Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1957, Qupperneq 9
LESBÓ'K MORGUNBLAÐSINS
133
ur af fjallaösp, sem hann hafði
gróðursett. Eg man nú ekki hve
gamlar þær voru, en þær voru um
fjögur fet á hæð. En hann var mjög
montinn af því að þetta væri
stærstu og einu trén sem til væri
. í Reykjavík og nágrenni.
í görðunum virtist vera ágætur
jarðvegur og þeir voru allir í skjóli
mót suðvestri. Það er því óskiij-
anlegt hve lélegir þeir eru, og' sama
var sagan úti um land, þar sem
nokkur garðhola var. Algefigustu
grænmetistegundir virtust ekki
þrífast og þeim var enginn sómi
sýndur, því að þær voru á kafi í
arfa. Meðan við dvöldumst í
Reykjavík var veður mjög hlýtt og
aldrei kom næturfrost. Eg held því
að garðyrkjan misheppnist vegna
klaufaskapar.
Þegar við komum í land í fyrsta
skifti, var þar fjöldi karlmanna
fyrir til að bjóða okkur velkomna.
Meðal þeirra var enskur kaupmað-
ur, sem heitir Robb, hefir dvalist
hér í 20 ár og er kvæntur íslqnzkri
konu. Hann er víst eini Englend-
ingurinn, sem hér á heima; við-
skiftum við England er að mestu
lokið, aðeins koma saltskip stöku
sinnum frá Newcastle eða Liver-
pool. Enga konu sá ég í hópnum
og urðum við þar fyrir vonbrigð-
um, að koma svo margra útlend-
inga á fallegu skipi skyldi ekki
vekja svo forvitni kvenfólksins að
það kæmi niður að sjó, því að sagt
var að áður hefði það verið vandi
þess að flykkjast þangað, er gestir
komu.
Daginn eftir fór ég að skoða mig
um og kom inn í einn fiskimanna-
kofann austan við bæinn. Að ytra
útliti líkjast þessir kofar írskum
kofum. Veggirnir eru um 4 fet,
hlaðnir úr grjóti og með torfi á
milli til þess að koma í veg fyrir
að inn blási. Risið er gert úr hverju
því timbri, sem hægt er að ná í.
Það hvílir á veggjunum og er þak-
Torfbær (Barrow)
ið með torfi. Hálfboginn varð eg
að fara inn um dyrnar og kom þá
inn í þröng göng með moldargólfi.
Um mið göngin voru hyllur á báð-
ar hendur. Á annari virtist vera
rúm, þótt engin væri rúmfjölin, en
á hinni var geymdur allskonar
fatnaður. Á gólfinu undir þeim
var hrúgað saman saltfiski og alls-
konar drasli í einum graut. Þegar
göngin þraut, var komið inn í eld-
hús og brann þar dálítill eldur.
Eldhúsið var fullt af reyk, sem
gekk treglega að komast út um gat
á mæninum. Enginn gluggi var
þarna, og var því ekki auðvelt að
rata út úr þessu kófi aftur. Þetta
var ekki versti kofinn, þótt mér
þætti hann lélegur. En það má ekki
bera kofa fátæku fiskimannanna í
Reykjavík saman við bæina í sveit-
unum, sem við sáum seinna.
DAWSON. Hann kom hingað á
seglskipi sumarið 1853, ásamt
nokkrum öðrum 'Snglendingum.
Hann byrjar á að segja frá því,
að er þeir sigldu hægan byr hér
inn flóann, hafi hafnsögumaður
komið um borð, og það sé sá
vitlausasti hafnsögumaður, sem
hann hafi þekkt. Hann hafi altaí
verið að kalla: „Luff! Luff!“
(það hafi verið eina orðið í
ensku siglingamáli, sem hann
hafi kunnað), en þeir hafi ekki
tekið neitt mark á þessu og hafi
hann þá orðið bálreiður. Síðan
segir Dawson:
Veslings afskekkta Reykjavík!
Sannarlega er hún köld höfuðborg
og dregur dám af íshafinu. Hvar-
vetna má sjá hve hörð lífsbaráttan
er við ómilda veðráttu, jafnvel á
byggingum staðarins. Allar eru
þær fátæklegar og ljótar. Helzt
mundi staðnum svipa til kofanna
í svissnesku fjallaþorpi, en þó
mundi þorpið bera langt af borg-
inni. Beztu húsin, sem eru eign
danskra kaupmanna, eru að vísu
mjög þægileg þegar inn er komið,
en yfirleitt er svipur borgarinnar
ákaflega ömurlegur og leiðinlegur.
Stærstu húsin eru úr timbri, sem
flutt hefir verið frá Noregi og
Danmörku. Hugsið ykkur fáeinar
breiðar og hálfbyggðar götur með
slíkum húsum, allvæna kirkju,
stórt skólahús, vindmylnu er gnæf-
ir ein sér, óhreina tjörn að baki
með nokkrum rytjulegum túnum
umhverfis — og þá hafið þér fyrir
yðar höfuðborg íslands.
Vér höfðum meðmælabréf til
nokkurra Dana þarna, og slíkt er
alveg nauðsynlegt fyrir þá sem
ferðast á íslandi, því að á fyrir-
greiðslu þeirra verður að treysta
í öllu, jafnvel um húsnæði (þegar
menn eru ekki á sínu eigin skipi).
Og um leið og bréfin voru sýnd,
kepptist hver við annan um að
gera oss dvölina sem ánægjuleg-
asta. Og í þessu sambandi verð ég
að minnast vors góða vinar Bjama
Jónssonar rektors. Þótt hann sé
íslendingur og hafi fengið mennt-
un í Kaupmannahöfn, er hann
sannkallaður John Bull, hvar
sem á hann er litið, og dáist að
ensku þjóðinni og öllu sem enskt
er.-----
En svo bauð Bjarni þeim að
borða hjá sér, og þá fengu þeir
ekki annað en þýzkan mat, sem
enginn enskur magi getur melt.
Þeir þorðu þó ekki annað en gleypa
þetta í sig, því að yfir þeim stóð
ráðskonan sem hafði eldað matinn
og var svo ygld á svip, að þeim
þótti ráðlegast að þröngva sjálfum
sér til að kyngja matnum.
Meira.