Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1953, Blaðsíða 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
683
vatninu væri alls ekki tryggur, þar
eð þýður væru búnar að ganga svo
lengi. Árni lofaði að haga ferð sinni
eins og Sigríður óskaði; síðan
kvaddi hann heimafólk og lagði af
stað. Eftir 2—3 daga spyrst það, að
Árni hefur hvergi komið fram, og
er nú hafizt handa og safnað mönn-
um og hafin leit að Árna. Var leit-
að mjög vandlega um allt Skriðu-
vatn, en eini árangurinn af þeirri
leit var stafprik, er Árni hafði í
hendi sér, þegar hann fór frá Vatns
-skógum, og var það ómerkilegt
mjög sem ferðamannastafur, og var
stafprik þetta við stóra vök, er þar
var á vatninu, og töldu glöggir
menn, að þarna mundi Árni hafa
dottið niður um ísinn og drukknað.
Var nú leitinni snúið að því að
kanna vatnið og slæða það þar sem
það var hægt, en það bar engan
árangur, og var svo leitinni hætt.
En þegar voraði fór Jón í Geitdal
norður yfir háls þann er verður á
milli Skriðdals og Fljótsdals, og
að Hallormsstað, fær þar lánaðan
bát og flytur hann með mannafla
yfir hálsinn um Vað og þaðan inn
allan Skriðdal og inn á Skriðu-
vatn, og var nú farið á bátnum um
allt vatnið, og leitað mjög vand-
lega, en árangurslaust og var bátn-
um skilað sömu leið til baka, og
varð það ærið örðugt að lokum, og
hefði það þótt all erfitt nú, enda
varla bót mælandi, þó enginn vildi
lá Jóni kapp hans við leitina.
Svo leið og beið þar til seint á
túnaslætti, að móður mína dreym-
ir, að Árni kemur til hennar og
talast þau við, og meðal annars
þóttist móðir mín spyrja Árna,
hvar hann væri núna, og fannst
henni þá hún vita það, að hann
væri dáinn. Árni svaraði því, að
núna væri hann staddur utarlega
á Aurnum, en svo var nefnt leiru-
svæði, er var að myndast utan við
vatnið. (Þess má geta að þegar
Árni fór frá móður minni, fannst
henni hann kyssa sig á kinnina og
kom þar svartur blettur eftir koss-
inn, og þýddi móðir mín það svo,
að hún væri feig). Daginn eftir var
mikið að gera á Stefánsstöðum við
að þurrka töðu. Móðir mín vildi
senda mann til að forvitnast um
það, hvort þessi draumur væri sann
dreymi en það drógst úr hömlu
og varð það hlutskifti manns af
öðrum bæ að finna hann daginn
eftir, en þó eftir því er móður
minni vitraðist. Annars voru menn
orðnir vonhtlir um, að Árni myndi
nokkurn tíma finnast, og mun það
hafa ráðið mestu um það, að ekki
var hafizt handa strax og móðir
mín sagði okkur drauminn. — Um
haustið dó móðir mín. Og er þá
fengin vissa fyrir því, að draumur-
inn var mjög skýr og kom fram
eins og hann var ráðinn af móður
minni. Hún sagði ennftemur, að
hún yrði næsta manneskja er iarð-
sett yrði að Þingmúla á eftir Árna,
og var það rétt, það dó enginn á
milli þeirra. Móðir mín var 50 ára
gömul, þegar hún dó. Hún hét Sig-
ríður og var Árnadóttir frá Ekkju-
fellsseli, en Árni sá var sonur Þórð-
ar bónda á Finnsstöðum. Hann var
mesti myndar og dugnaðar maður.
Gísli faðir minn var Jónsson, frá
Brekku í Fljótsdal, en var ættaður
frá Mývatni og hét móðir hans
Guðrún og var Styrbjarnardóttir,
hann var bóndi við Mývatn. Kona
Jóns afa míns hét Margrét og var
dóttir séra Hjálmars Guðmunds-
sonar, er var lengi prestur á Hall-
ormsstað, sem svo margar kynd-
ugar sagnir eru til um, og lifa í
huga þjóðarinnar enn í dag, og
margir, sérstaklega hér á Austur-
landi, hafa gaman af.
----o---
Eftirmáli.
í tilefni af því, er sagt er um
Jón Gíslason í bókinni „Á
hreindýraslóðum“ skal þess
getið, að mér finnst það
í allan máta ómerkilegt og órétt
og bjóst ég ekki við því, að Halldór
á Haugum mundi minnast hans á
þann hátt, sem þar er greint. Hann
hefði betur látið það ógert.
Ég hef átt tal um Jón Gíslason
við ýmsa, sem þekktu hann frá
fornu, og hefur þeim öllum borið
saman um það, að Jón hafi verið
önnur bezta dýraskytta á Austur-
landi á meðan hann var á léttasta
skeiði, og getur Þórarinn Ketilsson
þess, að það hafi skapað nokkra
öfund meðal veiðimanna, hversu
Jón var heppinn veiðimaður, og
getur hann þess sem dæmis, að
hann (Þórarinn) hafi aldrei hevrt
þess getið, að Jón hafi misst dýr,
sem hann var búinn að særa, en
það er meira en hægt var vfirleitt
að segja um hina aðra veiðimenn
frá sama tíma. Og það, sem Hnll-
dór segir um slæma byssu, er Jón
hafi haft, og þess vegna hafi hann
orðið að skríða, hefur ekki við neitt
að styðjast, nema þá helzt það, að
Jón var svo hagsýnn maður, að
hann gerði allt er hann mátti, til
þess að verk hans yrðu ekki tómt
fum eða fálm og mun það hafa átt
sinn góða þátt í því, að honum
gekk veiðin betur en mörgum öðr-
um, sem létu meira yfir sér. Um
byssu Jóns segir Þórarinn, að hún
hafi verið meira en í meðallagi að
gæðum til, og það að Jón keypti
riffilinn af Þórarni hafi ekki verið
vegna þess að byssan hafi verið
slæm í eðli sínu, heldur hafi það
verið í og með nýungagirni og for-
vitni, að vita hvernig sér gengi með
riffil. Og getur Þórarinn þess, að
Jón hafi haft mikið betri sión en
hann, og þar af leiðandi hafi hon-
um ekki mistekizt að hitta með
honum eins og sér.
Um sannsögli Jóns efast enginn,
sem þekkir hann og minni hans
virðist í bezta máta skýrt og glöggt.