Lesbók Morgunblaðsins - 10.02.1957, Page 2
78
dal að Grímsstöðum. Hvergi var
skýhnoðri yfir hálendinu og sól-
blik á Vatnajökli, einkum á Bárð-
arbungu, og svo á Herðubreið. Og
tilkomumikið þótti okkur að horfa
á hrikagljúfrin í Kverkfjöllum. Við
höfðum ágætan sjónauka, 7x50, og
notuðum hann óspart í þessu ein-
staka skyggni“.
Eg gleymdi alveg húfupottlok-
inu og hvernig eg var útlits og
langaði til að heyra meira. Hér
voru konur, sem kunnu að ferðast
og njóta fegurðar landsins. Það
var auðheyrt á hrifningu þeirra.
,Þótti ykkur þá ekki fagurt í
Hallormsstaðaskógi og við Lagar-
fljót?“
„Jú, það er ógleymanlegt, þessir
ilmandi víðáttumiklu skógar og
trén stórvaxnari heldur en við
höfðum álitið að til væri á ís-
landi. Og svo fljótið lygnt og
draumfagurt. En eitt sáum við þar
ljótt. Það var ýmislegt rusl í ná-
grenni við tjaldstaði, og sums stað-
ar brunnir blettir, þar sem sýni-
lega höfðu verið kveikt bál. Slíkt
ætti engum að líðast“.
„Já, því miður er umgengni oft
ábótavant, og einkum á slíkum
stöðuný En hvernig sofnaðist ykk-
ur í Forvöðum. Komuð þið ekki
seint þangað í gærkvöldi?“
„Jú, en við byrjuðum þegar á
því að tjalda skammt frá læknum,
rétt norðan við Vígabjargið. En
hvað hann er fallegur. Eða þá þar
sem hann steypir sér niður skógar-
brekkuna fyrir austan. Annars
vöknuðum við klukkan fimm við
einhverjar óskapa drunur. Það
rumdi, stundi og hvein í Víga-
bjarginu og við heldum fyrst að
flugvél væri að koma. En þegar
við litum út, sáum við að þetta
var jarðýta handan við ána, beint
á móti okkur. Við sáum ýtu-
stjórann glöggt og hefðum sannar-
lega boðið honum í morgunkaffi,
•f göngubrú hefði verið komin á
/
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ána hjá Vígabjargi. Okkur þótti
hann taka daginn semma“.
„Þarna eru þeir að verki bræð-
urnir Björn og Jóhann frá Árna-
nesi í Kelduhverfi“, svaraði eg.
„Þeir eru að enda við að ryðja
veg frá Svínadal suður að Ytra
Þórunnarfjalli. Þangað var vegur
kominn fyrir nokkru frá Mývatns-
sveit og Dettifossi. Þegar verkinu
er lokið, ætla þeir bræður þegar
að vígja nýja veginn í jeppanum
sínum, og taka þá auðvitað kær-
usturnar með. Þá aka þeir að
heiman um Svínadal og Hólma-
tungur til Mývatnssveitar, og það
verður fyrsti bíllinn, sem fer þá
leið. í Hólmatungum mun mörg-
um ferðamanni verða ljúft að
dveljast, því að þar er margt fag-
urt að sjá. En eruð þið kunnugar
í Forvöðum?"
„Ein okkar, sú sem á heima á
Húsavík, hefir komið þar áður.“
Húsvíkingur, já einmitt. Og nú
rifjaðist það upp fyrir mér, að frá
Húsavík var fyrsti stóri hópurinn
lengra að, sem kom til að sjá For-
vöð og gisti þar fyrir 27 árum. Það
voru um 20 í þeim hópi, og flestir
gengu suður með Jökulsá að
Hafragilsfossi. Norðan við fossinn
eru hrikalegustu árgljúfur á ís-
landi. Þar voru karlar, sem ekki
klígjaði við smámununum.
OG NÚ KOM AÐALFRÉTTIN
Mig furðaði á athyglisgáfu þess-
ara kvenna og hvað þær höfðu
næman skilning á því, sem fyrir
augu hafði borið, því að þær sögðu
mér margt fleira en þetta. En svo
tóku þær skarið af.
„í gær sáum við fágæta sjón,
sem við ætluðum einmitt að segja
þér frá“.
„Það var gaman. Vonandi hafa
það ekki verið flugvélar eða jarð-
ýtur“.
,Nei, það var nú eitthvað annað.
Þegar við komum nokkuð norður
fyrir Hólssel, gengum við þar upp
á háan hól til að njóta útsýnisins.
Hóllinn var sandborinn að norðan
og í sandinum sáum við mikið af
refasporum. Þegar við svo komum
hérna niður fyrir Hólssand, þar
sem graslendið byrjar, þá sjáum
við fjóra stóra refahvolpa rétt við
veginn, þrjá hvíta og einn mórauð-
an‘r.
„Eruð þið nú vissar um að þetta
hafi verið tófur?“
„Já, það leyndi sér ekki. Þær
voru.rétt við veginn og gláptu á
okkur. En þegar bíllinn nam stað-
ar, viku þær frá“.
Eg var satt að segja mjög van-
trúaður á þetta, og það var alveg
komið fram á varirnar á mér. En
sem betur fór stillti eg mig og
sagði:
„Eg el hér tvo tófuhvolpa, hvítan
og mórauðan. Viljið þið gera svo
vel að segja mér hvort stærðin
er svipuð?“
„Já, það skulum við gera.------
Nei, nei, sjáið þið litlu greyin. Já,
svona voru þeir, þrír og einn mó-
rauður, en nokkuð grennri og
hlaupalegri, fannst okkur“.
Þama kom athyglisgáfa þeirra
enn fram, þannig eru villtir yrðl-
ingar einmitt á þessum tíma.
„Eg þakka ykkur innilega fyrir
upplýsingamar og dáist að eftir-
tekt ykkar“.
----„Vertu blessaður".
„Verið þið blessaðar og góða
ferð.“ Og í mestu einlægni hneigði
eg mig og þreif nú af mér húfu-
skömmina.
LAGT Á STAÐ í VEIÐIFERÐ
Klukkan 7 um kvöldið, þá er við
höfðum gengið frá heyinu eftir
beztu getu, snörumst við Guð-
mundur, eldri sonur minn, upp í
jeppann og þeysum á stað til þess
að svipast eftir þessum yrðlingum,
sem frúrnar höfðu séð. Eg verð
þó að viðurkenna, að eg var enn
i
i