Lesbók Morgunblaðsins - 17.02.1957, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
99
morgun varð hún þess vör, að
hann hafði ekki komið í rúmið.
Hann hafði annað hvort sofið á
hörðu steingólfinu, eða legið á bæn
alla nóttina.
Árið 1916—17 var hann sárþjáð-
ur af berklaveiki og læknarnir
sögðu honum að hann mundi ekki
lifa næsta ár. En næsta ár var
hann kominn í klaustrið og þá gerð-
ist kraftaverkið á honum.
Hann gengur jafnan með griplur
á höndum, nema þegar hann syng-
ur messu. Hann getur ekki gengið
á ilskóm, eins æg hinir munkarnir,
heldur hafa verið gerðir sérstakir
skór handa honum þannig að þeir
hlífi fótasárunum sem mest. Sagt
er að hann hafi stöðugt sótthita,
en þegar undirnar blæða — og það
skeður oft á ári — þá er hann með
mikinn sótthita. Einhver spurði
hann einu sinni hvort hann hefði
ekki þrautir í sárunum og þá svar-
aði hann: „Heldurðu að Herrann
hafi gefið mér þetta til skrauts.“
Annar maður spurði hann hvern-
ig á því mundi standa að hann
hefir sár ofarlega á brjóstinu, en
Kristur hafði síðusár. Þá svaraði
hann: „Það hefir þótt of mikið að
eg líktist lausnaranum of mjög.“
Það er kunnugt að kirkjan er
alltaf mjög varkár í því að viður-
kenna „kraftaverk“, og engan
mann gerir hún helgan í lifanda
lífi. En þegar fréttin barst nú út
um þau undur, er komið hefði fyr-
ir 'föður Pio, og pílagrímar flykkt-
ust þúsundum saman til San Gio-
vanni, þá komst Vatikanið í mikinn
vanda. Liðu svo nokkur ár, en
ekki minkaði pílagrímastraumur-
inn, og þá afréð Vatikanið að flytja
föður Pio til Spánar. En er fregn-
in um þetta barst til San Giovanni,
varð þar allt í uppnámi. Menn
ætluðu ekki að láta taka föður Pio
frá sér. Borgararnir þar og í næstu
þorpum tóku þegar að víggirða
klaustrið, grófu skotgrafir og vopn-
uðust. Ekki var þetta gert með
samþykki föður Pio, en það var
nóg til þess, að ekki var minnst
á það framar að hann skyldi flutt-
ur til Spánar.---------
Óteljandi eru þær dulrænu sög-
ur, sem ganga um föður Pio. Hon-
um er meðal annars eignaður sá
hæfileiki að geta verið samstundis
á fleiri en einum stað. Um það
fe^k eg frásögn sjónarvotts.
í San Giovanni hitti eg stúlku,
sem vinnur í sjúkrahúsinu. Hún
er um þrítugt. Móðir hennar var
mikill aðdáandi föður Pio, hafði
sótt kirkju hans og stúlkan hafði
séð hann þráfaldlega frá því hún
var lítil. Þær áttu heima í Foggia.
Þessi stúlka sagði mér svo frá:
„Þegar móðir mín lá banaleguna
fyrir tveimur árum, þá kom faðir
Pio að staðaldri til hennar til þess
að hughreysta hana.“
Nú er það vitað, að síðan 1917
hefir faðir Pio ekki stigið fæti sín-
um út fyrir San Giovanni. En
stúlkan sagði frá þessu í skærri
einlægni og hún var fullkomlega
sannfærð um að þetta væri satt.
Og það eru slíkir fyrirburðir
sem þessi, er setja Vatikanið í
klípu. Þess vegna hefir það bann-
fært allar bækur um hann, fyrst
1926, svo 1931 og seinast 8 bækur
árið 1952. Þessar bannfæringar
snertu ekki föður Pio sjálfan að
neinu leyti, og Vatikanið hefir ekki
heldur neitað því að hann hafi
fengið sár á hendur, fætur og síðu.
En það heldur því fram, að ekki
verði færðar neinar sönnur á að
þessi „stigmata“ stafi af yfimátt-
úrlegum orsökum.
Faðir Pio lifir mjög einföldu lífi,
og hefir læknir sagt að það sé
mesta furða að hann skuli enn vera
á lífi. Engin þægindi eru í klefa
hans, og hinir munkarnir (þeir eru
um 20) halda að hann sofi svo sem
ekki neitt. Hann lætur vekjara-
klukku hringja kl. 2.30 að nóttu og
les svo og biðst fyrir þar til messa
hefst kl. 5. Hann hefir aldrei van-
rækt messu og situr þar venjulega
1—íVi klukkustund. Síðan eyðir
hann deginum í bænahald eða að
hlusta á skriftamál.
Allir, sem eg átti tal við — og
þeir þekktu föður Pio mætavel —
sögðu mér að hann mataðist aðeins
einu sinni á dag og er það fátæk-
leg máltíð, venjulega eitthvert
grænmeti, eða lítill ostbiti, eða þá
ofurlítið af fiski, en kjöt bragðar
hann aldrei. Þetta er svo lítill mat-
ur, að hann mundi ekki nægja nein-
um öðrum til lífs viðurværis. En
það sér ekki á föður Pio. Eg átti
tal við hann, og eg sá ekki betur
en að hann væri í góðum holdum
og hraustlegur og það var hlýlegt
bros í tindrandi augum hans.
Það er messan klukkan 5, sem
menn sækjast mest eftir. Hálfri
stundu áður, eða áður en sól kem-
ur upp, streyma þúsundir manna
upp hlykkjóttan veginn að kirkj-
unni. Menn keppast um að komast
að Franciscan-altarinu hægra meg-
in í kirkjunni og svo troðfyllist
kirkjan á svipstundu af fjálgu
fólki, sem komið er til að sjá og
heyra föður Pio. Hann er aldrei
berhendur nema þegar hann bless-
ar yfir söfnuðinn. Og þá fá menn
að sjá hendur hans berar, en ekki
endranær. Þá sjást í báðum lófum
rauðbrúnir blettir, og eins á hand-
arbökum, af storknuðu blóði.
Sumir segja að hann beri joð á
sár sín, svo að ekki komi spilling
í þau, en mér var sagt af manni,
er bezt mátti vita um það, að
hann notaði aldrei nein sóttvarnar-
lyf. Sárin eru „fyrir ofan skilning“
læknanna.
Seinna hittir maður hann svo í
klaustrinu. Þá er hann í einföldum,