Lesbók Morgunblaðsins - 28.03.1954, Blaðsíða 10
214
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
inn í iðuna af skófluhjóli skipsins
og hjólið varð honum að bana.
Byrðingur skipsins var heill eft-
ir sprenginguna og það var allra
manna mál að ekkert skip annað
hefði þolað slíka sprengingu, enda
væri þetta hin mesta sprenging er
sögur færi af í kaupfari.
Brunel var veikur þegar þetta
skeði, eins og áður er sagt, og eng-
inn þorði að segja honum frá þessu
nýa áfalli skipsins, vegna þess að
menn óttuðust að fregnin mundi
ríða honum að fullu. Það var ekki
fyr en á f jórða degi að honum barst
sagan til eyrna. Og það fór eins og
menn höfðu óttast. Fregnin reið
honum að fullu. Hann var greftr-
aður í Kensal Green kirkjugarð-
inum.
Skipið var ekki vátryggt. Stjórn
félagsins krafðist þess að skipa-
smíðastöðin bæri ábyrgð á tjóninu,
því að það væri hennar sök að
gufupípan hefði verið stífluð. Sein-
ast varð þó að samkomulagi að
skipasmíðastöð Russels skyldi fá
5000 sterlingspund fyrir viðgerð-
ina, en hún skyldi framkvæmd á
þremur vikum, því að samkvæmt
áætlan átti skipið að fara til Amer-
íku hinn 8. október.
Weymouth Waterwork Company
keypti hinn bilaða reykháf og setti
hann sem vatnsrás í Sutton Poyntz-
stífluna, og þar er hann enn.
Ymis fleiri óhöpp.
Þegar viðgerð var lokið þótti
stjórninni orðið of áliðið til þess
að senda skipið vestur um haf.
Það hafði líka fengið svo slæmt
orð, að litlar líkur voru til þess
að nokkrir farþegar vildu fara með
því. Eina von stjórnarinnar um að
hafa eitthvað upp úr skipinu, var
sú, að hafa það til sýnis vestra, en
þá þýddi ekki að koma með það
þangað fyrr en með vorinu. Skip-
inu var því lagt í Holyhead og
þar átti það að vera til sýnis.
En ekki hafði það verið þar nema
skamma hríð, er ofviðri kom á.
Skipið slitnaði upp og var að
hrekjast í 18 klukkustundir, en
skipstjóra tókst þó að bjarga því.
Þá þóttist félagsstjórnin sjá að
ekkert vit væri í því að hafa skip-
ið þarna. Ákvað hún því að flytja
það til Southampton og láta það
liggja þar um veturinn.
Hluthöfum var nú ekki farið að
verða um sel. Þeir kröfðust þess
að fundur væri haldinn í félaginu
og stjórnin gæfi skýrslu um hag
þess. Þar kom ýmislegt furðulegt
í ljós. Skipið haíði nú gleypt eina
milljón sterlingspunda. Það hafði
verið veðsett fyrir 40.000 pundum
og stjórnin skuldaði auk þess
36.000 pund, en átti aðeins 1000
pund í sjóði. Hluthafarnir urðu
æfir og heimtuðu að stjórnin segði
af sér.
í janúarmánuði þá um veturinn
ætlaði Harrison skipstjóri að fara
í land á báti. Með honum var lækn-
ir skipsins, sjö hásetar og 9 ára
gamall sonur gjaldkera skipsins. Á
leiðinni í land brast á þá storm-
kviða. Harrison skipstjóri sat við
stýrið og skipaði að lægja seglið.
Það var ekki hægt, því að drag-
reipin voru frosin. Bátnum hvolfdi.
Þar drukknaði skipstjórinn, dreng-
urinn og einn af skipverjum.
Stjórn félagsins sagði af sér. Ný
stjórn var skipuð og formaður
hennar var Daniel Gooch. Hin nýa
stjórn hófst þegar handa um að
koma fjármálunum í betra horf
og rétta við álit skipsins meðal
almennings. Fyrsta verk hinnar
nýu stjórnar var að neita að greiða
skuld sína við skipasmíðastöð
Russels. Tvívegis hafði hann tap-
að stórfé á skipinu áður. Þetta reið
honum að fullu. Hann varð gjald-
þrota.
Nú hafði hin þriðja stjórn tekið
við skipinu, og enn hafði þetta
mikla skipsbákn ekki flutt einn
einasta farþega milli landa.
Vesturförin.
Að lokum lét skipið þó úr höfn
í Southampton hinn 16. júní 1860
og var íerðinni heitið vestur um
haf. Farþegar voru aðeins 35 og
svo 8 stjórnarmenn, sem fóru með
að gamni sínu. En skipshöfnin var
418 manns. Farmurinn var ekki
annað en 500 stórtylftir af sósu-
glösum.
Skipstjóri var nú John Vine
Hall, einn af reyndustu skipstjór-
um Breta í Indlandssiglingum og
sá er fyrstur hafði fengið réttindi
til þess að stjórna gufuskipi. Hann
bjó vel um sig í hinni rúmgóðu
íbúð skipstjóra og hafði meðal
annars stórt píanó með sér.
Það bar ekki mikið á farþegun-
um í þessu stóra skipi, og þeir
höfðu sér helzt til skemmtunar að
skoða öll þau furðuverk, sem voru
um borð. Úti í miðju Atlantshafi
brast á stormur mikill. En sam-
kvæmt skýrslu skipslæknis urðu
aðeins þrír menn sjóveikir. Það
voru kyndarar, sem ekki þoldu
hinn óbærilega hita niðri.
Á hverju kvöldi voru hljómleik-
ar, því að skipið hafði sína eigin
hljómsveit undir stjórn prófessors
MacFarlane. Eins lék hún yfir
borðum og þá var snætt nýtt kjöt,
því að skipið hafið meðferðis lif-
andi nautpening og fugla, sem
slátrað var smám saman. Og
kampavín var óspart drukkið —
„svo mikið kampavín að skipið
hefði getað flotið á því“, segir í
einhverri frásögn af þessari ferð.
Að morgni hins 28. júní sást til
skipsins frá Sandy Hook. Loft-
skeytamaðurinn þar varð of seinn
að koma fréttinni í morgunblöðin,
en fregnin barst eins og eldur í
sinu um alla New York. Klukkan
tíu um morguninn var ótölulegur
bátagrái kominn til móts við skip-