Lesbók Morgunblaðsins - 27.05.1956, Qupperneq 8

,ESBÓK MORGUNBLAÐSINS
300
Gálgaklettur
Hinrik B. Þorláksson:
Alelnn fór ég einu sinni ’k-*
erfiða í ferð á göngu.
Áfram hélt ég allan daginn
orðinn þreyttur fyrir löngu.
Síðla kvölds er sól var hnígin
svalar bak við Ægis dætur,
tyllti ég mér i torfrúst niður
til að hvíla lúna fætur.
Sat ég þar og horfði á hafið,
húmið var að færast yfir.
Enginn heyrðist andblær þjóta ,
ekkert kvak frá því sem lifir.
Lít ég við og sé hvar situr
svona röska armlengd frá mér,
niaður einn svo afar skrítinn.
Afskaplega við það brá mér.
Síðan hött á höfði bar hann,
huldist andlit sjónum mínum:
„Hver ert þú og hvaðan ertu,
hvert er heitið ferðum þínum?“
„Ekkert þarftu að óttast maður,
ég er bara meinlaus vofa.
Þá sagt ég hef þér sögu mína
svíf ég burt og fer að sofa.
Kiri nefndur ég var áður,
«r nú fyrir löngu gleymdur.
Ból mitt er í banahrauni,
beat mun ég þar vera geymdur.
Ó1 mig kona út á nesi
— ei ég hennar minning blessa. —
Hún Skauzt upp í æðri heima
er ég skrapp í veröld þessa.
Faðir minn í fylliríi
flæktist út úr þessum heimi.
Ekkert veit ég um hann meira
enga því hans minning geymi.
Tötrum hulinn einn varð eftir
ofurlítill reifapési.
óvelkominn byrðarbaggi
hændunum á Álftanesi.
Ekki mátti bera út barnið,
búendum varð fátt til ráða.
Ást var treg við auman „króa“
enginn vildi taka snáða.
Uppboð hélt á ómaganum
oddvitinn að gömlum vanda.
Undirboð var algild regla,
afhentur því lægstbjóðanda.
Flæktist síðan milli manna
munaðarlaus vesæll drengur.
Yfirgefinn einstæðingur
unz þar fékkst ei meðgjöf lengur.
Var ég þá sem vinnumaður
vistaður hjá nirfli ríkum.
Kaupið mitt var föt og fæði,
fékk þó aldrei neitt af flikum.
Hérna mátti ég þrotlaust þræla,
þar var alltaf nóg að vinna.
Þó varð ég að svelta, svelta,
um saðning var þar heldur minna.
Stal ég súrum sviðakjamma
sem að átti að fara i gesti.
Lika einum lundabagga,
sem líklega átti að geyma prestl.
Hugðist ég í fjósið fara
fenginn með og éta í næði.
Húsbóndinn mér hentist eftir
hann var þrútinn ógnarbræði.
Stóran lurk í hægri hendi
hafði karlinn til að berja.
Þreif ég reku þar við kampinn
því ég hugðist lífið verja.
Rekan kom á hægri handlegg,
hekk ’ann brotinn máttlaus niður.
Missti lurk, sem mundað hafði.
Mér var búinn enginn friður.
Ég var tekinn, bundinn, barinn,
bióðrisa og marinn víða.
í hesthúskofahróf svo látinn
hérna skyldi ég dómsins bíða.