Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1953, Blaðsíða 12

698
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
York Times 2. sept. og 26. sept
Þetta leit heldur óíriðlega út, og
var næsta nýstárlegt að gefa út
frimerki sem áróðursvopn í deilu-
máli milli tveggja þjóða, enda
munu varla finnast dæmi til siiks
áður. Ég bjóst við, að eitthvað
stæði á þessum frímerkjum, sem
gæíi þetta til kynna. En nú hef ég
fengið þau öil timm og það stendur
ekkert á þeim, sem sýni þenna til-
gang þeirra. i Morgunblaðinu 30.
sept. er prentuð greinargerð pósí-
og símamálastjórnarinnar um frí-
merkin og einungis sagt þar, að
þau „séu gerð til minningar um
virðulegar leifar fornra tima'*. —
Kveður þar við friðsamlegri tón,
enda held ég að frimerki gætu ekki
vakið athygli heimsins á handrita-
máhnu. — Tvö þeirra sýna dálítið
mismunandi myndir af handriti af
Njálu, hið þriðja sýnir upphalsstaf
úr Skarðsbók og hið íjórða upp-
hafsstaf úr Stjórn, hið timmta er
broslega barnalegt, þvi það sýnir
hönd með fjaðrapenna, sem er að
skrifa á blað, eins og það hafi
hvergi verið gert nema á Islandi.
Erlendis mun greinargerð stjórn-
arinnar, þó hún sé næsta loðin,
verða fylgt í frímerkjaskrám eins
og Scott’s Catalogue, svo að þar
mun þess varla verða getið að frí-
merkin séu gefin út til að vekja
athygli heimsins á handritamálinu,
enda mundi heimurinn ekki skeyta
því hvort sem er. Hér virðist því
vera skotið yfir markið, ef frímerk-
in eru gefin út í þeim tilgangi.
----------------★-----
Þegar litið er yfir íslenzka frí-
merkjagerð síðari tima held ég það
verði augljóst, að póststjórninni
hafa verið mjög mislagðar hendur
á því sviði, og hún hefur sýnilega
oft verið í vandræðum með að
finna viðeigandi efni, þegar ein-
hvers var að minnast, eins og bezt
kom fram á Alþingishátíðinni. Nú
erþaö mjog algengt meöal erlendra
þjóða að setja á frímerki myndir af
merkismönnum þeirra, rithöfund-
um, skáldum, vísindamönnum o. fl.
Þetta hefur íslenzka stjórnin van-
rækt að gera að mestu leyti, en þó
er sérstaklega ástæða til að gera
það, því að erlendis eru íslendingar
mest þekktir sem bókmenntaþjóð.
Það hefur verið oft tækifæri til að
gera þetta á síðustu árum. Ég hef
þegar minnzt að framan á Ara
fróða og Arngrím lærða, en það
hefði verið ástæða til að minnast
annarra. 1927 var þrjú hundruð
ára dánarafmæli Guðbrandar bisk-
ups, 1928 tvö hundruð ára afmæli
Jóns Eiríkssonar, 1933 hundrað ára
dánarafmæli Magnúsar Stephen-
sen, 1941 Bjarna Thorarensen, 1952
Sveinbjarnar Egilssonar, og fleiri
mætti telja sem til eru góðar mynd-
ir af. Þetta minnir þjóðina sjálfa á
merkismenn hennar, og þegar út-
lendingar sjá myndir manna á frí-
merkjum, er þeim forvitni á að vita
hverjir þeir séu og hvað þeir hafi
gert, og vilja fræðast um land og
þjóð þeirra.
Þetta ætti póststjórnin að taka til
athugunar, því að ef hún gefur
ekki andlega lífinu betri skil en
hún hefur gert hingað til, er hætt
við að hún á þessari vélaöld sökkvi
niður í tóma efnishyggju og fari að
gefa út frímerki með myndum t. d.
af Áburðarverksmiðjunni í Gufu-
nesi, sementverksmiðjunni á Akra-
nesi, og síðast en ekki sízt af síldar-
bræðsluhöllinni í Örfirisey, svo að
innlendir og útlendir ferðamenn
kannist við hana, ekki bara af lykt-
inni, þegar þeir sigla inn til höfuð-
staðarins.
Halldór Hermannsson.
— Ég gaf konu minni bók um sparn-
að og hún er stórhrifin af henni.
— Jaeja, hefur það svo borið nokkurn
árangur?
— Já, ég er hættur að reykja.
-------------------------------
Veiðisaga
HINN mikli veiðimaður var að segja
gestum sinum sögu:
— Einu sinni sem oftar var ég á veið-
um og sá þá stóran grábjörn, sem
stóð bak við tré niðri í gili. Eg
sá að engin leið var til þess að skjóta
hann, nema með því móti að skjóta
fyrst í stein og láta kúluna endur-
kastast þaðan í björninn.
Svo sýndi hann þeim með handa-
slætti hvernig þetta mætti ske og
mælti: — En það var enginn hægðar-
leikur. Fyrst varð ég að reikna út
hvar kúlan ætti að koma í steininn,
hvað hún mundi fletjast mikið út og
hvaða stefnu hún yrði að taka, þannig
skemd, til þess að hitta björninn. Og
mér taldist svo til, að líkurnar væri
60 á móti 40 að ég mundi hæfa björn-
inn. Þetta var vandaskot. En svo
hleypti ég af.
Nú varð þögn. Áheyrendur biðu
spenntir eftir því hvernig farið hefði
og að lokum gat einn ekki setið á sér
og spurði:
— Feldirðu björninn?
— Nei, sagði hinn mikli veiðimaður,
ég hitti ekki steininn.
0^)*5>0
Veiztu þetta
Þegar menn lesa, þá beina þeir sjón-
inni að efra hluta stafanna.
—QQ—
Sá hét Gordon McKay, sem fann
upp saumavél til þess að sauma sóla
undir skó. Það var árið 1861.
—OQ—
Silfurbergssalli er notaður við leir-
kerasmíði.
—ÖQ—
Ammoniak: var einu sinni unnið úr
hornum, klaufum og hófum dýra.
—OO—
Spinat er kallað ,,putsai“ á kin-
versku og þýðir að það sé komið frá
Persiu. Það var flutt til Kína mörgum
öldum áður en ísland byggðist.
—OO—
Hundar geta aðeins hreyft kjálk-
ania upp og niður, en ekki til hliðar.