Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1957, Blaðsíða 12

/
72
í norðausturhomi danssvæðis-
ins.
Meðan þessu fer fram bruggar
aðstoðarmaður hans ina „svörtu
drykki“. Annar er gerður úr rót-
um, hinn úr berki og ofan í hann
eru talaðar bænir í gegn um
þriggja feta holan legg, sem vaf-
inn er þremur rauðum böndum.
Það er fyrsta helgiathöfnin að
neyta þessara drykkja.
Svo eru drengirnir rispaðir til
þess að hreinsa blóðið í þeim. Það
er gert með nálum, tvær rispur
gerðar á upphandlegg að utan og
tvær að innan, og eins á framhand-
legg, tvær framan á lærum og tvær
aftan á, tvær á leggjum og tvær
á kálfum, tvær á brjóst og tvær
á bakið. Blóð kemur úr hverri
rispu, en storknar fljótt. Ekki veit
eg til þess að nokkurn tíma hafi
komið ígerð í slíka rispu.
Á hádegi hefst svo ráðstefnan.
Öldungaráðið kemur saman í stóra
húsinu. Þangað er farið með alla,
sem gerzt hafa sekir um yfirsjónir
á árinu og þeir dæmdir. Þar fara
fram umræður og stjórnarstefna
ákveðin. Venjulega eru þarna gest-
ir frá hinum frílendunum, bera
þeir upp mál og taka þátt í almenn-
um umræðum. Þetta eykur sam-
heldni.
RÁÐIÐ FYRIR VEÐRI
Það var einu sinni á ráðstefnu-
degi fyrir nokkrum árum, að ský
mikil hrönnuðust á loft og gekk
með eldingum við sjónhring. Þó
var hann enn kollheiður. En ekki
var annað sýnna en stórrigning
mundi koma bráðlega.
„Ætlar hann að fara að rigna?“
spurði eg töframanninn.
Hann leit snöggvast til lofts og
hrissti svo höfuðið.
„Nei“, sagði hann, „gamall Indí-
áni situr þama og reykir og fælir
með því skýin burtu. Við kærum
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
okkur ekki um að rigni á Korn-
dansinum".
Hann varð sannspár, það kom
ekki nema aðeins ýringur úr lofti
þann daginn.
En það hefir líklega komið
nokkrum sinnum fyrir að gamli
Indíáninn hefir sofnað, því að eg
hefi lent í stórrigningu á Korn-
dansinum — og það er ekki und-
arlegt, því að um það leyti fer
rigningatíminn í hönd.
DANSINN
Þegar rökkrið nálgast taka þeir
töframaður og aðstoðarmaður hans
sér stöðu, sinn hvorum megin við
danssvæðið. Nú er kveiktur eldur
við tinnu og stál, sem var í töfra-
belgnum. Svo er settur upp pottur
til þess að sjóða nýan svartan
drykk. í hann eru sett meðul við
öllum þeim veikindum, sem töfra-
maðurinn ætlar að muni geta
heimsótt menn á næsta ári. Nú er
belgurinn tekinn og lagður hjá
töframanninum og svo er dansað.
Dansinn stendur til miðnættis, og
við hvern dans stingur töframað-
ur niður spýtu hjá sér til að minna
sig á að enginn dansinn verði
eftir.
Um miðnætti er svo potturinn
tekinn af hlóðum. Menn teyga
drykkinn óspart og spú jafnharðan.
Þetta eru lok gamla ársins. Fyrir
nýa árið verður að hreinsa líkam-
ann bæði utan og innan og kveikja
svo nýa elda. Og nú hefst Korn-
dansinn og stendur til morguns.
Þegar honum er lokið er öllum
helgisiðum fullnægt. Indíánar hafa
dregið að sér þann kraft, sem
megnar að halda töfragripunum
lifandi og gefa þeim farsælt ár.
„Este Fasta", eða gjafarinn góðra
hluta, er þar nærstaddur og er
reiðubúinn að bæta nýum töfrum
í belginn, ef þörf gerist.
Þegar birtir skoðar töframaður
töfur sín að nýu. Hann opnar hvern
pung og gætir að hvort „Este
Fasta“ hafi gefið sér nokkuð nýtt.
Þegar skoðuninni er lokið, stingur
hann öllum töfrunum í belginn og
labbar með hann á stað til austurs,
þangað til hann hverfur.
Nú er föstunni lokið og skraut-
klæddar konur koma í röðum með
mat — þar á meðal grænt korn
í fyrsta sinn. Þær skilja matinn
eftir fyrir utan stóra húsið, en
karlmenn bera hann inn.
Um leið og sólin rennur upp,
kemur töframaðurmn aftur og er
nú belglaus. Svo hefst veizla. Nú er
Korndansinum lokið og nýtt ár er
gengið í garð.
Innflytjendur
/ Kanada
í KANADA eru nú um 15 milljónir
manna, þar af er 1 milljón innflytj-
enda, sem komið hafa þangað síðan
seinni heimsstyrjöldinni lauk. Flestir
komu frá Englandi, en þar næst voru
flóttamenn frá Þýzkalandi og Austur-
ríki. Margir innflytjendur komu og frá
Norðurlöndum, langflestir frá Dan-
mörk. Samkvæmt seinasta manntali í
Kanada voru Norðurlandabúar 2% af
þjóðinni.
Þessar 15 milljónir manna, sem eiga
heima í Kanada, eru þangað komnar
frá öllum löndum heims. Fólkið er ekki
aðeins ólíkt að uppruna, heldur og að
líísskoðun og trúarbrögðum. En allir
lifa þar í sátt og samlyndi, vegna þess,
að þar hefir hver maður frelsi til þess
að njóta lífsins, og að þar er hægt að
komast áfram, ef menn nenna að vinna.
Stjórnskipanin er þannig, að framtak
einstaklingsins fær að njóta sín og það
er hvöt fyrir alla að duga sem bezt.
Stjórnin hlynnir og að þessu fram-
taki, og þess vegna blómgast alls konar
iðnaður, kaupgeta almennings eykst,
fjármagnið er í stöðugri veltu, öllum
til hagsbóta, því að við það skapast
aukin vinna og aukin viðskipti. Lífs-
kiör fólksins batna stöðugt, og gleggsta
dæmið um það er, að langt um fleiri
menn búa þar í einbýlishúsum heldur
en í sambyggingum.