Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1953, Blaðsíða 24

686
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ENGINN í STEININUM
Enskur ferðamaður, John Barrow,
kom hingað 1834. í ferðasögu sinni
segir hann, að gamla tugthúsið (nú
Stjórnarráðið) hafi verið veglegasta
byggingin í Reykjavík, en hafi staðið
auð og tóm áður en Krieger flutti í
hana „vegna þess að enginn maður var
svo slaemur, að hann aetti skilið að fara
þangað. Er það ekki lítill hróður fyrir
Revkjavík, að íbúarnir eru svo siðlegir
að þeir gerðu þetta hús þarflaust.“ Já,
það eru rúm hundrað ár síðan þetta
var.
FJÖLKYNGI
Biskup nokkur í Skálholti var á ferð,
en legaðist við eina á og sló upp tjöld-
um, en vantaði mungát. En sveinn
biskups, sem þar var, rak atgeirsstaf
í jörðina, lét stafinn standa þar um
hríð, boraði síðan með nafri í stafinn,
og rann þá út um boruna mungát, svo
biskup og hans menn urðu ölvaðir. En
litlu síðar, er biskup var heim kominn
í Skálholt, sendi hann bryta sinn í
kjallara að tappa sér gamlan, þýzkan
bjór, er hann átti þar á tunnu. En þeg-
ar brytinn kom til, var tunnan galtóm.
En þessi tunna var sú sem sveinninn
biskups hafði seitt mungát úr við ána
forðum. (Úr skrifum Ólafs gamla).
REIKNINGSÞRAUT
Ólafur konungur Tryggvason spurði
bjargbúa nokkurn að því hve fjöl-
mennur hann væri. Karl svaraði:
Eg hefi 12 báta fyrir landi
og 12 menn eru á hverjum báti,
12 seli drepur hver maður
og í 12 lengjur er skorinn hver selur,
og hver lengja er skorin í 12 stykki;
þá eru tveir um toddann,
og teldu þar af kóngur.
NIELSARHLAUP
heitir á Þverá í Blönduhlíð og dregur
nafn af Nielsi skálda, því að þar hljóp
hann yfir og þykir þó óárennilegt, því
það er á milli kletta. Niels var manna
léttastur á fæti og hljóp jafnan, en
sást varla ganga hægt, og það fram á
gamals aldur. Á yngri árum æfði hann
SNJÓRINN KOMINN! — Um miðja vikuna sem leið gerði fyrsta fölið í Reykja-
vík, en þótt það væri lítið var sem æskan hefði himin höndum tekið. Slíkan
fögnuð vekur fyrsti snjórinn alltaf. Og þá er um að gera að búa sig vel og
komast sem fyrst út í snjóinn, þó ekki sé til annars en velta sér í honum og
jafnvel fara í snjókast. Þessi litli snáði er sýnilega ánægður, þótt snjórinn væri
ekki svo mikill að hægt væri að gera úr honum hús né snjókerlingar.
— Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.
sig mikið í að stökkva, og einatt yfir
ár og læki.
VÖKUMAÐUR
Það var alþýðutrú, að maður sá, er
fyrstur er grafinn í kirkjugarði, rotni
ekki og taki æ á móti þeim, er síðar
verða grafnir. Þann mann hafa menn
kallað „vökumann", því hann á að
vaka yfir garðinum. Ósjaldan hafa
menn þótzt finna slíka vökumenn. Etu
þeir ófrýnir ásýndum, en þó rjóðir í
andliti eins og aðrir menn og órotnir.
Einu sinni var verið að taka gröf í
útsuðurhorni kirkjugarðsins að Görð-
um á Álftanesi. Komu líkmenn þar nið-
ur á mann órotinn og rauðklæddan. —
Prestur bauð að byrgja gröfina hið
bráðasta og siðan hefur ænginn verið
grafinn þar. Sagt er að vökumaður
liggi í Sturlungareit í kirkjugörðunum
í Reykholti og Síðymúla, á Lundi og
Gilsbakka, en það er útnorður fjór'5-
ungur þessara garða.