Lesbók Morgunblaðsins - 06.01.1957, Blaðsíða 3

ir því að komast í áfangastað, eftir
níu stunda reið.
Við höfðum farið yfir margar
ár, sumar voru brúaðar, aðrar með
dragferju og sumar höfðum við
orðið að ríða og höfðu þær hvorki
verið breiðar né djúpar. En nú var
Þjórsá framundan, stærsta vatns-
fall á íslandi. Eg minnist þess enn
vel er við komum að ánni morg-
uninn eftir. Hún valt þar fram kol-
mórauð, en allt um kring eyði-
mörk og engar lifandi verur nema
við. Hér var hvorki um brú né
ferju að ræða í þessum óbygðum.
Við fórum úr skóm og sokkum og
heldum á þeim í fanginu. Ekkert
benti til þess hvar vaðið væri, en
Jóhannes gamli lagði ótrauður út
í ána. Svo voru lausu hestarnir
reknir út í og á eftir komum við
í halarófu. Vatnið náði okkur fyrst
í ökla, svo í hné og seinast flaut
yfir áður en hestarnir næði landi
hinum megin. Ef einhver þeirra
hefði hnotið í ánni, hefði hvorki
þurft að tíunda mann né hest. En
hamingjan, sem hafði fylgt okkur
fram að þessu, var okkur enn hlið-
holl, svo allir komust yfir heilu
og höldnu, menn og hestar. Svalur
vindur blés þarna meðan við vor-
um að klæða okkur, svo að hroll
setti að okkur. En það lagaðist
brátt er við vorum komnir á hest-
bak og sprettum úr spori.
GIST í EYVINDARVERI
Við tókum náttstað skömmu eft-
ir að við vorum komnir yfir Þjórsá.
Þá var enn bjartur dagur. Og satt
að segja varð aldrei svo dimmt
þennan júlímánuð, að ekki væri
lesljóst allan sólarhringinn. Þess
vegna var alveg sama hvenær við
voruir á "erð. Tjöldum var nú sleg-
ið hjá kvísl nokkurri, tveimur
tjöldum okkar og tjöldum fylgdar-
manna. Koffortin voru sett inn í
tjöldin og voru ágæt sæti. Hest-
unum var sleppt og skyldi þeir
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
8
leita haga, ef nokkurn haga væri
að finna. Hér voru engin sprek né
annað eldsneyti fáanlegt, svo að við
urðum að elda á olíuvélum. Að
loknum kvöldverði lögðumst við til
hvíldar, og leið sæmilega eftir
ferðalagið þennan daginn.
Morguninn eftir, 26. júlí, sáum
við framundan hvítfeldi jöklanna,
sem ná svo að segja saman á þess-
um slóðum. Til vinstri var Hofs-
jökull og til hægri Trr,rfnafpl1'—
jökull. í skarðinu milli þeirra lá
Sprengisandsvegur.
Við höfðum smám saman komizt
hærra og hærra eftir því sem
len^ra dró frá Reykiavík og nú
vorum við komnir í hér um bil
2000 feta hæð. Og þarna fram und-
an var nú vegurinn til Norðurlands,
og hundrað mílur til næsta bæar.
Sólskin var, en loftið svalt. Við
riðum nú í breiðum hóp og rákum
lausu hestana á undan okkur, og
fórum greitt. Það lá vel á okkur,
sól og svali örvaði æskufjörið og
við gerðum okkur það jafnvel til
gamans að tuskast á hestbaki. Eg
ætlaði að dangla í einn af félögum
mínum, en seildist helzti langt,
hnakkurinn snaraðist, eg af baki,
varð fastur í ístaðinu og hestur-
inn dró mig á harða spretti. Eg
minnist þess enn að eg sá í skeif-
urnar og undir kviðinn á hestin-
um. Hér hefði getað orðið slys, ef
lánið hefði ekki verið með. Eg losn-
aði sjálfkrafa úr ístaðinu og lá nú
þarna hreyfingarlaus, blár og mar-
inn, þar til félagar mínir komu mér
til hjálpar. Sem betur fór var eg
óbrotinn, og það var ekki um ann-
að að gera en stíga á bak og halda
ferðinni áfram.
Um hádegi áðum við hjá litlu
vatni til þess að gleypa í okkur
mat. Umhverfis vatnið var mikið
af fjöðrum, aðallega svanafjöðrum.
Við fórum nokkrir að safna fjöðr-
um og skreyttum með þeim hatt-
ana okkar. En skyndilega kvað við
neyðaróp, og einn af fylgdarmönn-
unum kallaði hátt: „Sandbleyta!
Varið ykkur!“ Eg svipaðist um.
Pilturinn, sem næstur mér var,
brauzt um í sandbleytu, en sökk
æ dýpra. Fylgdarmenn komu skjótt
á vettvang. Þeir breiddu segldúk
á sandinn og komu svo reipi til
mannsins og gátu dregið hann upp
úr og komið honum á fasta fold.
Þetta var í fyrsta skipti að við
komumst í kynni við þessa hættu.
En seinna um daginn kom það
hvað eftir annað fyrir, að hest-
arnir sukku í og brutust um. Var
síðan reynt að sneiða hjá slíkum
stöðum.
Meðan við áðum þarna varð al-
skýað loft og rétt eftir að við
lögðum á stað, kom krapahríð.
Fyrst var hún væg, en versnaði
óðum, svo að hún blindaði okkur
þar sem við höfðum vindinn í fang-
ið. Áfram var haldið, því enn var
langt í áfangastað. En svo tókum
við eftir því að Jóhannes gamli
var orðinn úrvinda af þreytu, og
þá var farið af baki og tjaldað. Við
höfðum þá verið á ferð í 11%
klukkustund, oftast riðið greitt og
seinast orðið að beriast við hríð-
ina. Fyrst í stað heldum við að
Jóhannes mundi brátt hvílast svo
að við gætum haldið áfram. En
hann var uppgefinn og við vor-
um líka orðnir dasaðir og þreytt-
ir, svo ákveðið var að hafa þarna
náttstað.
KÖLD NÓTT
Eg held að þetta hafi verið kald-
asta nóttin, sem eg hefi lifað, eða
svo finnst mér. Við gáfum Jóhann-
esi heitt kjötseyðiog dúðuðum hann
í öllu því sem hægt var að finna.
Sjálfir höfðum við svefnpoka, og
í þá skriðum við í öllum fötunum
og reyndum að sofa, en það gekk
misjafnlega. Undir morgun lægði
storminn og kom þá sólskin, og
þá gátum við blundað dálitla stund.