Lesbók Morgunblaðsins - 05.08.1956, Blaðsíða 14
434
LESBÓK MORGCJNBijAÐSrNS
Smásagan
Eg komst í kast við dreka
sýn opnaðist ekki mannkyninu,
þegar tókst að beizla hverja orku-
lindina af annari! En nú sést enn
að Jesús hafði rétt að mæla. Það
verður að leita annars fyrst —
réttlætisins fyrst — því að öðrum
kosti verða þetta djöfulleg öfl,
sem eyða lífi og menningu, listum
og fegurð, heimilum manna, heil-
um borgum og fjármunum þjóða
í miklu stærri stíl en nokkurn
mann hefir dreymt um. Hræði-
legasta martröð heimsins, er sú
orka sem vísindin hafa gefið oss
til þess að tortíma oss sjálfum. Og
eftir því sem vísindin fá oss meiri
orku í hendur, því ískyggilegra
verður útlitið, nema því aðeins —
og allt er komið undir þessu
„nema“ — nema vér leitum fyrst
guðs ríkis og réttlætis hans.
Þótt eg hefði enga aðra ástæðu
til þess að trúa á guð, þá mundi
eg samt trúa á hann, vegna þess
að þetta lögmál, sem Jesús birti
oss, er eilíflega í gildi. Hugsið yð-
ur heiminn eins og efnishyggju-
menn lýsa honum, ekkert stöðugt
nema foreindir og rafeindir, sem
þó æða áfram í blindni — og svo
á hinn bóginn þetta alheims lög-
mál: að mennirnir geta ekki öðlast
þau gæði, sem þeir þrá, nema því
aðeins að leita réttlætisins fyrst!
Þetta- lögmál hefir engan svip af
heimsmynd efnishyggjumanna. —
Það ber svip þess heims þar sem
er algóður guð og þar sem allt það,
sem á að standa, verður að byggj-
ast á óhagganlegu réttlæti hans.
En þótt þetta sé alheims lögmál
og hafi því sérstaka þýðingu fyrir
þjóðina sem heíid, megum vér ekki
gleyma hverja þýðingu það hefir
gagnvart einstaklingum. Að leita
réttlætisins er fyrst og fremst
einkamál. Ef þjóðin eða heimurinn
fæst einhvern tíma til þess að leita
réttlætisins fyrst, þá er það vegna
þess, að nógu margir þegnar hafa
gert þeð. Það er eins og Konfusius
EG VAR sendur af stjórn hollenzku
Vestindía, eða Antille-eya eins og
þser eru kallaðar, til eftirlits um nýa
landúthlutun á eynni St. Eustatius.
Þetta var sumarið 1946. Þarna hitti ég
embættismann, sem heitir Pieter Stuys,
og eitt af því fyrsta, sem hann sagði
við mig var þetta:
„Ef þú skyldir einhvern tíma fara á
veiðar einsamall, þá forðastu að fara
suður í klettana, því að þangað sækja
drekarnir um þetta leyti árs.“
„Drekar?“ át ég eftir forviða.
„Já, drekar, þessir stóru iguanas, sem
geta orðið sex fet á lengd og vega 45—
55 pund. Venjulega eru þeir meinlaus-
ir, ef maður áreitir þá ekki, en nú er
fengitíminn hjá þeim og þá eru þeir
grimmir".
Mér varð litið til inna úfnu kletta-
belta í fjallinu, sem þeir kalla Asa.
En mér var ekki í hug að fara á veið-
ar, því að bæði var allt of heitt og
við höfðum nóg kjöt að borða.
En fáum vikum seinna tepptust sigl-
ingar yfir Kariba-haf, vegna hvirfil-
bylja. Kæliskipið, sem var í ferðum
frá San Juan á Puerto Rico tafðist, og
kjötbirgðirnar þraut. Þá fór mig að
langa í nýtt kjöt, og okkur Stuys kom
saman um, að við skyldum fara með
smáriffla upp í Asahlíðar og reyna að
skjóta fjalladúfur, sem þar hafast við.
Þatta eru í rauninni ekki dúfur, þótt
þær. séu kallaðar svo, heldur eru þetta
ír.iklu stærri fuglar. Skrokkurinn á
þeim vegur um þrjú pund, og kjötið er
einna líkast andakjöti.
Þegar ég kom að sækja Stuys hafði
hann veikst af hitasótt og taldi það
ekki ráðlegt fyrir sig að fara upp í
hitann í fjöllunum.
„Blessaður íarðu ekki suður að
klettabeltunum", sagði hann. „En ef
þú skyldir rekast á iguana, þá laum-
astu þegar á bro*t. Forðastu að koma
of nærri honum, því ef hann heldur
sagði: „Það eru ekki góðir akrar,
sem gera lönd að stórveidum, held-
ur góðir menn“.
að þú sitjir um sig, þá ræðst hann
á þig og rífur þig í sundur. Sérstaklega
eru karldýrin hættuleg".
„Hvernig á ég að þekkja karldýr
frá kvendýri?" spurði ég.
Hann var grafalvarlegur.
„Þú getur þekkt hann á því, að hann
er stærri, og að hann hefir þann sið
að veifa halanum til og frá. En ef hann
fer að velta vöngum, þá er kominn
tími til þess fyrir þig að flýa — og
flýa sem hraðast".
Ég lagði svo á stað. í byggðinni nið-
ur við sjóinn er ekki mjög heitt, því
að þar blása alltaf vindar, ýmist utan
af Karibahafi, eða austan af Atlants-
hafi. En þegar komið er upp í fjöll-
in, verður hitinn óþolandi og það er
eins og maður ætli að kafna. Ég var
aðeins í þunnri bómullarskyrtu, en ég
var ekki kominn langt þegar svitinn
rann af mér í stríðum straumum. Og
eftir tveggja klukkustunda göngu var
ég alveg uppgefinn og settist undir
mustarð-tré til þess að hvíla mig.
Tungan loddi við góminn og mig log-
sveið í augun undan ofurbirtu sólar-
innar. Ég hafði vatnsflösku með mér,
en vatnið kom að litlu gagni. Volgt
vatn svalar manni ekki, heldur æsir
upp í manni þorstann. En samt ,var ég
nú ákveðinn í því að hverfa ekki aftur
fyrr en ég hefði skotið einn fugl, að
minnsta kosti.
Nú lagði ég af stað aftur og gekk
eftir geitarstíg í klukkustund. Hvergi
var fugl að sjá og ekkert lifandi nema
nokkra snáka. Þegar stíginn þraut
stakk ég við fótum. Ég var þá kominn
fram á suðurbrún Asa. Framundan
var 50 feta hár klettaveggur og þarna
af brún hans sá ég langt út yfir Kariba-
hafið, sem var spegilslétt. Skammt frá
mér var gil og þar stóðu nokkur
mustarðtré. Allt í einu hrökk ég við,
því að ég heyrði í fjalladúfu þarna 1
trjánum. Ég stökk á stað og klifraði
niður þröngva bjargskoru og kom þar
niður í þétt kjarr. Þar var hreinn og
beinn vargur af smáflugum, sem nefn-
ast maribomba og eru baneitraðar. Ég
reyndi að banda þeim frá mér og
brauzt áfram í gegn um skógarþykkn-