Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1957, Side 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
75
*
U
Að stuðla mál og styrkja höfuðstöfum,
var stundargaman fólks í norðurhöfum;
um aldir rækti þjóð vor þetta gaman,
nú þykir mörgum skömm að öllu saman.
•
Nú rembast „skáld“ við rímlaus atómkvæði
og reyna að trúa að list sé það og fræði.
En hver mun kunna ljóðin þeirra og þylja
er þrengir vök og næðir vetrarkylja?
Það verður ekki ungmeyjan á palli,
né ungur sveinn er tekur hest af stalli
og „hleypir skeiði hörðu yfir ísa“,
er himinstjörnur leið og áttir vísa.
Það verður ekki húsfreyjan, er heima
við hlóð og arin lætur hugann sveima,
né bóndi sá, er fer í för um löndin,
er fast um amboð tekur starfsöm höndin.
Það verður ekki vörður sá er hleður
að vísa leið er geisa hættuveður,
er kveður Grettisljóð við raust í réttum
og ræðst til þess að bjarga fé úr klettum.
Þau halda velli sterku stuðialjóðin,
þó stundar-fátæk geti orðið þjóðin;
án ríms er ekkert líf í þessu landi,
og ljóð án höfuðstafa er byggt á sandi.
Þær verða plægðar lands vors Miklumýrar,
og margar drápur kvcðnar, sterkar, dýrar,
með stórum tökum lífsins ríms og raka
á Rán og mold skal þjóðin höndum taka.
20. janúar-1957.
ÁRNI G. EYLANDS
_____----------------------—.—.—~ ----------------------—*
rauður niðri í sjónum, með dökkri um-
gjörð utan borðstokka. Hniflar voru á '
fram og aftur stafni, en mjög litlir.
Engin sást þar ár. Báturinn gekk upp
og niður, til og frá, eins sem vort skip
bar sig, svo var hann og bar ei út af.
Vér horfðum á þessa langa hríð og
létum árar liggja í hömlum, því veður
var indælt.
Nú sem vér vorum þar um hríð
mælti Bjami formaður vor: „Ekki vil
eg hér lengur dvelja og skulum vér
á burt og fram til miða“. Og svo gerð-
um vér. Ei þorðurn vér að tala neitt
til þeirra, og var sem hver vor gleymdi
sjálfum sér, nema að horfa og stara
á þessa.
Nú sem vér fórum þaðan, hröðuðum
vér róðri, og varð á skipi voru góður
skriður. Þá komu þessir á eftir, ára-
laust að vorri sjón, og heldu þá sömu
leið. Dró hvorki sundur né saman
nokkra stund. En svo fór um síðir, að
þeir tóku til að fara mjög krókótt,
svo skip þeirra hætti skriði og nam
staðar.
Vér rerum fram að fiskimiði voru,
og sáum þessa allan þann dag. En sem
leið á dag, sáum vér hræring á skipi
þeirra, og fóru þeir þá austur og inn
eftir og stefndu sem inn til Höskulds-
eyar og Bjarneyaflóa, og fóru ei hraðar
en sem fjórir menn róa.
Sagt hefir mér einn maður að vest-
an, vorið eftir þennan vetur, hafi þetta
sést af fiskimiðum þrem dögum seinna
samu haust, Ei veit eg til, segir sögu-
skrifarinn, að þann tilkomandi vetur,
né um það skeið, yrði nein nýlunda
eður tilburðir.
En vér áhorfandi fórum heimleiðis
sama kvöld og þótti oss mikils um
vert og þeim öðrum, sem þetta fregn-
uðu af oss. Fleiri af þeim, sem með
oss voru og þetta sáu, eru burtsofn-
aðir, nema þessir lifa: Bjarni sonur
formannsins, Helgi Jónsson á Grundar-
firði, sem þá var með oss á skipinu
er þetta sáum, og sá er ritaði sögu
þessa. Hefir það of lengi dregist, að
hún út bærist til skynsamra manna,
sem vel kynnu að deila hvað þetta
hefir verið, hvað eg hygg mjög þyki
varasamt, svo það sé með rökum og
sannindum gert.
En þess vil eg síðast geta, að þetta
hefh- þó út borist munnlega og heyr-
anlega fyrir eyru vitra manna og hafa
þeir þar um ýmsar meiningar. Sum-
ir meina þessir hafi verið Marfólk,
aðrir Andar, eður og svipir dauðra
manna. En þetta er þó allt óvíst, því
ekkert draga þeir til sanninda.
t_,^ð®®®G^J
Spanskt
ÚTLENDINGUR, sem kom til Sevilla
á Spáni, segir svo frá:
Eg fór frá gisthúsinu og ætlaði að
skoða borgina. Rétt fyrir utan gisti-
húsið kemur til mín snotur leppalúði,
líklega 8—9 ára að aldri, ógn ræfils-
lega til fara. Eg skil ekkert í spænsku,
en samt var mér þegar ljóst að hann
var að biðja um ölmusu. Eg fleygði í
hann smápeningi og fór svo.
Eg ráfaði um miðborgina og var sein-
ast kominn í úthverfi nokkurt. >á var
kominn tími til þess að fara heim í
gistiliúsið, en þá uppgötvaði eg að eg
var villtur og vissi ekkert hvert halda
skyldi i hinum þröngu og krókóttu
götum. >á sá eg að litli leppalúðinn
hafði veitt mér eftirför. Eg gaf honum
bendingu og með allskonar pati gerði
eg honum skiljanlegt að eg rataði ekki
heim til gisthússins. Hann brosti út
1