Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1957, Page 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
143
kápu úr rauðu flaueli (en í þessari
kápu hafði einhver biskup ein-
hvern tíma verið myrtur), sneri
baki að söfnuðinum og tónaði á
latínu að rómverskum sið. Nokkuð
eimir eftir af gömlum sið, því að
myndir og róðukrossar eru enn í
mörgum íslenzkum kirkjum. Samt
eru íslendingar ákveðið mótmæl-
endatrúar og eftir öllu að dæma
einhverjir guðhræddustu, saklaus-
ustu og hreinhjörtuðustu menn í
heimi. Glæpir, þjófnaður, svik og
grimmd er þar óþekkt, og þar eru
engin svarthol, galeiður, hermenn
né lögregluþjónar.
En lögin um hjónaband eru ein-
kennileg. Ef hjón geta ekki lynt
saman, þá geta þau sótt um skilnað
hjá danska landstjóranum. Sé þau
svo bæði sama sinnis eftir þrjú
ár, er þeim veittur skilnaður, og
þá mega þau giftast aftur.
CHARLES S. FORBES, kapteinn
i sjóliði Breta, kom hingað 1859
og ferðaðist um Borgarfjörð og
vestur á Snæfellsnes. Meðan
hann dvaldist í Reykjavík gisti
hann í nýa klúbbnum, þar sem
Jörgensen, fyrrverandi þjónn
Trampe greifa, hafði þá veiting-
ar. „Leiðin til Bessastaða", sem
Forbes minnist á, lá þá suður
Melana og var farið á báti yfir
Skerjafjörð.
Á leiðinni inn Faxaflóa rýnum
vér úr okkur augun til þess að
vita hvort vér sjáum ekki höfnina
og borgina Reykjavík, þessa ný-
tízku höfuðborg, sem svo hefir ver-
ið kölluð í háði. En þegar vér sigl-
um fram hjá Nesi opnast höfnin
og við blasir Reykjavíkurborg og
líkist hún meira hálf-yfirgefnum
landnemabúðum, heldur en höfuð-
borg þúsund ára gamallar þjóðar.
Á höfninni liggja frönsku herskip-
in „Artémise“ og „Agile“ og eru
með hátíðarsvip, þótt þau sé hjá
íslandi og stinga mjög í stúf við
dönsku kaupförin, sem eru eins og
Fiskimannakofar (Forbes)
þau hafi verið smíðuð fyrir Adams
tíð. Reykjavík fagnar okkur með
fánum á hverri stöng. Þetta er einn
af fjórum hátíðardögum ársins,
sem allir miðast við eitt og hið
sama: komu póstskipsins. Mér
fannst því ekkert undarlegt þótt
allir þorpsbúar færi á kreik, yfir-
gæfu búðir sínar, þyrptust niður í
fjöru, gláptu á skipið og töluðu um
hverjir kæmu með því, hjálpuðu
til að ná í póstinn og flykktust síð-
an um pósthúsið.
Með nokkrum erfiðismunum
tókst mér að ná í óhreinan og
gamlan fiskibát, ásamt róðrarkarli
og með honum fór eg til næstu
bryggju ásamt töskum mínum,
byssum og veiðistöngum. Það var
að falla að. Maðurinn skildi mig
eftir og dót mitt fremst á bryggj-
unni og fór án þess að minnast á
borgun. Honum hefir eflaust fund-
ist að hann hafi gert mér mikinn
greiða, og nú yrði eg að sjá um
mig sjálfur. Eg átti ekki annars
úrkosta en að skilja allt dótið eft-
ir og reyna að finna gistihúsið.
Gestgjafinn hefir víst treyst á
gamla málsháttinn: „gott vín
þarfnast engra meðmæla", því að
hann hafði ekkert merki á húsinu.
Eg fann það nú samt bráðlega, og
það var ekki sem verst. Gestgjaf-
inn var fyrverandi þjónn stiftamt-
manns.------
Snemma morguninn eftir kemur
þjónustustúlkan Thea með kaffi á
rúmið til mín. Þetta er snotrasta
stúlka, ljóshærð og um 66 þuml-
ungar á hæð. Hún er í aðskornum
vaðmálsfötum, með silfurbelti um
sig miðja og skotthúfu á höfði.
Háríð er í tveimur fléttum og fell-
ur niður á bakið, en tindrandi blá
augu hennar bera órækt vitni um
góðlyndi. Veslingur, hún var á fót-
um fram til klukkan þrjú í nótt,
og nú er klukkan aðeins sex, en
hún lítur þó svo vel út og er jafn
snyrtileg og hún hafi nægar tóm-
stundir; en hún sefur líka allan
veturinn, einsog allir aðrir hér um
slóðir.
Beltið hennar Theu (Forbes).