Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1953, Blaðsíða 18

680
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
kúlur, sin kúla handa hvorum, og
kom okkur þar í koll skothríðin á
kollóttu taríana, sem alls ekki voru
feigir.
Nú var að heita mátti orðið alveg
svartdimmt, en samt náðum við
dýrinu, er ég fótbraut í byrjun
orrahríðarinnar.
Nú þurftu hendur að standa fram
úr ermum, og var farið að gera til
dýrin, fara' innan í og ná hverjum
skrokki í tvo hluta, síðan að bera
þá saman í eina dys, og breiða húð-
irnar yfir hauginn og hausana í
hvirfingu, og gekk þetta furðan-
lega fljótt, þótt æði langt væri á
milli sumra dýranna.
Við fyrsta dýrið, sem ég gerði
til, varð mér það alveg óafvitandi,
að allt í einu var kominn blóðblett-
ur á lærið á mér, þar sem ég fyr
um daginn hafði séð hann, og var
ég þá alveg viss um, að ég hafði
séð „benrögn“, sem svo var nefnt
í fornum bókum.
Þreyttir menn í
hrakningum.
Þegar aðgerðinni var lokið, var
komið dagsetur og vonzkuveður,
snjóbylur og stórstormur. Var nú
ekki nema um tvær leiðir að ræða
til að ná byggð, önnur ofan að
Kleyf í Fljótsdal eða þá norður í
Aðalból, og tókum við þann kost-
inn að reyna að ná Aðalbóli, enda
höfðum við þá vindinn á eftir okk-
ur, en vegalengdin mun hafa verið
svipuð þaðan sem við vorum og að
Aðalbóli og bein lína frá Kleif að
Aðalbóli, og mun sú vegalengd ná-
lægt sex klukkustunda ferð. En nú
vorum við orðnir þreyttir mjög og
slæptir eftir öll hlaupin og labbið.
En Elías hreint og beint flaug af
stað, en það var nokkuð, sem ég
gat ekki. Samt reyndi ég að fylgja
honum, en því miður var nú færð-
in heldur leiðinleg. Það voru hálku
-flettir á gamla snjónum og vildu
þeir stundum svíkja okkur, og var
þá djúpur broti, en á milli var
ófærð í nýa snjónum, og svo var
náttmyrkur og hríðarblinda. En nú
var ekki um annað að gera en að
halda áfram á hverju sem gekk.
Ég treysti Elíasi vel til þess að
fara rétta leið, því að hann var
alveg óbilandi að rata. Að minnsta
kosti leit ég svo á í huga mér, að
hann hlyti að finna Hrafnkelsdal-
inn, og þá var okkur náttúrlega
borgið, svo fremi að ekki gæfist ég
upp, en ég treysti á seiglu mína og
eindreginn vilja.
En að því kom fljótlega, að Elías
þuríti að bíða eftir mér, en það var
af þeim orsökum, að hann fór mik-
ið hraðara en ég. Þegar við komum
norður á brúnir ofan við dalinn,
varð ég að setjast niður, til aðdytta
að skónum, sem nú voru alveg að
segja af sér. Það voru venjulegir
leðurskór, eins og þá tíðkuðust. Og
þó að ég væri æðistund að bjástra
við skó mína, æðraðist Elías ekk-
ert um það, en beið eftir mér á
meðan. Ég fekk þá staðfestingu á
því, að við værum á réttri leið,
enda reyndist það svo eins og
vænta mátti, og heldum við nú nið-
ur brekkurnar og niður að Hrafn-
kelu, en þá reyndist hún nú slæm-
ur þrándur í götu, því hún var
uppíull af krapi og snjóstíflum. —
Varð Elías að reyna æðivíða fyrir
sér, áður en við töldum ráðlegt eða
gátum lagt í hana. En þar að kom,
að Elías taldi reynandi að komast
yfir hana, og lögðum við nú út í
hana. Hafði Elías mig hlémegin við
sig. Við urðum að fara hægt, því
við urðum að troða snjóinn undir
okkur, svo að hún yrði okkur ekki
of djúp og samt náði vatnið okkur
vel í mitti. En yfir komumst við
að lokum eftir mikið krapaþóf og
kulda, og brókarfullir komum við
á bakkann hinum megin.
Nú var þungur róður það sem
eftir var að komast heim og fannst
mér aö ég væri nú ansi nærri því
að gefast upp, en ekkert virtist
bita á Elías, enda var hann alveg
einkennilega harðgjörr og úthalds-
góður í öllum svaðilförum. Heim
í Aðalból komum við rétt upp úr
vökulokum, og má marka á því,
að einhvers staðar höfum við hald-
ið vel áfram, enda hjálpaði storm-
urinn okkur mikið.
Þegar heim kom, fengum við
bæði mikið og gott að borða, enda
þurftum við þess sannarlega með,
því að við vorum illa útleiknir eft-
ir hlaupin og allt vosið, og fór það
held ég verst með mig.
Svo vildi til í þetta sinn, að ég
átti í koíforti mínu fulla flösku af
brennivíni og tók ég hana nú upp
og rétti Elíasi hana og smakkaði
hann talsvert á henni og ég sömu-
leiðis, og fór þá úr okkur allur
hrollur, en síðan borðuðum við
bæði vel og lengi.
Það var ekki siður, þar sem ég
þekkti til, að hreindýra veiðimenn
hefði með sér bita, og aldrei varð
ég var við að nokkur hefði með sér
brennivín. En það var nú svo með
Elías, að hann vildi oftast nær hafa
með sér matarbita, ef þess var
kostur. Og úr þessari ferð, sem nú
var frá sagt, hefði ég aldrei komizt
hjálparlaust, ef við hefðum ekki
haft mat og borðað hann í tæka
tíð, því að enginn tími hefði orðið
til þess eftir að veiði byrjaði fyrir
alvöru.
Kjötið sótt á 7 hestum.
Nú sátum við heima í þrjá daga
og hvíldum okkur, nema á þriðja
degi varð ég að fara út í Vaðbrekku
til að iá lánaða hesta undir kjötið,
en eg kom með þá í Aðalból uin
kvöldið. Og morguninn eftir var
svo lagt af stað til öræfanna að
sækja kjötið. Við höíðum 7 hesta
undir reiðingi og það mátti heita
gott, ef við kæmumst heim sam-
dægurs og máttum við ekkert gefa
okkur að því að huga að særðum