Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1956, Blaðsíða 14

£~258
^ LESBÓK MORGUNBLAÐSrNS
r eitt port fyrir konung þá hann ekyldi
< keyra þar i gegnum. Þar voru allir
málarar eaman koninir, sem sungu þá
líkfylgdin íór íram hjá. Þetta port er
þaó faliegasta, sem eg hefi séð á ævi
minni. Það var líka til að sjá, þvi að
þar brunnu 1500 lampar. Þar var upp-
máluð sú konunglega kóróna og hans
nafn. Þessu var svo kunnáttulega fyrir
komið, var það lrka sem það snerist
í hring í gulllegum ljóma, sem hafði
eins og regnbogaliti. Þetta var allt út-
verkað með ljósum. Þar stóðu þessi
oro fyrir dyrum portsins: Konungurinn
var vís og réttferðugur og kóngurinn
elskaöi vizku og kunni að slá upp
á ileiru.
Á þeirri hliðinni sem sneri frá borg-
inni, var eitt .vers,- sem eg man eL
Þar voru lika málverk og menn sem
blésu í lúðra. Þíu- brunnu 4 befaklar,
sinn á hverju horni portsins. Það
stcð á- því plássi sem heitir Vestur-
brú.
Nú kemur likfylgdin Danakonungs.
Hann skal flytjast til Hróarskeldu, þar
sem hans feður og forfeður liggja. Á
undan komu 100 stríðsmenn, það var
lifvagtin. Þeir voru i látúnsbrynjum,
með hjálma á höfði og mikla korða.
Þair blésu í lúðra með sorglegri raust.
Svo komu fótgangandi þénarar, allir
heidu á stöng með stórum ljósum á
endunum. Ei kunni eg að telja þann
fjölda, sem var með þessar stangir,
er líka kallast befaklar. Nú kemur vagn
þess dauða. konungs og þar á eftir.
vagninum gekk hans . reiðhesiur. Svo
kom sá stóri líkvagn, með 8 hesta hvíta
fyrir. Þeir voru allir yfirklæddir með
svörtu. Vagnixm var mjög hár og undra
fallegur. Hann var með logagylltum
4 stöplum og með gulllegu kögri allt
í kring. Fyrir ofan kistuna, ofan yfir
höíðagaflinum, stóð eflir venju sú
kónglega kóróna. Allt var þetta gull-.
legt og mjög fallegt
Þar á eítir kom núverandi kóngur,
Friðrik 7., með 6 hesta brúna fyrir.
vagninum. Lika voru ailir. ráðherrar
ríðandi með alvæpni, samt þeirra þén-
arar, heila .veginn með befakla. (Hefði
eg ei séð fyrr neina prýði, þá hefði
eg ugglaust gleymt sjálfum mér að sjá
upp á þvilíka viðhöfn og fegurð alit
í kring).
Allt í knng um borgma var skotið
fallstykkjum, hvert heióursmerkiö
fylgdi öðru, sem ei var of gert, því
konunguriim var vitur maður og gó6-
ur og viMi vel þegnum sínum.
Htafn:
Ögn um ánamabkinn
H A N N E R kominn upp, — ána-
maðkurinn! — Já, ánamaðkurinn er
kominn upp. Upp er hann kominn
undan köldum klaka.
ÞaS er voðboðinn.
Vorið er komið og svo kemur sum-
arið.
Klakann leysir úr jörð og moldin
hlýnar.; Víst er. hann fagur vormorg-
vminn. Við þekkjum það öll.
Gerið eitt góðir menn og konur, með
þvi einhverntima eiga allir að geta
skapað sér frí eða friðstund. Hvílið
bíia og bifhjól einu sinni eða tvisvar.
Risið upp ária morguns og farið á
fætur, þegar allt er í gróandanum.
Gangið út um græna haga meðan sól-
m rís og svífur .hærra á himininn.
Náttdöggina eimir efst af stráunum,
en dnggardropar, tárhreinir, eins og
glitrandi. perlur, hvíla enn í hverju
blaði.. Stórar daggperlur, hnöttóttar,
ljóma og glitra í blómbikurum.
