Lesbók Morgunblaðsins - 10.02.1957, Qupperneq 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
79
næsta vantrúaður á að blessuðum
frúnum hefði sýnzt rétt.
Þegar við vorum komnir á þær
slóðir er frúrnar höfðu til tekið,
fórum við upp á góða sjónarhæð
og stigum þar af bílnum að svip-
ast um. Og nær samtímis sáum
við báðir hvar stór hvít tófa var
á ferð norðan í svonefndu Sauða-
felli. Bar mest á skottinu. Eg
kallaði til hennar og svaraði hún
þegar fullum hálsi. Svo breytti
hún stefnu og nálgaðist.
Guðmundur hljóp í veg fyrir
hana og sat fyrir henni við háan
hól. Eftir stutta stund bar hana
þar að, og fell við fyrsta skot. Þetta
var fullvaxinn yrðlingur, gríðar
stór refur.
Skömmu síðar tók önnur tófa
undir mikið norðar. Var hún líka
hvít. Ekki vildi hún koma, en
hvarf þar í mó, alveg eins og jörð-
in hefði gleypt hana. Reyndist það
bókstaflega rétt, því að hún hafði
steypt sér niður í gjótu, sem hún
hefir oft gengið um áður. Lagðist
eg í færi við gjótumunnann og lá
þar fram í myrkur, en það reynd-
ist árangurslaust. Á meðan leitaði
Guðmundur um nálæg greni, og
alls staðar höfðu tófur verið, enda
fundum við strax um kvöldið dún-
flekki víða í dokkum og skorning-
um. Þar höfðu tæfurnar gert sér
gott af rjúpum, en mikið var af
þeim á þessum slóðum. Þegar eg
skildi við hellismunnann um kvöld
ið, lagði eg léttan stakk yfir hann
og læddist svo hljóðlega burt. En
refnum komum við fyrir á háu
holti, þar sem við hugðum að for-
eldramir kynni að rekast á hann
um nóttina.
Með birtingu næsta morgun vor-
um við komnir á sömu stöðvar.
Sáum við þá fljótt hvar stór mó-
rauð tófa var á sveimi í vindlínu
við yrðlinginn dauða. Eftir nokk-
um eltingaleik fekk hún tvær
sendingar úr *Wingmaster“ fjöl-
skotabyssu Guðmundar, og þurfti
ekki meira. Þetta var stærðar ref-
ur, sýnilega húsbóndinn, saman-
rekinn og stæltur og á bezta aldri.
Eg hafði tekið stakkinn af grenis-
munnanum, og tveimur stundum
seinna, eða skömmu eftir sólarupp-
rás, kom hellisbúinn út. Snaraðist
hann fljótlega á burtu eins og hann
væri firtur af því að hafa verið
dreittur þarna inni alla nóttina. En
gamla byssan mín var fljót að ynna
skyldu sína af höndum, og þarna
lá skolli fallinn. Þetta var hvolpur
frá 1 vor, nú orðið fullvaxin læða.
Næsta morgun erum við enn á
sömu slóðum, og sáum þá enn tófu
á ferð. Við höfðum með okkur yrðl-
ling að heiman, og svaraði hún
honum þegar. Leyndi það sér ekki
á röddinni, að þama var húsmóðir-
in komin og undraðist hvarf bónda
síns og barna. En ekki kom hún
í áttina til okkar. Hún sýndi öll
merki þess að vera vör um sig og
slungin, nema í því einu að hafa
ekki vit á að þegja. Og það varð
henni að aldurtila.
Læðan var hvít, en svo illt að
koma auga á hana, einkum á mel-
um, að það skilja ekki aðrir en
þeir, er sjálfir hafa reynt. Öll
brögð okkar Guðmundar urðu
lengi árangurslaus, enda aðstaða
slæm. Verður svo aðeins lokaþátt-
urinn sagður hér.
— 0 —
Frá háum mel, sem ber við loft
í mikilli fjarlægð, berst skerandi
viðvörunarkall læðunnar. Melur-
inn er talsvert stórgrýttur, aðal-
lega að austan. Með ágætum sjón-
auka horfum við á melinn, en sjá-
um ekki tófuna fyrr en eftir 10—
15 mínútur. Hún situr á flötum
steini uppi undir melbrún og ber
ekki við loft. Litarmunur á henni
og steinunum er bókstaflega eng-
inn. Hún sér vítt um þar sem hún
er, og áreiðanlega fylgist hún vel
með ollum athöfnum okkar.
Eg bið Guðmund að taka byssu
mína og kápu, og bera þannig að
bílnum, að líkast sé því að tveir
menn gangi saman, og aka svo
burt þar til tófan sjái hann ekki.
Þetta var fyrsti leikurinn í tvísýnu
tafli.
Um leið og jeppinn rennur af
stað, kippist tófan til, reisir sig
og horfir á eftir honum af miklum
áhuga. Nú herðir jeppinn á sér
og um leið flýgur tófan bókstaflega
á stað, yfir melinn og hverfur. Og
þá er röðin komin að mér.
Eg laumast undan steininum þar
sem eg faldi mig og tek svo sprett-
inn eftir lægðum alla leið að meln-
um, þar sem tófan var áður. Þar
sezt eg sprengmóður á milli steina.
Nú er eg með byssu Guðmundar
og get því sent læðunni þrjár
kveðjur, að minnsta kosti, ef hún
skyldi koma í færi.
Nú líður talsverð stund. Þama
kemur Guðmundur þá aftur og fer
geyst. Hann gengur að steininum,
þar sem við vorum áður og ber
sjónaukann fyrir augu. Eg veit að
hann muni sjá mig. Gef eg honum
því merki með hendinni, að hann
skuli láta yrðlinginn skrækja. Rétt
á eftir heyri eg hljóð hans berg-
mála í ásnum, þar sem eg ligg.
Svo verður steinhljóð.
Eg skil ekki hvað veldur og gef
merki aftur, og aftur orgar hvolp-
urinn. En tófan svarar ekki. Hvað
veldur þessu? Mér kemur margt
í hug an veit að ég verð að varaat