Lesbók Morgunblaðsins - 05.08.1956, Blaðsíða 15

LEÍ3BÓK MORGUNBLAÐSINS
435
Iguana, ið fornaldarlega skriðdýr, sem
hefst við á St. Eustatiuseynni. Það er
grænieitt á lit nema hvað brúnar rend-
ur eru á halanum. Eftir endilöngu
bakir.u er kambur hvassra brodda og
undir kverkinni er poki í feliingum.
Hausinc er breiður og flatur, augun
lítil, en með augnalokum.
ið. Svo komst ég þangað sem mustarð-
trén voru og þau stóðu þá alveg á
blábrún klettabeltis, en þau stóðu svo
þétt að þau köstuðu skugga og var
hressandi að koma í hann úr steikj-
andi hitanum. Þarna var kjarrið svo
þétt að ófært mátti heita. Ég staulaðist
áfram og beygði greinarnar með ber-
um höndunum. Jafnframt gáði ég upp
í trén, hvort þar sæist ekki fjalladúfa,
og gætti einkis annars.
Skyndilega heyri ég einhvern þyt
rétt yfir mér, og eitthvert flykki
hlammast niður á lága trjágrein. Mér
varð ekki um sel þegar ég sá að þarna
var kominn dreki. Mér rann kallt
vatn milli skinns og hörunds, þrátt
fyrir hitann. Ófreskjan læsti klónum
um trjágreinina og véifaði halanum
fram og aftur. Og svo fór hún að velta
vöngum og beindi smáglyrnum sínum
að mér.
Ég leit við til þess að athuga hvernig
ég gæti flúið. En hvað haldið þið —
situr þá ekki annar dreki á trjágrein
svo sem 20 fet fyrir aftan mig. Hann
var miklu minni en hinn, svo að ég
þóttist vita að þetta mundi vera kven-
dreki. Og nú sá ég þriðja drekann
skammt þaðan.
Ég hefi lent í mörgum ævintýrum,
en aldrei hefi ég komizt í hann krapp-
ari. Nú sýndist mér stóri drekinn vera
að búa sig undir að stökkva á mig.
Hann veifaði halanum og gapti og
skein í tennur hans, sem voru eins og
tennur í krókódíl. Stuys hafði sagt
mér, að ef ég þyrfti að verja mig fyrir
dreka, skyldi ég reyna. að skjóta hann
í hausinn, það væri eina ráðið. Hann
fór nú að rétta úr sér, eins og hann
byggist til stökks. Ég gat ekki flúið, því
á aðra hönd var gínandi hengiflugið
en á hina ófært skógarþykknið, í ör-
væntingu opnaði ég öryggislásinn á
rifflinum og lyfti honum, en ég var
svo skjálfhendur að riffillinn riðaði í
höndunum á mér. Ég reyndi að miða
á haus ófreskjunnar, rétt neðan við
vinstra augað, því að ég vissi, að ef ég
hitti þar, mundi kúlan fara upp í gegn-
um hausinn.
Nú var drekinn risinn upp og velti
vöngum í ákafa. Ef mér mistókst skot-
ið, þá var allt úti. Ég stóð á öndinni.
Og svo þegar hann sneri vanganum
að mér tók ég í gikkinn og bað þess
heitt að skotið hæfði.
Það tók undir í skóginum við skot-
hvellinn og dreka maddömurnar lögðu
á flótta inn í skógarþykknið. Stóri
drekinn stóð þarna á greininni, eillífð-
ar tíma að mér fannst, en það hafa
ekki verið nema nokkrar sekúndur. En
svo féll hann á hausinn með miklum
dynk niður í skógarþykknið. Halinn
einn stóð upp úr og sveiflaðist fram
og aftur með ofsa hraða rétt fyrir
framan mig.
Fötin loddu við mig og ég var mátt-
laus af þreytu, eins og ég hefði hlaupið
langa leið í þessum steikjandi hita. En
ég hafði þó rænu á að setja annað skot
í riffilinn. Að vísu þóttist ég vita að
drekinn hefði fengið nóg, en til vonar
og vara gekk ég aftan að honum og
stjakaði við honum með rifflinum. Þá
tók hann viðbragð, eins og hann ætlaði
að stökkva á fætur. Ótta sleginn hörf-
aði ég aftur á bak og faldi mig 'oák
við stein. Drekinn kyrrðist aftur. Ég
laumaðist þá fram fyrir hann, svo að
ég gat séð hausinn, og ég hleypti af
öðru skoti. En kúlan vann ekki á
honum frekar en liún hefði komið í
stein. Ég náði í lurk og beygði grein-
amar frá svo að ég gat séð hann betur.
Hann lá þarna á hliðinni og var að
berjast við að komast á fætur. Vinstri
hliðin sneri að mér. Færi var svo stutt,
að ég þurfti ekki að miða og svo sendi
ég honum kúlu í „handarkrikann“, þar
sem mestar líkur voru til að vopn
mundu bíta á hann. Hann tók dálítinn
kipp og var svo dauður.
Fjórum klukkustundum seinna kom
ég heim, rifinn og blóðugur eftir skóg-
inn og hafði ekki fengið neinn fugl.
Eina fjalladúfu hafði ég séð á heim-
leiðinni, en ég var svo skjálfhendur,
að ég hefði ekki getað hitt ííl með
skoti, hvað þá minni skepnu.
Oft fór ég á veiðar eftir þetta, en
aldrei á þessar slóðir þar sem drekarn-
ir eru. Og ekki verð ég svo gamall að
ég gleymi þeim degi, þegar 22 mm
kúla bjargaði lífi mínu.
Baneitrað ryk
GEISLAVIRK aska úr kjarnorkuofr.-
unum getur orðið eitthvert hættuleg-
asta morðvopnið í framtíðinni. Eðlis-
fræðingurinn Hans Thirring við há-
skólann í Vín, hefir látið svo um
mælt, að um 1985 muni allar iðnaðar-
þjóðir, hversu litlar sem þær eru og
þó þær hafi engan her, verða íærar
um að strádrepa óvinaþjóðir. Hann
ritaði grein um þetta í „Harper's
Magazine“ og segir þar: „Af öllum
morðvopnum er atóm-askan léttust í
meðförum og langódýrust, þvi að
þettá er úrgangur og ógrynni íellst
til af honum, hvort sem oss þykir bet-
ur eða verr“.
Svo mikið fellst til af þessari ösku,
að menn eru í hreinustu vandræðum
með hvað af henni eigi að gera, og
þetta vandamál eykst stöðugt eftir því
sem kjarnorkustöðvum fjölgar. En um
þýðingu hennar í hernaði segir enn
fremur: „Sé nægilega miklu af henni
dreift yfir stór svæði, rnun hún d: epa
þar allt líf og alla menr., hvort hsldur
eru borgarar eða hermenn. hetjur eða
hugleysingjar. Mikill heraíli og þunga-
iðnaður, sem áður hcfir verið mæli-
kvarði á herstyrk þjóðanna, kcmur þá
ekki að neinu haldi og allar varnir
verða svipaðastar því að menn ætl-
uðu sér að stöðva snjóílóð með barna-
skóflu“.