Lesbók Morgunblaðsins - 13.01.1957, Blaðsíða 6

18
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hinriks er vandaður að máli og rími,
og í öllum gamankvaeðunum kemur
það aldrei fyrir að kímni hans særi
neinn, eða neinn gjaldi hennar, annar
en hann sjálfur. Hér koma tvö brot:
Heyrið státnir stútungskallar
stef frá okkur konunum.
Þetta boð við þökkum allar,
þið ei brugðust vonunum.
Leidduð okkur ljúfri mundu
— lengi þess hér minnast skal —
og oss bjugguð unaðsstundu
inn í þessum töfrasal.
Verum glöð á góðri stundu,
gleymum dægurþrasi og styggð,
vekjum samúð létt 1 lundu,
látum eining treysta byggð.
Þá er mesta málið hafið,
menning vex í okkar reit,
allt hið rotna gleymt og grafið,
gæfan eykst í nýrri sveit
Heyrið státnir stútungskallar
stef frá okkur konunum,
þess við bljúgar biðjum allar
að bæti úr öllum vonunum
gæfan há og ykkur alla
auðgi af skötu og bútungum,
Ægir fylli ykkar dalla
af allra vænztu stútunguna.
Og enn kvað Hinrikt
Nú ©r Hinrik lagstur lágt
líkams skrapp úr hreysi,
dauðameinið dæmist bágt
dó úr tóbaksleysi.
Lífið sjaldan lék hann við,
litla kosti bar hann.
En þegar eftir andlátið
afreksmenni var hann.
Laet eg hana svo liggja I ró,
líart þó vera gefið,
upp hann rísi, einkum þó
ef hann fengi í nefið.
Svo sem fyrr er getið fæddist Hin-
rik í Reykjavík. Þess minnist hann í
kvæðinu „Týndur blettur", en í því
er þetta:
Rennur röðull fagur,
roðar loft og sæinn,
liðinn loks er dagur,
lít eg yfir bæinn.
Allt er breytt, sem unni
æskan fyrrum bliða.
Ber að sama brunni
breyting lífs og tíða.
Sé eg enn í anda
— ei þá sjón burt hrek ég —
bæ í brekku standa,
bam þars fyrrum lék ég.
Æskan arm mér rétti,
alla sorg nam þagga.
Þama á þessum bletti,
þar stóð fyrr mín vagga.
Einn ég er að leita
æskustöðva minna,
búið er að breyta,
blettinn má ei finna,
þar, sem leiki ljúfa
lékum saklaus bömin
ei finnst eftir þúfa,
aðeins kæra tjömin.
Æskan er nú þrotin,
ýla fölnuð stráin,
barnagullin brotin,
blómin fögru dáin,
brekkan burt er grafin,
bær í rústir látinn,
ergi og armóð vafinn
einn hér stend ég grátinn.
Annars staðar mlnnist hann einnig
æskustöðva sinna og æskuvinar. Þar
@r þetta:
Margt var brallað bróðir
böls ei þekktum dofa,
vorum grannar góðir
gerðum hús og kofa,
áttum garða og grindur
gert hjá bæarveggi
hesta, kýr og kindur
kjálka, hom og leggi.
Oft það gleði olli,
er við sigldum gnoðum
eftir Ingólfspolli
undir þöndum voðum.
Duggur djúpið gistu
— dó ei viljakraftur —
dug ei drengir misstu
duggur byggðu aftur.
Þrátt með geði þekk-u
þráða unun fundum
ofan bratta brekku
bruna á sleða stundum,
eins og oft á skautum
okkur renndum bömin
eftir björtum brautum —
blessuð Víkurtjömin.
í „Fyrsta þorradagskveldi 1910“
kveður við annan tón:
Hret er úti
hart er í veðri,
þýtur of freðna
freragrundu
mjöll og gnauðar
mædd á skerj
aldan háa
við ísastrondu.
Drjúpir sveit,
dimmt er í skála,
frostrósir ljóra
fagurskreyta,
svífur sól
að sortabaki.
Kalt er úti
. í kaun að blása.
Svo eru ennþá
íslandsniðjar
sæmdir orku
sinna feðra.
Funar í æðum
fjör og þróttur,
hreysti hugrekki
og hetjuandi.
Hinrik hélt fullum sálarkröftum og
orti ljóð alveg fram á síðustu æviár:
Hnigin sól að svölu Ránardjúpi
sondir hinztu kveðju geisladrótt,
reifar allt í roðagullnum hjúpi
raddir hljóðna bráðum kemur nótt.
Kom þú nótt og þjáðum, þreyttum
færða
þæga hvíld, og frið í skaut þeim ber
kom þú nótt, með unað, endumærðu,
allt sem þráir ró í faðmi þér.
Ó. E.
KONAN lá fyrir dauðanum og mað-
urinn sat hjá henni.
„Þegar eg er dáin“, stundin konan,
„þá verðurðu að gifta þig aftur og
ná þér í góða konu. Og eg er viss um
að þú getur ekki fengið betri konu
en hana Margrétu“.
Það rumdi eitthvað í bóndanum
fyrst, svo sagði hann:
„Það getur verið, en eg hefi nú
verið að hugsa um aðra“.