Lesbók Morgunblaðsins - 05.08.1956, Blaðsíða 2

422
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
l>"'Z fc<vff<sX Cyak''£*~b’ £’&yA., fí sfrg'-
físr-v-iötjköfí^ gk'rt’k^ yfrr*'
,, Jt4 »*»//• ci
<XlS»«H(y _ _ (^VííL /.-j, ft|| $;í* t <»V
I<< - - ]o« ^ 'sXr.v^^ /• Crá'v-Wfjr k‘r*'
uly7 ^ \l5^yL' |íwJ ^><» '
^>*<, -» vij fc^; ><>-»-*' £>"0 y** »N» íj'T*'*
-ó(5's'1‘ V’** íc^ T^’! 'v ' |48»-5r" /; ^ -4-
V 7»*r»CT<v*»<»* / <». JJÁí-v*t “/<Ír« <». / þ « * - J V» 1/1 Zs>*-'r~''&/
£Li-^T ■ ^ 'w A^PbL lf\->>------------ JW i»-
rTjn'T* r1 Sv<
Jcy• <fec/f- y T»f-^3• ‘. ^i. ÍKuvi-Twitf
~fU ^ f. + ^ v . 4fcy'-L-Z
A-EJtó; i knþf •?'W~ #-'■
<X>
\>Jv''-'-~ ^g’V-v' -------- *ý<?Vi//. <>Hi-~yp»r'7 fi-m ^>'L--*0’<v'l-»~«V''~
<v^ ^c^-X J}» rt<^ ia íívW; „
^/Uíj<^S/ 3a -_
^ ''fej.O/,
L-Tl
v
Á fyrra helmingi 17. aldar tóku tslendingar að gefa fornriíum sínum meiri gaum
en fyrr, og bcindist athyglin þá ekki sizt a3 fornum kveðskap, enda var hann
torskildari en annað. Meðal þeirra manna sem þá voru fremstir í flokki var
einn bóndi, Björn Jónsson á Skarðsá í Skagafirði. Hér sést cin blaðsiða úr
skýringum hans við Höfuðlausn Egil3 Skallagrimssonar (AM 552 I, 4to),
sömdum árið 1634. Neöan við þessar skýringar kvað Björn visuna:
Mín ei þykir menntin slyng
maetra lýða dróttu,
cg var að ráða árið um kring
það Egill kvað á nóttu.
þar inn í allmikið anddyri. Þar sat
kona nokkur og tók kveðju okkar
vel og spurði hvort við ætluðum að
finna Jón prófessor Helgason. Sá-
um við á því að hann hafði áður
tilkynnt komu okkar. Og er við
i játtum því að það væri erindið, tók
hún lykla í hönd sér og íylgdi okk-
ur um ganga nokkra þar til við
komum að stóru járntjaldi. Bak við
það var langur gangur og svo hár
að hann náði upp að þriðju hæð í
húsinu. Konan tók nú til lykla
sinna og opnaði dyr á járntjaldinu.
Sagði hún að við skyldum fara
ganginn á enda og knýa þar dyra,
því að þar innar af væri Árnasafn.
Síðan læsti hún dyrunum á eftir
okkur.
Við fórum inn gangim.. Þar er
á báðar hendur bókasafn háskólans
á tveimur hæðum. Safnið er fyrir
löngu vaxið upp úr húsakynnun-
um, svo að lausaskápar hafa verið
settir á milli inna upphaílegu bóka-
skápa, og eru því þarna þrengsli
mikiL
Við dyrnar á Árnasafni tók Jón
próf. Helgason á móti okkur og
bauð okkur inn í þau húsakynni,
sem í meðvitund allra íslendinga
eru helgidómur. En þar var svo
sem ekkert helgidómslegt. Þarna
hefir verið þiljaður af þröngur
ranghali þvert yfir húsið. Er sinn
glugginn hvorum megin á þessum
ranghala og er breiddin á honum
I lítið meiri en gluggabreiddin. En
j það er eigi aðeins að þarna sé
[ þröngt og vinnuskilyrði engin, held
| ur er staðurinn óvistlegur og ömur-
* legur. Eg hafði að vísu heyrt menn
segja frá því áður, að húsakynnin
væri leiðinleg, en aldrei hafði ég
getað gert mér grein fyrir að þau
væri jafn léleg og óhentug og ó-
sæmileg, sem raun ber vitni. Allar
hyllur og skápar eru úr timbri. Er
því ekki furða þótt mörgum hafi
sýnzt óviturlegt að geyma safnið
dýra þama, því ef eldur kemur upp
í þessum mjóa gangi, þá er ósýnt að
nokkru yrði hægt að bjarga.
Og þarna halda sumir að Árna-
safn sé „bezt komið“!
Geta má þess, að fyrir framan
skilrúmið, og inni í aðalbókasafn-
inu, cru tveir básar og hefir það
orðið úr, að þar fengi að hafast við
þeir vísindamenn, er vilja nota
Árnasafn. (Annan þessara bása
hefir nú Ole Vidding lagt undir
sig). Annars er ætlast til þess að
handrit úr Árnasafni sé notuð uppi
á iofti í lesstofu háskólabókasafns-
ins.
Frézt hafði að Danir væri að
roisa nýtt hús handa Árnasafni, en
ekki er það rétt. Hitt er satt, að
gert er ráð fyrir að safnið verði
flutt í annað hús um næstu ára-
mót, svonefndan Proviantgaard hja
bókhlöðu konungs. Hús þetta losn-
aði vegna þess, að stofnun sú, er
hafði það til umráða, fluttist í veg-