Nói
styggðust dýrin saman í hnapp og
komu öll dýrin neðan af sléttunni
og hlupu í hnappinn til hinna dýr-
anna. Allt í einu lagði eitt af stað,
og svo hin og mynduðu strollu upp
á hnúkinn, og spurði ég Elías, hvort
við ættum ekki að skjóta á eftir
þeim, því ég vildi að hann segði
sitt álit á málinu. Hann tók dræmt
í það, og skildi ég það ekki þá, en
ég fekk skýringu á því seinna.
Þegar dýrin voru komin upp á
hnúkinn, tókum við sprettinn; og
verð ég að segja það, að á þeim
spretti gaf ég Elíasi ekkert eftir,
og tók hann jafnvel til þess, þegar
við komum upp á hnúkinn. Þegar
þangað kom, sáum við, gð þau
heldu inn með hnúknum að vestan
verðu, og fóru heldur hægt, og
sagði Elías við mig, að ég skvldi
revna að skióta á fremsta dýrið og
gerði ég það, en hitti ekki að held-
ur, þó að ég vandaði mig eftir föng-
um. Þá þreif Elías sína bvssu og
skaut, og sáum við ekkert hvað af
kúlunni varð, en ekkert dvr hitti
hún, og vorum við undrandi mjög
og horfðum hvor á annan, en enga
skvringu á þessu fyrirbrigði sáum
við þnr. Nú hlupu þau um hnúkinn
og hlupum við á hlið við þau. En
allt. í einu stanzaði allur hópurinn,
þrátt fvrir það að þau sæu okkur.
Ég bauðst til að skióta og nú hitti
ég, en dýrið bara fótbrotnaði. AUt
í einu skipti dýrahjörðin sér, og
fór annar hópurinn vestur á slétt-
una, en hinn kom upp hnúkinn, og
hlupum við bak við stóra steina,
sem voru þarna í brúninni og þótt-
umst við góðir, því að þarna var
vígi gott, og eftir stefnu dýranna,
hlaut halarófan að fara fram hiá
okkur. Og svo byrjuðum við að
skióta.
Ég orðlengi það svo ekki, að
þarna sem við vorum bak við stein-
ana, skutum við fiögur dýr og þótt-
umst heldur en ekki hafa náð okk-
ur niðri. Svo fóru dýrin að stroka
sig yfir hálsinn, og þá var Elías
mér fljótari, því að þegar ég náði
honum var hann búinn að skjóta
1 dýr og þarna skutum við 3 dvr
í viðbót, en af því að við skutum
svo ört, þá vissu þau ekki hvað þau
áttu að gera og hikuðu. Við fþrum
að athuga skotfærabirgðir' okkár,
og reyndust þá vera bara eftir tvær