Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1957, Qupperneq 6

130
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í suðausturhorninu, gegnt kirk:
unni.
Austast í þorpinu, að baki hús-
anna á sjávarkambinum, en sam-
hliða þeim, eru hús stiftamtmanns
og sýslumanns, og nokkurn spö
enn að baki þeim til suðvesturs e:
kirkjan. Hún stendur þar á græn-
um bala, á milli byggðarinnar of
tjarnarinnar. Þetta er steinbygginp
og gæti verið vel hæf til guðsþjón
ustu, ef ekki væri rauða múrsteins-
þakið, sem er orðið mjög lélegt,
svo að það er varla hættulaust fyr-
ir söfnuðinn að koma þar saman
þegar hvasst er.
Uppi í brekkunni handan við hús
stiftamtmanns, og rennur lítill
lækur þar á milli, er betrunarhús-
ið, hvítt steinhús, og ber af öðrum
húsum tilsýndar.
Öll íbúðarhúsin, nema tvö, eru
úr timbri og í norskum stíl. Fylgir
flestum eitt eða tvö verslunarhús
og dálítill garður. Á hæðinni fyrir
vestan bæinn er stjörnuathugunar-
stöðin, lágt timburhús. En efst á
hæðinni fyrir austan stendur
Skóiavarðan, sem skólapiltar hafa
með miklum erfiðismunum hlaðið
úr grjóti, sem þeir hafa tekið í
holtinu.--------
Reykjavík er áreiðanlega versti
staðurinn á íslandi til vetrardvalar.
Bæarbragurinn er jafn auðvirði-
legur og unnt er að hugsa sér.
Þarna eru aðallega útlendingar og
fæstir þeirra hafa f engið neina
menntun. Þeir dveljast þar aðeins
til þess að græða fé. Þeir eyða
hinum stuttu vetrardögum í það
að totta pípur sínar, en á kvöldin
spila þeir og drekka púns. Venju-
lega efna þeir til tveggja eða
þriggja dansleika á vetri, og helztu
mennirnir leika stundum. Til leik-
sýninga nota þeir yfirréttinn og
skirrast ekki við að taka bekkina
úr kirkjunni svo að áhorfendur geti
setið á þeim. Sagt er um einn
mann, að hann hafi verið að leika
Reykjavík 1835. (Dillon).
langt fram á laugardagskvöld, en
morguninn eftir steig hann í stól-
inn sem sálusorgari bæarmanna!
Það er augljóst hver áhrif þetta
muni hafa á íslendinga og þó eink-
um Reykvíkinga. Og allt of margir
virðast smitast af þessu, svo að
háttprýði þeirra spillist af illum
siðum aðkomumanna.
ARTHUR DILLON (síðar lávarð-
ur) kom hingað 1834 og hafði
hér vetursetu og leiddist víst
óskaplega. Hann bjó í klúbbn-
um, þar sem Siri Ottesen réði
þá húsum og varð honum það
á að eiga barn með henni. Lét
hann svo reisa hús og gaf henni,
og það hús er nú Suðurgata 2.
í Reykjavíkurhöfn voru aðeins
fáein skip, er við komum þangað,
og þrjú þeirra höfðu beðið komu
okkar, og lögðu á stað þegar um
kvöldið. Frá höfninni sást varla
annað en margir rauðir fánar, því
að bærinn stendur svo lágt, að að-
eins sér á þök húsanna yfir sjávar-
kambinn.
Við fórum þegar til húss stift-
amtmanns, sem áður var fangahús,
og er úr steini með háu timbur-
þaki. Fyrir framan það er vel hirt-
ur garður niður að læk, og á lækn-
um snotur brú. Á bak við húsið
voru rauðmáluð timburhús og fóru
vel við hvíta litinn á húsinu. —
Vinur minn hafði útvegað mér
húsnæði í húsi kaupmanns nokk-
urs, sem var nýfarinn til Kaup-
mannahafnar. Þetta voru tvö her-
herbergi, en ekki hentug fyrir
hina köldu veðráttu. í þeim var
hvorki ofn né arinn, og fyrir það
neyddist eg til að flýa þaðan þrem-
ur mánuðum seinna og fá mér
annað húsnæði. —
Þegar skipið var farið var eg
eftir einn og yfirgefinn í Reykja-
vík. Eg kunni hvorki dönsku né
íslenzku, en þau mál eru töluð í
Reykjavík, og ekki hitti eg nema
einn eða tvo menn, sem kunnu
ensku. Eg einsetti mér því að læra
dönsku eins fljótt og eg gæti.
Það voru engar krásir, sem mað-
ur fekk, en var þó viðhlítandi fyrri
hluta vetrar. En er á leið tók að
harðna um. Nýtt kjöt var ófáan-
legt, en í þess stað kom hangi-
kjöt og fekk eg blöðrur á tunguna
undan því. Soðinn fiskur, útáláts-
laus, var til matar dag eftir dag.
Einstaka sinnum var saltaður lax
eða kjöt af nýbornum kálfi á borð-
um, en aðallega um helgar.