Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1957, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
121
hann væri að leita að marghleypu
sinni. En hann hafði enga marghleypu,
og við vorum allir vopnlausir, því að
þjónarnir höfðu byssumar og voru á
leið með þær heim í gegn um skóg-
inn.
í bílnum var ekkert er við gætum
fleygt í slönguna og truflað hana, svo
að Bellamy gæfist kostur á að flýa.
Við gátum ekkert gert nema horft á og
beðið. Skyndilega reis slangan og
velti vöngum, tilbúin að ráðast á
manninn. Hann stóð grafkyrr, eins og
ncgldur niður. En í sama bili kemur
Sriati eins og eldibrandur út úr skóg-
aj-þvkkninu. Hann hafði stokkið út úr
brlnum án þess að við yrðum þess var-
ir. Scott brá svo að hann þreif í
handlegginn á mér og mér fannst
takið nísta mig inn að beini.
í skóginn. Scott athugaði þau ná-
kvæmlega.
„Þetta eru ekki spor eftir tígrisdýr,
heldur hlébarða“, sagði hann. „Og það
er sjálfsagt sami hlébarðinn sem eg
sagði þér frá kvöldið sem þú komst.
Hann er bæði grimmur og slunginn.
Það þýðir ekkert fyrir okkur að vera
hér, við verðum að elta hann. En það
er hættulegt. Collie og þú ræður því
hvort þú kemur með“.
„Auðvitað kem eg með þér“, sagði
eg.
„Eg bjóst svo sem við því“, sagði
Scott og kímdi. „En bittu hundinn
þinn þarna við tré, hann á ekki að
vera með að þessu sinni“.
Eg batt Snata og svo lögðum við
Scott á stað og röktum slóðina. Sjá
mátti að dýrið var halt á einum fæti,
því að sporin eftir hann voru ekki
Snati varð svo kátur að hann dansaði
í kringum það. En hann varaði sig
ekki á því, að dýrið var ekki dautt,
og allt í einu kemur hrammur þess
á hann með svo miklu afli, að sund-
ur tók hundinn í miðju, án þess að
bops heyrðist í honum.
Við Scott bárum leifamar af Snata
heim og grófum með viðhöfn. Seinna
settum við minnismerki á leiði han»
og á því stóð „Snati inn óviðjafnan-
legi“.
Og þannig lýkur þá sögunni af þeim
bezta og hugrakkasta hundi, sem eg
hefi þekkt.
f^D®®®G^J
Hvað er svefn ?
Vísindin hafa ekki komizt að
neinni niðurstöðu um það enn,
hvert er eðli svefnsins. Sumir hafa
haldið því fram, að hann stafaði af
því að blóðstraumur til heilans
minkaði eftir því sem menn vaka
lengur. En nú hafa vísindin kom-
izt að þeirri niðurstöður að svo er
ekki. — Aðrir hafa haldið því fram
að menn sofi vegna þess að heil-
inn þurfi að fá hvíld, hann þreyt-
ist eins og aðrir hlutar líkamans, en
þetta hefir alls ekki sannast. Dr.
Chandler Mc Brooks við ríkishá-
skólann í New York hefir sagt svo
um þetta: „Það er nauðsynlegt að
rannsóknir fari fram á því hvaða
breytingar á taugakerfinu valda
því að menn sofna, og vakna svo
aftur eftir endurnærandi svefn“. —
íslenzkur vísindamaður, dr. Helgi
Pjeturss, hafði um 30 ára skeið
rannsakað þetta og komið fram
með eðlilegar skýringar á eðli
svefns og drauma, en ritgerðir hans
um það efni hafa farið fram hjá
öðrum vísindamönnum, vegna þess
að þær voru ritaðar á íslenzku, sem
fæstir skilja.
Kyrkislöngunni varð hverft við þeg-
ar þessi nýi andstæðingur kom fram
á sjónarsviðið, og greip Bellamy þá
tækifærið til þess að flýa og komast
upp í bílinn. Slangan ætlaði að
höggva Snata, en hann stökk í loft
upp og missti hún hans. Hún hjó aft-
ur, en það mistókst líka. Þá var sem
henni yrði ekki um sel og hún lagði
á flótta. Snati hljóp geltandi á eftir
henni. Við vissum að það var ójafn
leikur milli þeirra og þess vegna
hrópuðum við í Snata og skipuðum
honum að koma. Og annað hvort var
það af því að hann var vel vaninn
eða skynsemin sagði honum að bezt
væri að hætta þessum leik, því að hann
kom hlaupandi til okkar, stökk upp í
bílinn, dillaði rófunni ákaft og var
inn hreiknasti. Við klöppuðum hon-
um og gældum við hann á þann htát
sem hundum þykir vænt um, þegar
þíir hafa unnið eitthvað sér til ágæt-
is, og þegar heim kom var honum
gefin kóngamáltíð.
Næstu vikurnar var allt tíðindalaust
o.-' tók nú að firnast yfir þennan at-
burð. Bellamy fór í frí til Kalkútta
og við Scott vorum einir eftir. Það
var komið fram í júní og rigningatím-
inn var skammt undan. Og svo var
það einn dag að Scott stakk upp á
því, að við skyldum fara á tígrisdýra-
veiðar. Eg var til í það. En um
það bil er öllum undirbúningi Vcir lok-
ið, kemur næturvörðurinn æðandi og
scgir að tígrisdýr hafi drepið fyrir sér
geit í nótt. Við Scott fórum þá þegar
með honum á staðinn og fundum þar
spor eftir villidýrið og lágu þau inn
jafn greinileg og eftir hina fætumar.
Hér var því gamall kunningi þeirra
Scotts og Bellamy, sem þeir höfðu
léngi reynt að skjóta, en varð þeim
jafnan of slunginn. Og þetta var
mannæta, hafði drepið fjölda manna.
Scott var á undan og við heldum
lengra og lengra inní skóginn. Stund-
um misstum við af slóðinni, en fund-
um hana svo aftur. Að lokum bar
liana að holu tré, og þar hvarf hún
algjörlega.
„Eg ætla að svipast héma um“, sagði
Scott, „því að eg er viss um að dýrið
er á næstu grösum. En þú skalt vera
hér og gæta þess að það komi ekki
aítan að mér.“
Þegar Scott var kominn svo sem
þrjátíu skref, varð mér litið upp í
hola tréð, og þá sá eg glóra í glym-
urnar á villidýrinu rétt fyrir ofan mig.
Þar lá það endilangt á grein og starði
á mig. Eg varð skelfingu lostinn og
hrópaði á Scott. Svo hleypti eg af,
en hitti ekki dýrið. Byssan sló mig
svo að eg reikaði, og í sömu svipan
stökk dýrið niður úr trénu og ætlaði
að ráðast á mig.
Scott hleypti af skoti, en hitti ekki
dýrið, og mér fannst öll von úti. En
í sömu svifum heyrði er grimmilegt
gelt, og Snati kemur æðandi, stekk-
ur á dýrið og læsir tönnunum í háls
þess. Hann hafði nagað sundur band-
ið, sem ég batt hann með og dró á
eftir sér stúf af því.
Þetta var ójafn leikur og gat ekki
farið nema á einn veg. En við Scott
hleyptum nú af samtímis og hittum
dýrið »vo að það f*U og lá grafkyrrt.
1
«