Klæðist gúmmístígvélum eða góðum
bomsum. Náttdöggin þétt og þung ligg-
ur úrsvöl undir í grasinu og flæðir
um fótinn í hverju spori. Væðan er
viðkunnanleg og slóðin sést langar
leiðir.
Grundir. og grafningar, bakkar og
berangur, ilma ljúfan af reyrgresinu
góða og möðrunni mjúku, en úr urð-
um og holtum angar blóðbergið. Fugla-
söngur fyllir loftið og það er ást í
þeim söng öllum, fyriiboöi frjófgunar
og vaxtur.
í væðunni skapast vítt útsýni. Nú
er að létta naaturþokunni; hún er farin
af flóanum, aðeins smáhríslur .eftir og
eru að-hjaðna. Svoær og á landi líka.
í fjallahlíðum, í gjljadrögiun og gljúfr-
um, þar eE hún enn, þokan, að gufa
upp greyið, en góðlátlega. Lítið á
bændabýlin, þessa dökkgrænu díla,
er hjúfra sig vinalega á víð og dreif
á bersvæði, undir fjöllum eða í faðmi
dala. Sólin rís og roðar í fjarska fjalla-
tinda. Fer svo að rjúka á flestum bæ-
um. í logpmu cg ládeyðunm standa
raykiœir. eum. og stoðir beint upp_ á
endann. En í spegilskyggnum fleti
fjarðarins, ellegar skuggsjé vatnsins í
djúpum dalnum, sjást háreist fjöll,
hús og bæir öfug og eins og á höfði,
líkt og þar væri huliðsheimur í okkar
heimi, sveipaður dásemdum og draum-
um. —
En nú var það einmitt maðkurinn,
sem ég vildi minnast. Næturdöggin er
hans heillatími, en undir eins og dagar,
flýr hann i fáðm móður sinnar, mold-
arinnar. Þarna finnast þó undantekn-
ingéir eins og annarstáðar. i morgun,
er ég kom úr minní göngu, voru marg-
ir ormar uppi í einum stað. í nótt hafði
nefnilega rignt, og þó ekki æði mikið.
En það vita menn með vissu, að ána-
maðkar skrída upp úr moldinni í rign-
ingum.
Ef til vill mætti álita, að þeir gerðu
það til þess að kafna ekki í vatninu,
sem sígur mður í jörðina, þó er það
ekki aðalorsökin, heldur hin, að forðast
kolsýru, sem myndast í jarðveginum
fyrir áhrif regnvatnsins.
Súrefni í jarðveginum minnkar eftir .
mikið regn, með því að loftholur og
loftpípur jarðvegsins fyllast, en kol-
sýran eykst. Ánamaðkar þola illa kol-
sýru og skriða því upp á yfirborðið..
Þessir ánamaðkar, er.ég minntist á,
voru allir á litlum bletti, á gangstétt
einni, er lá meðfram túnjaðri. TVeir
litlir drengir voru að stappa á möðk-
unum og merja þá undir fótunum og_
lítil telpa stóð með dúkkuna sína .og
horfði á.
Ég bað drengina að vera góða við
ánamaðkana; hætta að merja þá-og
deyða, en .taka þá heldun. upp og
hjálpa þeim. að komaat á góðan .og
þurran stað, þar sem þeir gætu nkrið -
ið í jörðina. Enda. þptt þeir væru..ó-
fagrir á að líta, þá væru þeir samt
einhver mestu nytjadýr er hrærðust
í jörð og á. Þeir aðlöðuðu og undir-
byggju jarðveginn fyrir jurtirnar, en
á jurtunum lifðu svo aftur menn og
dýr og maðkaðirnir sjálfir siðast. Þeir
væru því lífsnauðsynlegur hlekkur. í
þróunarsögu lifsins á jörðinni og svip-
að mætti segja .um.óáejjandi.aórar.lií-.
verur, sem vaaru þó ekkí eipp nyt-
samar og ánamaðkurjnn.