Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1953, Blaðsíða 17
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
703
■wi
Sl^sað fólk os börn
spm b»öa þess að vera
flutt frá evn|i< til
meginlandsins.
■V '$• *'í f
■ ■
****
sokknir í sjó og ströndin var gjör-
breytt, komnir cjrangar og klakk-
ar þar sem engir höfðu verið áður.
Drun\irnar gengu í sjfellu, því að
hver jarðskjálftakippurinn af öðr-
um skók eypa og hristi.
Að lokum komumst vjð þó inn
í höfnipa hjá Argostoliu. Þorpið
var þá ekki annað en rjújtandi
rústir. Hafnarmannvirþin voru
horfin og brvggiurnar líka. Fiqldi
skipa vay á hvolfi í höfninni. Við-
bióðs]egur þefur fyllti loftið, svo
að við gátum varla náð andanum
þegar nær dró landi.
Um leið og báturinn rendi inn
í höfnina, flevgði fjöldi fólks sér
í sjóinn og ætlaði að synda út að
honum. Fólkið var tryllt af ótta og
skelfingu. Aðrir stóðu í fjörunni
og hljóðuðu hástöfum. Við leituð-
um með augunum en gátum ekki
séð ástvini vora á meðal þess. Ég
stökk þá út í léttibátinn, en bað
Gileidos að halda bátnum úti á
miðri höfn. Ég hafði ekki róið
nema nokkur áratog, er mér varð
litið á sérstakan hóp manna, sem
hafði vaðið út í sjóinn. Og hvað
sé ég þá? Konan mín og bæði
börnin standa þar fremst. Hún
sagði mér seinna að hún hefði flúið
með bæði börnin að heiman um
leið og fyrsta hrynan byrjaði. Hún
fór með þau niður að sjó, því að
hún vonaðist eftir að ég mundi
brátt koma og geta bjargað þeim
Ég flýtti mér að draga þau upp
í bátinn og reri svo aftur um borð.
Þegar ég hafði komið þeim upp
í þilfarsbátinn, var ég að hugsa
um að fara í land og vita hvort
ég gæti ekki fundið móður mína.
En þá heimtaði Gileidos að fá að
fgra í land á bátnum, og það var
sjálfsagt. Ég sá að hann náði landi
og ruddist í gegn um mannþröng-
ina þar. Svo hvarf hann. En bát-
urinn kom aftur drekkhlaðinn af
fólki.
Þá komu nýar jarðskjálftahryn-
ur. Jörðin lék á bræði og bvgging-
ar, sem áður höfðu hangið uppi,
hrundu nú unnvörpum. Trvlt af
skelfingu æddi fólkið niður að sjó
og ætlaði að revna að komast um
borð hiá mér, því að bar sýndist
eini griðastaðurinn. Ég innbvrti
rúmlega fimmtíu. en varð svo að
reka hina frá, og margar hendur
varð ég að slíta af borðstokknum.
Báturinn var svo hlaðinn að hann
lá með borðstokkum og ég óttaðist
að stormhviðurnar mundu hvolfa
honum.
Það var enginn hægðarleikur að
koma seglinu upp né athafna sig
á þilipm. Ég varð að ganga eftir
hástokknum til þess að komast
nokkuð, því svo var fullt á þilfar-
inu að þar varð ekki þverfótað.
En margir réttu mér þó hjálpar-